Μοντέρνοι Καιροί

Ο αλητάκος εργάζεται σε ένα εργοστάσιο με μηχανές, όπου προσπαθεί μανιωδώς να κρατηθεί στον γρήγορο ρυθμό τους. Τον επιλέγουν να συμμετέχει σε ένα πείραμα με ένα αυτοτροφοδοτούμενο μηχάνημα. Εκεί όμως του συμβαίνουν διάφορες αναποδιές, που οδηγούν το αφεντικό του στο συμπέρασμα ότι έχει τρελαθεί. Έτσι, ο αλητάκος καταλήγει σε ψυχιατρικό ίδρυμα και όταν βγαίνει από εκεί, οδηγείται στη φυλακή -επειδή παρεξηγείται για κομμουνιστής-, αλλά αποφυλακίζεται χαριστικά αφού καταφέρνει να αποτρέψει μια εξέγερση…

Σκηνοθεσία:

Charles Chaplin

Κύριοι Ρόλοι:

Charles Chaplin … ο εργάτης

Paulette Goddard … Ellen Peterson

Henry Bergman … ιδιοκτήτης καφέ

Tiny Sandford … Big Bill

Chester Conklin … μηχανικός

Hank Mann … διαρρήκτης

Al Ernest Garcia … εργοστασιάρχης

Stanley Blystone … Κος Peterson

Edward LeSaint … σερίφης Couler

Murdock MacQuarrie … J. Widdecombe Billows

Gloria DeHaven … αδελφή της Ellen

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Charles Chaplin

Παραγωγή: Charles Chaplin

Μουσική: Charles Chaplin

Φωτογραφία: Ira H. Morgan, Roland Totheroh

Μοντάζ: Charles Chaplin, Willard Nico

Σκηνικά: Charles D. Hall

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

• Αυθεντικός Τίτλος: Modern Times
• Ελληνικός Τίτλος: Μοντέρνοι Καιροί

Παραλειπόμενα

• Την περίοδο που προμόταρε τα Φώτα της Πόλης στην Ευρώπη, ο Chaplin συνέλαβε την ιδέα για αυτή την ταινία. Σε αυτό συνέβαλε τόσο ο κοινωνική κατάρρευση κατά τη Μεγάλη Ύφεση, όσο και συνομιλία που είχε με τον Mahatma Gandhi πάνω στη μοντέρνα τεχνολογία. Ο Chaplin βέβαια δεν ήταν κάθετα αντίθετος με αυτήν όσο ο ινδός φιλόσοφος, αλλά συμφωνούσε ότι ήταν κακή η ύπαρξη της όταν αφορούσε μόνο το κέρδος, και πως αφαιρούσε εργασίες από τους ανθρώπους, καταστρέφοντας ζωές.
• Ο Chaplin ξεκίνησε το 1934 τον σχεδιασμό για να γίνει αυτή η πρώτη του ομιλούσα ταινία. Είχε γράψει διαλόγους, αλλά και έκανε πειράματα πάνω στον ήχο. Σύντομα όμως το μετάνιωσε επιστρέφοντας στον βωβό, στηρίζοντας εκ νέου τη θέση του ότι ο αλητάκος θα έπρεπε για πάντα να είναι βωβός, ώστε να γίνεται παρόμοια οικείος στο παγκόσμιο κοινό.
• Γυρίστηκε στα “βωβά” 18 πλάνα ανά δευτερόλεπτο, που στην “ομιλούσα” προβολή των 24ων ανά δευτερόλεπτο πλάνων το φιλμ αποκτούσε έναν φρενήρη ρυθμό.
• Ο βιογράφος του Chaplin επισήμανε πως ο σπουδαίος κωμικός συμπεριέλαβε πολλά αποχαιρετιστήρια γκανγκ, μια και θεωρούσε πως εδώ θα ολοκληρώνονταν ο πορεία του αλητάκου.
• Η λεκτική παρουσία ναρκωτικών, κατά τη σκηνή της φυλακής, ήταν εξαιρετικά τολμηρή, αφού από το 1930 και την ενεργοποίηση του κώδικα λογοκρισίας, απαγορεύονταν κάθε αναφορά σε αυτά.
• Η ταινία δεν σάρωσε στα ταμεία, αλλά η κριτική ήταν άμεσα διθυραμβική. Θεωρείται μία από τις πλέον κορυφαίες στιγμές του Charlie Chaplin, και επιμέρους έχει αναπαραχθεί σε διάφορα μέσα πολλάκις.
• Η MK2 έκανε αναζήτηση παντού για τις πιο καθαρές κόπιες, πετυχαίνοντας την ψηφιακή αποκατάσταση της ταινίας το 2003. Αυτή προβλήθηκε τον ίδιο χρόνο στο φεστιβάλ Κανών.

Μουσικά Παραλειπόμενα

• Ο Chaplin είχε όπως και στα Φώτα της Πόλης τη βοήθεια του Alfred Newman για τη μουσική. Πριν όμως την ολοκληρώσουν, οι δυο τους ήρθαν σε αντίθεση, προκαλώντας την αποχώρηση του Newman.
• Διάσημο έγινε το ρομαντικό θέμα με τίτλο Smile, όπου το 1954 απέκτησε στίχους και έγινε επιτυχία με τη φωνή του Nat King Cole.
• Μπορεί η ταινία να είναι βωβή, αλλά εδώ ακούγεται για πρώτη φορά η φωνή του Chaplin επί της οθόνης, αφού υπάρχει μια ομιλούσα σκηνή όπου ο κεντρικός ήρωας τραγουδάει το Je Cherche Apres Titine του Leo Daniderff. Γνωστότερο ως The Nonsense Song, ακούγεται δίχως να γίνεται κατανοητή η γλώσσα των στίχων, αν και κάπου διακρίνονται γαλλικά και αλλού ιταλικά. Αυτό θα εμπνεύσει αργότερα την προφορά των λόγων του δικτάτορα Χίνκελ στον Μεγάλο Δικτάτορα.