Όταν η μητέρα της Τζουν εξαφανίζεται ενώ κάνει διακοπές με το νέο της αγόρι, η Τζουν την αναζητά παντού. Εγκλωβισμένη μίλια μακριά στο Λος Άντζελες και με τις προσπάθειές της να παρεμποδίζονται από τη διεθνή γραφειοκρατία, χρησιμοποιεί όλη την τελευταία τεχνολογία που έχει στα χέρια της για να καταφέρει να τη βρει πριν είναι πολύ αργά. Καθώς σκάβει βαθύτερα, τα ψηφιακά στοιχεία δημιουργούν περισσότερες ερωτήσεις παρά απαντήσεις. Όταν όμως η Τζουν ξετυλίγει του κουβάρι των μυστικών που κουβαλούσε η μαμά της, ανακαλύπτει ότι ποτέ δεν την ήξερε πραγματικά.
Σκηνοθεσία:
Nicholas D. Johnson
Will Merrick
Κύριοι Ρόλοι:
Storm Reid … June
Ken Leung … Kevin
Nia Long … Grace
Joaquim de Almeida … Javi
Daniel Henney … πράκτορας Park
Tim Griffin … James
Michael Segovia … Angel
Megan Suri … Veena
Amy Landecker … Heather
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Will Merrick, Nicholas D. Johnson
Στόρι: Aneesh Chaganty, Sev Ohanian
Παραγωγή: Aneesh Chaganty, Sev Ohanian, Natalie Qasabian
Μουσική: Julian Scherle
Φωτογραφία: Steven Holleran
Μοντάζ: Austin Keeling, Arielle Zakowski
Σκηνικά: Kelly Fallon
Κοστούμια: Sona Rita Guekguezian, Lindsay Monahan
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Missing
- Ελληνικός Τίτλος: Missing
Άμεσοι Σύνδεσμοι
Παραλειπόμενα
- Αυτόνομο σίκουελ του Searching (ομοίως γυρισμένο μέσα από την οπτική webcams, mini dv, iPhones και CCTV), σκηνοθετημένο από τους μοντέρ του πρώτου μέρους, όπου και κάνουν εδώ το σκηνοθετικό τους ντεμπούτο. Σύμφωνα με τον Aneesh Chaganty, είναι και “πνευματικό σίκουελ” του Run (2020), ενώ εικάζεται ότι θα συναποτελούν αυτές οι ταινίες ένα “Searching Cinematic Universe” που θα ανακοινωθεί μελλοντικά.
- Το 2019 είχε ανακοινωθεί με σκηνοθέτη πάλι τον Aneesh Chaganty, αλλά η αναγκαία αναβολή λόγω πανδημίας της έναρξης γυρισμάτων, ακολουθήθηκε από αλλαγές στο επιτελείο.
- Ο Timur Bekmambetov βρίσκεται ανάμεσα στους εκτελεστές παραγωγής, μέσω της φίρμας του, Bazelevs Company. Για την εν λόγω εταιρία, αυτό και το πρώτο μέρος είναι κομμάτι μιας σειράς 5 ταινιών με υπότιτλο Screenlife, που ξεκίνησε το 2015 με το Unfriended (2015).
- Η παγκόσμια πρεμιέρα έγινε στο φεστιβάλ του Sundance, όπου θα την ακολουθούσε διανομή στις αίθουσες σε έναν περίπου μήνα. Η Sony Pictures Releasing όμως αποφάσισε έξαφνα να προωθήσει στις αμερικανικές αίθουσες την ταινία την αμέσως επόμενη ημέρα, ωθούμενη από τις θετικές πρώτες αντιδράσεις του κοινού του φεστιβάλ.
Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος
Έκδοση Κειμένου: 22/2/2023
Οι συζητήσεις που δύναται να ανοίξει το “Missing” για τη θέση του κινηματογράφου μέσα στην τρέχουσα φάση της οπτικής μυθοπλαστικής παραγωγής είναι ποικίλες και με πολλές διακλαδώσεις. Και όχι για τους προφανείς λόγους, δηλαδή λόγω της τεχνικής που αξιοποιεί. Γυρισμένη εξολοκλήρου μέσα από την οπτική webcams, mini dv, iPhones και CCTV, η ταινία αποτελεί μια καθοριστικά συμβατή με την εποχή μετεξέλιξη του είδους που γεννήθηκε με το “The Blair Witch Project”, απλώς αντί για found-footage πλέον έχουμε… live-footage.
