Δύο παιδιά φτιάχνουν ένα μέταλ συγκρότημα σε ένα λύκειο, όπου μόλις δύο παιδιά ενδιαφέρονται για τη μέταλ. Δεν μπορούν να βρουν μπασίστα, αλλά υπάρχει μια κοπέλα που παίζει τσέλο. Αν θέλουν να κερδίσουν τη Μάχη των Συγκροτημάτων, πρέπει να συνεργαστούν.
Σκηνοθεσία:
Peter Sollett
Κύριοι Ρόλοι:
Jaeden Martell … Kevin Schlieb
Adrian Greensmith … Hunter Sylvester
Isis Hainsworth … Emily Spector
Noah Urrea … Clay Moss
Joe Manganiello … Δρ Troy Nix
Brett Gelman … Κος Sylvester
Sufe Bradshaw … πρύτανης Swanson
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: D.B. Weiss
Παραγωγή: Greg Shapiro, D.B. Weiss
Μουσική: Ramin Djawadi
Φωτογραφία: Anette Haellmigk
Μοντάζ: Steve Edwards
Σκηνικά: Tyler B. Robinson
Κοστούμια: Erin Aldridge Orr
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Metal Lords
- Ελληνικός Τίτλος: Metal Lords
Παραλειπόμενα
- Πρώτη κινηματογραφική δουλειά για τον σεναριογράφο D.B. Weiss, γνωστό για τη δουλειά του στη σειρά Game of Thrones.
- Ντεμπούτο για τον νεαρό Adrian Greensmith.
- Το όνομα της μπάντας Skullflower υπήρχε και στην πραγματικότητα. Επρόκειτο για ένα βρετανικό συγκρότημα της δεκαετίας του 1980 και του 1990, με επιρροές από Black Sabbath.
- Αποκλειστική διανομή μέσω της πλατφόρμας του Netflix.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Σε μια σκηνή εμφανίζονται ως γκεστ-σταρ οι: Scott Ian (Anthrax), Tom Morello (Rage Against the Machine), Kirk Hammet (Metallica) και Rob Halford (Judas Priest).
- Το Machinery of Torment των Skullflower της τελικής σκηνής γράφτηκε για την ταινία, και είναι σε σύνθεση των Tom Morello, D.B. Weiss και Carl Restivo.
- Ο Tom Morello ήταν αυτός που έμαθε στα τρία παιδιά να κρατούν τα όργανα σωστά, και να φαίνεται ότι ερμηνεύουν ζωντανά. Δεν είναι όμως από αυτά ο ήχος που ακούμε. Από τα τρία, μοναδική επαφή με όργανο είχε μόνο ο Greensmith, αλλά ως τζαζ κιθαρίστας.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 11/4/2022
Ο Peter Sollett επιλέγει την πλέον ασφαλή οδό για να αφηγηθεί μια νεανική ιστορία που ελάχιστα παραπέμπει σε επανάσταση. Έτσι, ενώ το θέμα του μοιάζει να μιλάει για αυτήν, τα απανωτά κλισέ είναι αυτά που καθορίζουν το στόρι, και όχι οι 2-3 μικροεκπλήξεις για να σπάσει ο πάγος των χοντρών τετριμμένων. Έλα όμως που κάνει και κάτι που αξίζει ένα μεγάλο «ρισπέκτ»…
Η χέβι μέταλ σκηνή υπέφερε πολύ στα χέρια της έβδομης τέχνης. Και αν υπήρχαν εκείνα τα ελάχιστα δείγματα που τη σεβόντουσαν, αφορούσαν όλα είτε cult δείγματα που λίγοι «προσκύνησαν», είτε ταινίες χαμένες σε λίστες πλατφορμών και αραχνιασμένα ράφια βιντεοκλάμπ. Εδώ όμως όχι μόνο ο λάτρης της συγκεκριμένης σκηνής απολαμβάνει γνήσιο μεταλλικό ήχο, αλλά με χαρά βλέπει πως αυτός καθορίζει και τη γενική εικόνα που αφήνει η ταινία. Κι αν αυτό στερεί πολλά από το «-μεντί» της δραμεντί, δεν μπορεί παρά να σε κάνει να κάτσεις στην οθόνη μέχρι να εμφανιστεί και να εξαφανιστεί ακόμα και το λόγκο της εταιρίας παραγωγής.
Η νεανική τριάδα του φιλμ είναι συμπαθέστατη, και μοιάζει να έχει το μέλλον δικό της. Μπορεί ως χαρακτήρες να μη βοηθιούνται σεναριακά ώστε να καταρτίσουν ένα στόρι που θα έπειθε να σκύψεις και να ακούσεις τα εφηβικά τους προβλήματα (μακριά από τα αντίστοιχα παραδείγματα των 1980 στα οποία παραπέμπει), αλλά υπηρετούν αυτό που υπάρχει μια χαρά, και πιάνεις τον εαυτό σου να θέλει να δει εκείνο το κλισέ φινάλε που έχεις μαντέψει από πολύ νωρίς (ακόμα και η ανατροπή σε αυτό, λίγη σημασία έχει). Εδώ το μέταλ δεν κατοικεί σε σκοτεινά στούντιο και επικίνδυνα σοκάκια, αλλά σε κάτι που παραπέμπει στο Ένα Σχολείο Πολύ Ροκ, απλά δεν τρως το «ξενέρωμα» ως ροκάς που έφαγες εκεί με τα κιλά. Ίσως, μάλιστα, σου προσφέρει και μια ελπίδα αναβίωσης της απήχησης στο άμεσο μέλλον μιας μουσικής που παλεύει μετά βίας να επιβιώσει ανατρέχοντας στις ρίζες της. Και ναι, το τσέλο της ταινίας είναι μια ουσιαστική πρόταση ως προς αυτό.
Λογικά θα αρέσει στη νέα γενιά του Netflix, που ούτως ή άλλως δεν θα μπορούσε να ασπαστεί τον τρόπο ζωής άλλων -λιγότερο safe- εποχών, που όμως αντί για μπούλινγκ αντιπαράθεταν την ηθική του δρόμου. Σεναριακά αδύναμο σαν τραπουλόχαρτο, αλλά ηχητικά ελκυστικό και εντέλει ταιριαστό με τις αδυναμίες του. Και μόνο με τη σκέψη πως ο κανόνας το ήθελε κατά πολύ κατώτερο, υπάρχει λόγοι να το δει κάποιος παλιός ή νέος «πιστός».
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
