Η Μήδεια και ο Ιάσων με τα δύο παιδιά τους είναι τώρα πρόσφυγες στην Κόρινθο. Ο Ιάσων τούς εγκαταλείπει για να παντρευτεί την κόρη του βασιλιά Κρέοντα. Μετά από αυτό, η Μήδεια διατάζεται να φύγει αμέσως, μαζί με τα παιδιά της, επί ποινή θανάτου.
Σκηνοθεσία:
Δημήτρης Αθανίτης
Κύριοι Ρόλοι:
Αλεξάνδρα Καζάζου … Μήδεια
Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης … Ιάσων
Λευτέρης Τσάτσης … Κρέοντας
Κώστας Καζανάς … Αιγέας
Βιργινία Ταμπαροπούλου … η κόρη
Ελένη Τζαγκαράκη … η μαία
Νικολίτσα Ντρίζη … η υπηρέτρια
Στέλιος Δημόπουλος … άγγελος
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Δημήτρης Αθανίτης
Παραγωγή: Δημήτρης Αθανίτης, Άγγελος Αργυρούλης, Πάνος Παπαδόπουλος
Μουσική: Δημήτρης Αθανίτης
Φωτογραφία: Γιάννης Φώτου
Μοντάζ: Σταμάτης Μαγουλάς
Σκηνικά: Στέλλα Κάλτσου
Κοστούμια: Στέλλα Κάλτσου
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Μήδεια
- Διεθνής Τίτλος: Medea
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Μήδεια (1969)
- Μήδεια (1988)
Σεναριακή Πηγή
- Τραγωδία: Μήδεια του Ευριπίδη.
Παραλειπόμενα
- Σχετικά με τη διασκευή της αθάνατης τραγωδίας, ο δημιουργούς δήλωσε: “Η ταινία στηρίζεται στο αριστούργημα του Ευριπίδη, το οποίο διατηρώ σχεδόν αυτούσιο αλλά με κάποιες σημαντικές παρεμβάσεις και τομές στη δομή του έργου. Αν και είναι γνωστός ο μύθος, στο σενάριο υπάρχουν συνεχείς ανατροπές και το απροσδόκητο κυριαρχεί στην εξέλιξη της ιστορίας. Ο χρόνος δεν είναι σαφώς ορισμένος αλλά σίγουρα είναι πολύ μακριά από το σήμερα, στο απώτερο παρελθόν”.
- Τα εξωτερικά γυρίσματα έγιναν στο Πήλιο, την Πάρνηθα και τον Υμηττό, ενώ τα εσωτερικά στην Αθήνα.
- Η Αλεξάνδρα Καζάζου επιστρέφει στον κινηματογράφο μετά το 2009 και το ντεμπούτο της, Ψυχή Βαθιά.
Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη
Έκδοση Κειμένου: 14/12/2022
Η αρχαία ελληνική γραμματεία, τραγωδία και μυθολογία προσφέρουν αφειδώς γοητεία κι έμπνευση ακόμα σε δημιουργούς των ημερών μας, που επιχειρούν αποδομώντας με σεβασμό ή χωρίς τον αρχαίο μύθο, να προσφέρουν μια κάποια σύγχρονη εκδοχή του. Εδώ, ο Δημήτρης Αθανίτης μοιάζει να έχει πέσει στην παγίδα αυτή του άκρατου σεβασμού, καταλήγοντας σε μια άνευ ορίων και ουσίας σοβαροφάνεια.
Εκκινώντας από ένα λιτό νοητικό και αισθητικό κατασκεύασμα, ο Αθανίτης μιλά για μια Μήδεια-γυναικείο σύμβολο μιας κάποιας χειραφέτησης σε -ή από- έναν κόσμο σκληρότητας απέναντι στο ίδιο της το φύλο. Προσπαθώντας με το σύμβολο αυτό να κατακτήσει μια κάποια διαχρονικότητα, δεν επιτυγχάνει να σταθεί αντάξιος των αγαθών κινηματογραφικών και νοηματικών του προθέσεων.
Η επιχείρηση απόδοσης του αρχαίου μύθου σε ένα άχρονο πλην διαχρονικό πλαίσιο ξεκινά να αποδομείται μέσα από αισθητικές επιλογές που παραπέμπουν ανερυθρίαστα πλην συγκεχυμένα σε συγκεκριμένες εποχές και σε μια παράδοση κακώς (κι αντιαισθητικώς) εννοούμενη. Ενώ η επιλογή του ασπρόμαυρου, των αργών ρυθμών και της ελαχιστοποίησης του λόγου μετατρέπονται σε όχημα ανούσιου ελιτισμού.
Οι ερμηνείες κινούνται στο ίδιο πλαίσιο υπερπροσπάθειας να πάρουν τον εαυτό τους στα σοβαρά, παραπαίοντας ανάμεσα σ’ εσωτερικότητα και γκροτέσκο.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
Διαφωνώ, μια χαρά είναι η ταινία. Η επιλογή του ασπρόμαυρου είναι, λέει, δείγμα ανούσιου ελιτισμού. Από πού κι ως πού αυτή η εξίσωση; Τι εξωφρενικές δηλώσεις είναι αυτές; Πόσες ταινίες ασπρόμαυρες γυρίζονται ανά τον κόσμο; Τι άλλο θ' ακούσουμε!Ο δε λόγος δεν είναι καθόλου ελαχιστοποιημένος. Άμα θέλουμε να διαβάσουμε όλο το κείμενο του 5ου αι. π.Χ., αγοράζουμε τον Ευριπίδη. Σημασία έχει: αποδίδονται τα βασικά σημεία της ιστορίας; Και οι διάλογοι που υπάρχουν έχουν ειρμό, στέκουν, έχουν ζουμί; Ε λοιπόν, και ειρμό έχουν, και ζουμί, και τα βασικά σημεία της ιστορίας αποδίδουν. Όσο για τις ερμηνείες, μια χαρά είναι κι αυτές. Η δε ερμηνεία της πρωταγωνίστριας (Αλεξάνδρας Καζάζου) είναι περίφημη. Τώρα, οποιονδήποτε ηθοποιό παίρνει στα σοβαρά τη δουλειά του, και έχει έκφραση στο κορμί, στο πρόσωπο, στα μάτια, στη φωνή, μπορεί ένας κακόβουλος να τον χλευάσει ότι "υπερπροσπαθεί να πάρει τον εαυτό του στα σοβαρά". Ενώ θα έπρεπε προφανώς να το ρίξει στο χαβαλέ....