Γαμπρός της Συμφοράς
- Meet the Parents
- 2000
- ΗΠΑ
- Αγγλικά, Γαλλικά, Ταϊλανδικά, Ισπανικά, Εβραϊκά
- Κωμωδία
- 12 Ιανουαρίου 2001
Όταν ο Γκρεγκ πήγε να ζητήσει σε γάμο την Τέρι, δεν μπορούσε να φανταστεί πως ο Τζακ Μπερνς, ο πατέρας της κοπέλας του, θα ήταν πρώην πράκτορας της ΣΙΑ και θα είχε στην κατοχή του έναν ανιχνευτή ψεύδους. Στην προσπάθειά του να πάνε όλα καλά, ο Γκρεγκ θα καταφέρει τα χειρότερα. Ο «νόμος του Μέρφι» και ο υποψήφιος πεθερός του δεν θα του χαριστούν. Ο Τζακ τον περιεργάζεται με καχυποψία. Η ανάκριση έχει μόλις αρχίσει. Όμως, αυτός δεν θα το βάλει κάτω, θα τα δώσει όλα μέχρις εσχάτων και… όποιος αντέξει.
Σκηνοθεσία:
Jay Roach
Κύριοι Ρόλοι:
Ben Stiller … Gaylord ‘Greg’ Focker
Robert De Niro … Jack Byrnes
Teri Polo … Pamela ‘Pam’ Byrnes
Blythe Danner … Dina Byrnes
Nicole DeHuff … Deborah ‘Debbie’ Byrnes
Jon Abrahams … Denny Byrnes
Owen Wilson … Kevin Rawley
James Rebhorn … Δρ Larry Banks
Tom McCarthy … Δρ Robert ‘Bob’ Banks
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Jim Herzfeld, John Hamburg
Στόρι: Greg Glienna, Mary Ruth Clarke
Παραγωγή: Robert De Niro, Jay Roach, Jane Rosenthal, Nancy Tenenbaum
Μουσική: Randy Newman
Φωτογραφία: Peter James
Μοντάζ: Greg Hayden, Jon Poll
Σκηνικά: Rusty Smith
Κοστούμια: Daniel Orlandi
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Meet the Parents
- Ελληνικός Τίτλος: Γαμπρός της Συμφοράς
- Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Ο Γαμπρός της Συμφοράς [Home Cinema]
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Πεθερικά της Συμφοράς (2004)
- Γονείς της Συμφοράς (2010)
Σεναριακή Πηγή
- Σενάριο: Meet the Parents (1992) των Greg Glienna, Mary Ruth Clarke.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ τραγουδιού (A Fool In Love).
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα πρώτου αντρικού ρόλου (Robert De Niro) σε κωμωδία/μιούζικαλ.
Παραλειπόμενα
- Το στόρι προέρχεται από μια ανεξάρτητη παραγωγή 75 λεπτών με τον ίδιο τίτλο, από το 1992. Η παραγωγός Nancy Tenenbaum αγόρασε τα δικαιώματα, και έστειλε μια κόπια σε όσους ίσως ενδιαφέρονταν να το αναλάβουν. Ο Steven Soderbergh ήταν αυτός που απάντησε, θέλοντας να κάνει ένα ριμέικ. Αυτό έφερε τη Universal στα πράγματα, η οποία ενώ αρνήθηκε εκείνη τη στιγμή, το 1995 αγόρασε η ίδια τα δικαιώματα.
- Το αρχικό σενάριο από τον Jim Herzfeld ήταν έτοιμο το 1996. Η Universal το πρότεινε στον Jay Roach, αλλά ήταν ήδη απασχολημένος με τα Austin Powers. Ο σκηνοθέτης δήλωσε πως του άρεσε όμως σαν ιδέα, με την εταιρία να αρνείται τότε ότι του το πρότεινε. Τότε μπήκε στο προσκήνιο ο Steven Spielberg, με πιθανό πρωταγωνιστή τον Jim Carrey. Το σχέδιο δεν προχώρησε, κι αυτή τη φορά επισήμως πήγε στα χέρια του Roach.
- Στην ταινία του 1992, ο Γκρεγκ δεν είχε επίθετο. Το Focker προέκυψε ως ιδέα από τον Jim Carrey, πριν αποχωρήσει από το σχέδιο. Η επιτροπή αξιολόγησης όμως έδωσε στην ταινία ένα R, αποκλειστικά λόγω αυτού του επιθέτου. Τότε, οι παραγωγοί έστειλαν μια λίστα από πραγματικά ονόματα, αποδεικνύοντας ότι επρόκειτο για κανονικό-υπαρκτό επίθετο. Η επιτροπή αξιολόγησης άλλαξε λόγω αυτού το rating σε PG-13.
- Ο Anthony Hopkins ήταν υποψήφιος για Τζακ.
- Το σενάριο πέρασε κι από τα χέρια των Alexander Payne και Jim Taylor, με τη σκηνή του φινάλε να είναι δικιά τους. Τα ονόματα τους δεν συμπεριλήφθηκαν στα κρέντιτ.
- Με κόστος 55 εκατομμύρια δολάρια, το φιλμ έφτασε να βγάλει 330,4, ανοίγοντας τον δρόμο στο franchise.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Ο Randy Newman έγραψε κι ένα ορίτζιναλ τραγούδι, το A Fool in Love, που ερμηνεύεται από τον ίδιον, αλλά και σε ντουέτο με τη Susanna Hoffs.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 6/1/2009
Αντίθετα με όσα θα περιμέναμε από μια ταινία του Τζέι «Austin Powers» Ροτς, η ταινία, χωρίς να χάνει το μοντέρνο της ύφος, ανατρέχει εν μέρει νοσταλγικά στην παλιά σλάπστικ κωμωδία, και αποτελεί μια χιουμοριστική διασκευή του «Guess Who’s Coming to Dinner», με τον Μπεν Στίλερ να αντιμετωπίζεται ρατσιστικά, όχι λόγω χρώματος, αλλά κοινωνικής θέσης. Οι ερμηνευτές είναι απολαυστικοί όσο και τα αστεία, όμως η ταινία δεν αποποιείται τον χαρακτήρα του mainstream εμπορικού κινηματογράφου, μοιάζοντας ταυτόχρονα και με επεισόδιο οικογενειακού sitcom. Από τους δύο κεντρικούς χαρακτήρες θα διαλέξω τον συνεχώς ανανεώσιμο Στίλερ, λυπημένος για τη στροφή του Ρόμπερτ Ντε Νίρο σε αυτό το είδος κινηματογράφου που φέρνει δολάρια, μαζικές συμπάθειες αλλά και εύκολες ερμηνείες, ερχόμενη σε αντιδιαστολή με την ως τότε διαδρομή του.
Βαθμολογία: