Ο διάσημος πιανίστας Αντρέ Πολόνσκι και η Μίκα Μίλερ, διευθύνουσα σύμβουλος μιας σοκολατοποιίας, παντρεύονται στη Λοζάνη. Είναι ο δεύτερος γάμος και για τους δύο, ενώ ο Αντρέ έχει κι έναν έφηβο γιο, τον Γκιγιόμ, του οποίου η μητέρα πέθανε στη γέννα. Εν τω μεταξύ, μια 18χρονη κοπέλα, η Ζαν Πολέτ, μαθαίνει τυχαία ότι την ημέρα που γεννήθηκε έγινε ένα μπέρδεμα στο μαιευτήριο, και ίσως να είναι αυτή η πραγματική κόρη του Πολόνσκι. Η νεαρή κοπέλα θα κάνει τα πάντα για να διαλευκάνει την υπόθεση, ενώ δεν θα διστάσει να εισβάλει στην οικογένεια και να διαταράξει την ησυχία της.

Σκηνοθεσία:

Claude Chabrol

Κύριοι Ρόλοι:

Isabelle Huppert … Marie-Claire ‘Mika’ Muller

Jacques Dutronc … Andre Polonski

Anna Mouglalis … Jeanne Pollet

Rodolphe Pauly … Guillaume Polonski

Brigitte Catillon … Louise Pollet

Michel Robin … Κος Dufreigne

Isolde Barth … Pauline

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Caroline Eliacheff, Claude Chabrol

Παραγωγή: Marin Karmitz

Μουσική: Matthieu Chabrol

Φωτογραφία: Renato Berta

Μοντάζ: Monique Fardoulis

Σκηνικά: Ivan Niclass

Κοστούμια: Elisabeth Tavernier

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Merci Pour le Chocolat
  • Ελληνικός Τίτλος: Merci για τη Σοκολάτα
  • Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Nightcap
  • Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Ευχαριστώ για τη Σοκολάτα [τηλεόραση]
  • Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Μερσί για τη Σοκολάτα

Σεναριακή Πηγή

  • Μυθιστόρημα: The Chocolate Cobweb της Charlotte Armstrong.

Κύριες Διακρίσεις

  • Βραβείο γυναικείας ερμηνείας (Isabelle Huppert) στο φεστιβάλ του Μόντρεαλ.

Παραλειπόμενα

  • Την εποχή που γυρίζονταν το φιλμ, το σπίτι του Πολόνσκι άνηκε στον David Bowie. Ήταν ήδη όμως στη διαδικασία ανεύρεσης αγοραστή.
  • Βασισμένο σε βιβλίο της αμερικανίδας Charlotte Armstrong, που εκδόθηκε το 1948. Αυτό είναι το έβδομο κινηματογραφικό σενάριο βασισμένο στη δουλειά της, αλλά και δεύτερο για τον Chabrol μετά το Ο Χωρισμός (1970).

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 28/8/2016

Ο Κλοντ Σαμπρόλ παρεισφρέει ακόμη μία φορά στην τάξη των προυχόντων, έχοντας κρυφή ειρωνική και ελεγκτική διάθεση, και τη διορατικότητα (ή καλύτερα την εμπειρία;) πως σε αυτή την τάξη υπάρχει άφθονη κι αδιόρατη «αρρώστια». Μοιάζει σαν να θέλει να διασκεδάσει τους «κατώτερους» σε τάξη, παρουσιάζοντας τους λόγους να βρίσκονται καλύτερα εκεί που βρίσκονται. Όμως, όλες οι καλές προθέσεις μένουν μετέωρες, και με τη λήξη της ταινίας παραμένουν πολλές απορίες περί της αποτελεσματικότητας εδώ του σπουδαίου δημιουργού. Ένα είδος σινεμά που επεξεργάστηκε εκτενώς ο Λουίς Μπουνιουέλ, αλλά εδώ δεν έχουμε ούτε «Εξολοθρευτή Άγγελο», ούτε «Κρυφή Γοητεία της Μπουρζουαζίας», μα απλά μία ακόμα απίστευτα καλή ερμηνεία της Ιζαμπέλ Ιπέρ, που μόνη της προσδίδει στην ταινία την ειρωνική της διάσταση και κάποια ανώτερη ουσία ύπαρξης από το απλό “ακόμα μία καλή ταινία του Σαμπρόλ”.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

10 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *