Ο Χάρβεϊ Μιλκ είναι ένας υψηλόμισθος υπάλληλος της Γουολ Στριτ, που έχοντας βαρεθεί να κρύβει τη σεξουαλική του ταυτότητα, σταματάει την καριέρα του και πηγαίνει στο Σαν Φρανσίσκο για να μείνει με τον εραστή του, Σκοτ Σμιθ. Εκεί θα ανοίξει ένα φωτογραφείο, το οποίο δεν θα αργήσει να εξελιχτεί σε τόπο συνάντησης της γκέι κοινότητας, ανθρώπων που η συντηρητική κοινωνία των 1960 στερούσε τα πολιτικά τους δικαιώματα εξαιτίας της φύσης τους. Ο Μιλκ σύντομα θα θελήσει να εκπροσωπήσει αυτούς τους ανθρώπους, και με την υποστήριξή τους θα εκλεγεί δημοτικός σύμβουλος, ο πρώτος στην ιστορία της Αμερικής που δηλώνει ομοφυλόφιλος.
Σκηνοθεσία:
Gus Van Sant
Κύριοι Ρόλοι:
Sean Penn … Harvey Milk
Emile Hirsch … Cleve Jones
Josh Brolin … Dan White
Diego Luna … Jack Lira
James Franco … Scott Smith
Alison Pill … Anne Kronenberg
Victor Garber … δήμαρχος George Moscone
Denis O’Hare … γερουσιαστής John Briggs
Joseph Cross … Dick Pabich
Stephen Spinella … Rick Stokes
Lucas Grabeel … Danny Nicoletta
Boyd Holbrook … Denton Smith
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Dustin Lance Black
Παραγωγή: Bruce Cohen, Dan Jinks
Μουσική: Danny Elfman
Φωτογραφία: Harris Savides
Μοντάζ: Elliot Graham
Σκηνικά: Bill Groom
Κοστούμια: Danny Glicker
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Milk
- Ελληνικός Τίτλος: Milk
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- The Times of Harvey Milk (1984)
Κύριες Διακρίσεις
- Όσκαρ πρώτου αντρικού ρόλου (Sean Penn) και αυθεντικού σεναρίου. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, δεύτερο αντρικό ρόλο (Josh Brolin), μουσική, μοντάζ και κοστούμια.
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα πρώτου αντρικού ρόλου (Sean Penn) σε δράμα.
- Υποψήφιο για Bafta καλύτερης ταινίας, πρώτου αντρικού ρόλου (Sean Penn), σεναρίου και μακιγιάζ/κομμώσεων.
Παραλειπόμενα
- Μετά το βραβευμένο με Όσκαρ ντοκιμαντέρ The Times of Harvey Milk (1984), ξεκίνησαν προσπάθειες να μεταφερθεί και μυθοπλαστικά η ζωή του Χάρβεϊ Μιλκ στο σινεμά. Αρκετά ήταν τα σενάρια που εμφανίστηκαν κατά τη δεκαετία του 1990, αλλά όλα είχαν απορριφθεί για διάφορους λόγους. Ένα από αυτά ήταν γραμμένο από τον Oliver Stone.
- Ο Gus Van Sant είχε υπογράψει το 1992 με τη Warner Bros. να κάνει τη βιογραφία με πρωταγωνιστή τον Robin Williams. Τον επόμενο χρόνο, ο σκηνοθέτης τα “έσπασε” με την εταιρία λόγω δημιουργικών διαφορών.
- Κατά τη δεκαετία του 1990, Richard Gere, Daniel Day-Lewis, Al Pacino και James Woods είχαν ακουστεί για τον κεντρικό ρόλο.
- Όταν το 2007 ο Van Sant έβαλε μπρος την παραγωγή, ήταν και ο Bryan Singer που σχεδίασε να κάνει το The Mayor of Castro Street, πάλι βιογραφία του Μιλκ. Εκείνο όμως το σχέδιο δεν προχώρησε ποτέ.
- Ο Matt Damon ήταν αρχικά να παίξει τον Νταν Γουάιτ, αλλά του τα χάλασε ο προγραμματισμός του.
- Η Focus Features προτίμησε να κρατήσει το φιλμ εκτός φεστιβάλ και δημοσιογραφικών προβολών, ώστε να κρατηθεί χαμηλό προφίλ.