Κι όμως η τεχνική αυτή δεν είναι καθόλα πρωτότυπη. Με το “Unfriended” του 2014 να αποτελεί μέχρι τώρα την πιο γνωστή απόπειρα, πάμπολλες ταινίες χαμηλού προϋπολογισμού και ακόμα πιο χαμηλής ποιότητας κατέκλυσαν τις πλατφόρμες μέχρι την εμφάνιση του “Searching” το 2018 με την υποστήριξη της Sony. Με αυτή την ταινία το είδος κέρδισε τον σεβασμό και η τεχνική αυτή απέδειξε ότι δεν είναι απλώς ένα εντυπωσιακό καπρίτσιο, αλλά στα κατάλληλα χέρια μπορεί να αξιοποιηθεί για να αφηγηθεί μια ιστορία γεμάτη σασπένς, ενδιαφέρον και ανατροπές.
Οι σκηνοθέτες επιδεικνύουν μια εξαιρετική γνώση του πώς επεξεργάζεται ένας ανθρώπινος νους τη χαοτική παράλληλη λειτουργία εφαρμογών και πληροφοριών πάνω σε μια οθόνη υπολογιστή και τις διαδικασίες που ακολουθεί, και το ότι κατάφεραν να δημιουργήσουν έναν στιβαρό μυθοπλαστικό ρυθμό μέσω αυτού είναι ένας μικρός άθλος.
Παρόλες τις αρετές του ιδίως σε ό,τι αφορά το εξαιρετικά ενδιαφέρον μυστήριο που ξεδιπλώνει, το “Missing” αποτελεί μια μοναδική περίπτωση deja-vu. Κάθε λέξη που μπορεί να ειπωθεί για να το περιγράψει και να το σχολιάσει, έχει ήδη χρησιμοποιηθεί για το “Searching”. Πρόκειται για μια πανομοιότυπη εμπειρία σε σημείο να μπορώ απλώς να αντιγράψω εδώ την αντίστοιχη κριτική. Αν κάτι έγινε περισσότερο εμφανές είναι πως η τεχνική live-footage εσωκλείει κάποιους περιορισμούς, που θα είχε ενδιαφέρον αν κάποιος σκηνοθέτης στο μέλλον βρει τον τρόπο να τους προσπεράσει.
Ο πιο βασικός περιορισμός είναι η έλλειψη συναισθηματικής εμπλοκής. Αν η κινηματογραφική οθόνη αντιστοιχεί στον υπολογιστή της πρωταγωνίστριας που αγωνιά για την εξαφανισμένη μητέρα της, εμείς ως θεατές δεν ταυτιζόμαστε με εκείνη, αλλά με τα αμέτρητα εικονίδια επαφών που σχολιάζουν εκ του ασφαλούς τα τεκταινόμενα γύρω από την υπόθεση. Όταν μάλιστα η πραγματική σωματική δράση εισχωρεί στην ταινία και η πρωταγωνίστρια πρέπει να παλέψει για τη ζωή της, εμείς παραμένουμε θεατές του διαδικτύου που θέλουμε απλώς να ικανοποιήσουμε την περιέργειά μας για το τι τελικά συνέβη. Δηλαδή να αφιερώσουμε μάξιμουμ μερικά λεπτά και να συνεχίσουμε τη ζωή μας χωρίς να νοιαζόμαστε πραγματικά ούτε στο ελάχιστο.
Και εδώ εισάγεται η ουσιαστική παράμετρος αντιλογίας γύρω από το “Missing”. Αν μιλούσαμε για το δεύτερο επεισόδιο σε μια τηλεοπτική σειρά ανθολογίας, η ακριβής επανάληψη του “Searching” θα ήταν όχι μόνο αναμενόμενη αλλά και ορθή. Μπορεί για έναν θεατή που δεν διαχωρίζει το μέσο και αναζητά απλώς μια ευχάριστη ψυχαγωγία να μη γίνεται κατανοητό το ζήτημα που αναπτύσσεται εδώ, αλλά ο κινηματογράφος σαν διαδικασία και σαν τέχνη δεν λειτουργεί με όρους στυγνής επανάληψης. Και γι’ αυτό η προβολή του “Missing” αποτελεί παράλληλα με το “μια ενδιαφέρουσα θέαση” και “μία απ’ τα ίδια”.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
