Ο παγκόσμιος διαγωνισμός ομορφιάς του 1970 πραγματοποιήθηκε στο Λονδίνο με παρουσιαστή τον θρυλικό αμερικανό κωμικό Μπομπ Χόουπ. Εκείνη την περίοδο, ο διαγωνισμός ήταν το σόου με τη μεγαλύτερη τηλεθέαση στον πλανήτη, με περισσότερους από 100 εκατομμύρια τηλεθεατές. Υποστηρίζοντας ότι οι διαγωνισμοί ομορφιάς ταπεινώνουν τις γυναίκες, το νεοσύστατο κίνημα της Ελευθερίας των Γυναικών πέτυχε την εν μία νυκτί αναγνώριση, εισβάλλοντας στη σκηνή και διακόπτοντας τη ζωντανή αναμετάδοση του διαγωνισμού. Όχι μόνο αυτό, αλλά όταν ο διαγωνισμός συνεχίστηκε, το αποτέλεσμά της νικήτριας προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις. Μέσα σε λίγες ώρες, το παγκόσμιο κοινό είδε την πατριαρχία που οδηγείται από τη σκηνή και το δυτικό πρότυπο ομορφιάς να στρέφεται εναντίον του.
Σκηνοθεσία:
Philippa Lowthorpe
Κύριοι Ρόλοι:
Keira Knightley … Sally Alexander
Gugu Mbatha-Raw … Jennifer Hosten
Jessie Buckley … Jo Robinson
Lesley Manville … Dolores Hope
Greg Kinnear … Bob Hope
Rhys Ifans … Eric Morley
Keeley Hawes … Julia Morley
Phyllis Logan … Evelyn Alexander
John Sackville … Robin Day
Loreece Harrison … Pearl Jansen
Suki Waterhouse … Sandra Wolsfeld
Clara Rosager … Marjorie ‘Maj’ Johansson
John Heffernan … Gareth Stedman Jones
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Rebecca Frayn, Gaby Chiappe
Στόρι: Rebecca Frayn
Παραγωγή: Suzanne Mackie, Sarah Wheale
Μουσική: Dickon Hinchliffe
Φωτογραφία: Zac Nicholson
Μοντάζ: Una Ni Dhonghaile
Σκηνικά: Cristina Casali
Κοστούμια: Charlotte Walter
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Misbehaviour
- Ελληνικός Τίτλος: Miss Απειθαρχία
- Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Μις Απειθαρχία [τηλεόραση]
Παραλειπόμενα
- Τελευταία ταινία της Pathe που διανέμεται από την 20th Century Fox.
- Η διανομή στη Βρετανία διακόπηκε απότομα λόγω της υγειονομικής κρίσης (πρόλαβε να εισπράξει μόνο 426 χιλιάδες δολάρια), και άμεσα το φιλμ βγήκε σε video-on-demand. Η Walt Disney ανέλαβε τη Home Cinema πορεία του.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 22/6/2020
Όταν μιλάμε για επανάσταση, αυτό πρέπει να σπάει το γυαλί της κάμερας και να περνάει σε εμάς, τους θεατές. Η Philippa Lowthorpe όμως αντιμετωπίζει μια καίρια στιγμή του κινήματος υπέρ της ισότητας με μια χαλαρή διάθεση, που σε σημεία αμφισβητείς ακόμα και τη σκοπιά της. Από την άλλη, ευτυχώς που κάποιοι επιλέγουν να αναβιώνουν στιγμιότυπα του παρελθόντος που δεν έχουν ακόμα κλείσει τον κύκλο τους, όταν αυτός ο κύκλος επιβάλλεται κάποτε να κλείσει για το καλό όλων.
Με το απόλυτα βρετανικό ύφος με το οποίο αν δεν έχεις ήδη οικειότητα μετά από τόσα έτη, μάλλον αποφεύγεις μια ολόκληρη εθνική κινηματογραφία, το φιλμ υπακούει σε μια μόνιμα δραμεντί διάθεση, δίχως όμως να την ρέπει προς τη σάτιρα ή την ύπαρξη καθαρού χιούμορ. Μια αδυναμία που έρχονται να εξισορροπήσουν οι κεφάτες ερμηνείες, που είναι αλήθεια ότι βγάζουν μια διάθεση που διαχέεται επί του συνόλου. Δεν είναι βέβαια η καθαυτού feel-good ταινία, και πάλι καλά, μια κι εκεί θα χάναμε κάθε επαφή με το ιστορικό πλαίσιο.
Η Lowthorpe, κατά τα άλλα, ελέγχεται και για τη διαχείριση του υλικού της. Ο χρόνος ανάμεσα στη φεμινιστική οργάνωση και τα παρασκήνια των καλλιστείων δεν είναι μοιρασμένος όπως θα έπρεπε, με το ένα κομμάτι να μειώνεται ως προς την επίδραση του όταν το άλλο παίρνει περισσότερο σερί χρόνο από αυτόν που επιτρέπει στη μνήμη ως προς το να διατηρήσει την ισοζυγία. Έτσι, μοιάζει να έχουμε δύο ταινίες σε μία, ένα ψηφιδωτό που θα είχε αληθινό νόημα αν συνέκλιναν οι νοηματικές τους. Μπορεί στο φινάλε να πέφτει η διδαχή μέσω της παρουσίασης τού τι απέγιναν οι κεντρικές ηρωίδες, αλλά ως εκεί όλα μοιάζουν σαν διττή άποψη πάνω στο ίδιο θέμα. Μα κι αν η αλήθεια εντέλει απορρέει από αυτή τη διττότητα, η δημιουργός θα έπρεπε να το στηρίξει αυτό ως και το πέσιμο των τίτλων, που μοιάζουν με στρατευμένη ηθικολογία.
Η χρησιμότητα του φιλμ δεν είναι αμελητέα, όπως και η γενική του εικόνα που σέβεται το σινεμά της Γηραιάς Αλβιώνας. Φοβάμαι όμως ότι κανείς δεν θα «τραβηχτεί από το πέτο» για να συμμετέχει ενεργά σε ένα ζήτημα που έχει ακόμα ανοιχτές πληγές ολόγυρα μας, ούτε κινηματογραφικά θα αισθανθεί ότι είδε κάτι το μοναδικό. Σίγουρα όλα αυτά βαραίνουν τη δημιουργό, που έμεινε σε καλές προθέσεις και μια εντύπωση πως τελικά ίσως δεν ήθελε να θίξει απολύτως και κανέναν.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