- Η Σαμόα απαγόρευσε την προβολή της ταινίας, δίχως να δίνει κάποια επεξήγηση. Τοπικές αντιδράσεις ανάγκασαν την επιτροπή λογοκρισίας της χώρας να το αιτιολογήσει, κι ο επικεφαλής είπε ότι η ταινία ήταν αντίθετη στις χριστιανικές πεποιθήσεις και τον πολιτισμό της Σαμόα.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 12/1/2009
Ο Gus Van Sant έχει ξανακάνει mainstream κινηματογράφο, αν κι έχουν περάσει οχτώ χρόνια από την τελευταία φορά (Ανακαλύπτοντας τον Φόρεστερ). Ποτέ όμως δεν έκανε αυτό που θα ονόμαζα οσκαρικό κινηματογράφο, δηλαδή μια ταινία κομμένη και ραμμένη για τα γούστα της Ακαδημίας. Τώρα θα μου πείτε, στα γούστα αυτά ανήκει ένα εγκώμιο υπέρ του αγώνα των γκέι; Η απάντηση είναι ναι, αφού το αντισυμβατικό των 1970 είναι πλέον στρέιτ…
Ο Van Sant, λειτουργώντας εντός κανόνων, καταφέρνει να κάνει ένα πολιτικό μανιφέστο, περισσότερο από μια απλή βιογραφία. Σκηνοθετικά κρατάει σταθερό συνεχώς τον ρυθμό του, πάνω σε μια σχετικά γοργή γραμμή, και πετυχαίνει να αναπτύξει δέκα έτη ιστορίας χωρίς να δημιουργεί κενά στον θεατή. Και ενώ δεν μπορεί να υπάρχει κανένας που θα πει πως η ταινία δεν είναι ολοκληρωμένη και καλή, ο Gus Van Sant κατηγορείται για έναν ιδιότυπο ακαδημαϊσμό, μην κάνοντας το παραπάνω που θα παρέκκλινε την ταινία από τη φλατ σταθερότητα της. Είναι σαν να παραδίδει διδακτορική σε συντηρητικούς δασκάλους. Οι ρυθμοί δεν αποτρέπουν τον Sean Penn από το να κάνει μια ερμηνεία ζωής, αλλά εμποδίζουν τους αρκετούς κι ενδιαφέροντες δεύτερους χαρακτήρες να αναπτύξουν τον δικό τους ρόλο. Σαν κατάληξη, θα πρέπει να πούμε πως ο Van Sant εμπνέεται από τη ζωή του αληθινού Χάρβεϊ Μιλκ, ακολουθώντας τη νοοτροπία του να αγωνίζεται με τους «δικούς τους» κανόνες. Αποτέλεσμα; Δύο βασικά Όσκαρ, αλλά η ταινία δεν θα γίνει ποτέ cult για τους ομοφυλόφιλους…
Βαθμολογία:
Κριτικός: Βασίλης Καγιογλίδης
Έκδοση Κειμένου: 15/1/2009
Ο Gus Van Sant από την αρχή κιόλας σε σφυροκοπεί με «ασυνήθιστες», για το μάτι του «κοινού» θεατή, εικόνες, θέτοντας ένα ερώτημα που στις μέρες μας η απάντηση του θα έπρεπε να θεωρείται κάτι παραπάνω από δεδομένη. Μία απάντηση που θα πρέπει να απελευθερώνεται αβίαστα από τα χείλη του καθένα. Δυστυχώς όμως, επειδή οι άνθρωποι είναι άνθρωποι, δε θα πάψουν ποτέ να στρέφονται εναντίον άλλων ανθρώπων και η ταινία αυτού του σκηνοθέτη όσο επιτυχημένη και αν είναι δε θα πάψει να αποτελεί, για πολλούς από αυτούς, ένα πρόβλημα.
Μέσα από την ιστορία ενός γνωστού γκέι ακτιβιστή, ένας ανοιχτά δηλωμένος ομοφυλόφιλος σκηνοθέτης βρίσκει την αφορμή να μιλήσει για ανθρώπους που εξαιτίας των σεξουαλικών τους επιλογών περιθωριοποιούνται, αποκτώντας αυτόματα τη ταμπέλα του «διαφορετικού», που τους εντάσσει μέσα σε μία επιπλέον «μειονότητα» με τα δικά της χαρακτηριστικά.
Το πετυχημένο αυτό δράμα, δημιούργημα ενός σκηνοθέτη με μεγάλη γκάμα ικανοτήτων, αποτελεί έναν από τους λόγους για να λατρέψετε το αμερικάνικο σινεμά. Και να διαπιστώσετε ότι σε αυτό μπορείτε να βρείτε πολλά περισσότερα πράγματα από τα δίωρα εφετζίδικα και διασκεδαστικά δημιουργήματα που παράγονται συνεχώς και είναι ικανά να δημιουργούν πλειάδα ψευδαισθήσεων. Εναλλασσόμενος με επιτυχία μεταξύ mainstream και σινεφίλ κινηματογράφου, ο Gus Van Sant καταφέρνει αυτή τη φορά να συνδυάσει τεχνικά δύο είδη, τοποθετώντας μέσα στην ξεκάθαρα χολιγουντιανής αισθητικής δημιουργία του, τα απαραίτητα σινεφιλικά προσωπικά του στοιχεία, που συναντάμε σε ταινίες όπως το Elephant.
Το Milk είναι η πιο επιτυχημένη γκέι ταινία μετά το Brokeback Mountain. Όμως είναι και κάτι τελείως διαφορετικό από αυτή. Σε καμία περίπτωση πάντως δεν είναι το μέσο για να εκφράσει ο σκηνοθέτης τα προσωπικά του παράπονα, δεν είναι ο τρόπος που χρειαζόταν για να υποστηρίξει μία ιδεολογία και να δικαιολογήσει τη στάση και τις επιλογές κάποιων ανθρώπων. Το Milk είναι ένα δυνατό βιογραφικό δημιούργημα, γεμάτο ανησυχίες, που αποκαλύπτει κάποιες τρομακτικές αλήθειες και καταπιάνεται με θέματα που στιγμάτισαν την κοινωνική πρόοδο και ελευθερία και δυστυχώς (;) μοιάζουν αρκετά επίκαιρα.
Και οι ταλαντούχοι πρωταγωνιστές του, χειρίζονται με αξιοπρέπεια, δύναμη και ευαισθησία τους αληθινούς χαρακτήρες, αποδίδοντας τους αριστουργηματικά, πάντα με την αρωγή ενός σημαντικού δημιουργού, συνεισφέροντας έκαστος στην ολοκλήρωση μιας πραγματικά μεγάλης αμερικάνικης ταινίας.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
