Άγρια Όνειρα

Κριτικός: Δημήτρης Μπαμπούλης

Έκδοση Κειμένου: 31/3/2017

Η έφηβη Κέισι Κάραγουεϊ μετακομίζει μαζί με τον διεφθαρμένο αστυνομικό πατέρα της στην επαρχία. Εκεί θα γνωρίσει τον επίσης έφηβο Τζόνας, ο οποίος είναι ιδιαίτερα εργατικός, επίμονος και μαχητικός. Όταν ο Τζόνας θα αντιληφθεί ότι η Κέισι κακοποιείται από τον πατέρα της, θα κλέψει λεφτά από αυτόν (τα οποία εκείνος τα είχε βγάλει από ανταλλαγή ναρκωτικών) για να το σκάσει μαζί της σε μια προσπάθεια να την διασώσει. Τότε, όταν τα «βρώμικα» λεφτά που έχουν θα είναι τα μόνα που θα τους εξασφαλίζουν μια καλύτερη ζωή και ενώ ο πατέρας της Κέισι θα ξεκινήσει ένα ανθρωποκυνηγητό με «θηράματα» αυτούς, οι δύο έφηβοι θα έρθουν σε επαφή με την παρανομία και την πάλη για επιβίωση.

Ο άπειρος σκηνοθετικά Νέιθαν Μορλάντο, στη μόλις δεύτερη σκηνοθετική του δουλειά μετά το «Edwin Boyd», χαρίζει ακόμη μία αξιοπρεπή ταινία στο κοινό και δείχνει αρκετά βελτιωμένος σε σχέση με την πρώτη του. Για ακόμη μία φορά χρησιμοποιεί μια υπόθεση που τραβάει το ενδιαφέρον, και διακριτικά μηνύματα όπως η διαφθορά είτε αυτή βρίσκεται στους θεσμούς είτε προκαλείται για την ανάγκη της επιβίωσης. Ο τίτλος παρουσιάζει τα διαφορετικά «όνειρα» σε σχέση με την ηλικία τους, που θα πρέπει να βιώσουν οι δύο έφηβοι και την πλευρά της παρανομίας που θα γνωρίσουν θέλοντας να επιβιώσουν και να ξεφύγουν από τους «κυνηγούς» τους. Επίσης, ιδιαίτερη αναφορά αξίζει να γίνει και στην παρουσίαση της διαφθοράς των αστυνομικών, όπου η επιδίωξη για το εύκολο χρήμα, τους κάνει τόσο αδίστακτους που δεν έχουν πρόβλημα να τα βάλουν με δύο παιδιά και δεν τους εμποδίζουν ούτε συγγένειες στο να φερθούν απάνθρωπα.

Στο τεχνικό κομμάτι, ο δημιουργός χρησιμοποιεί συννεφιασμένα, μουντά τοπία που σε βοηθούν να μπεις στην ψυχολογία των χαρακτήρων και τη γενικότερη «γκρίζα» θεματολογία της ταινίας. Σε αντίθεση με την πρώτη του ταινία που ήταν αρκετά αλληγορική αλλά δεν περιείχε την ένταση που χρειαζόταν και τα συναισθήματα, στο «Mean Dreams» o Μορλάντο δίνει την απαραίτητη σφοδρότητα στα σημεία που χρειάζεται χωρίς να υπερβάλλει. Το σενάριο στηρίζει τον ικανοποιητικό χαρακτήρα που βγάζει όλη η ταινία και οι διάλογοι στην πλειονότητά τους δεν είναι επιφανειακοί χαρίζοντας «χώρο» στους ηθοποιούς να ερμηνεύσουν, αλλά και ατάκες που δίνουν εύρος στους ρόλους τους. Οι ηθοποιοί στηρίζουν αυτούς τους ρόλους αξιοπρεπέστατα, με τον πρόσφατα εκλιπόντα Μπίλι Πάξτον να ξεχωρίζει ελάχιστα από τους υπόλοιπους.

Ένα αρνητικό της ταινίας που θα κάνει πολλούς να απορήσουν, είναι στο ότι μια αρκετά προσεγμένη δουλειά σαν κι αυτή στο τέλος έχει μια πολύ απλή επίλυση και εύκολη εξιλέωση σε ένα αρκετά περίπλοκο θέμα που θα προκύψει στη διάρκεια της εξέλιξης της υπόθεσης. Παρ`όλα αυτά, είναι μια ταινία που αξίζει προσοχής, θα γεμίσει τον χρόνο και θα ικανοποιήσει τον θεατή που θα επιλέξει να τη δει.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 10/6/2018

Δεν είναι μια ταινία παράγωγο έμπνευσης, δεν είναι κάτι που θα νιώσεις ότι δεν έχεις ξαναδεί, αλλά εντέλει ο νεόκοπος δημιουργός Νέιθαν Μορλάντο κερδίζει το στοίχημα απέναντι σε ένα κοινό που κοιτάει πρωτίστως συναισθηματικά ένα έργο. Με κάποιες καλές ιδέες στο πλέον ουσιαστικό κομμάτι του έργου, το κεντρικό, διασώζει και το σύνολο που ως εκεί, αλλά κι από εκεί ως το φινάλε, στηρίζεται σε πολλές κοινοτυπίες, και σε χαρακτήρες έτοιμα κατασκευασμένους από γνωστά πρότυπα. Ευτυχία για το φιλμ είναι σίγουρα η παρουσία του Μπιλ Πάξτον, μια από τις έσχατες της ζωής του, που ναι μεν βοηθιέται από τον αβανταδόρικο ρόλο, προσδίδει μια εξτρά ποιότητα δε με την ψυχραιμία που επιδεικνύει. Αληθινός πρωταγωνιστής όμως του φιλμ είναι η καλοχρωματισμένη ατμόσφαιρα, που εντέλει μιλάει πιο βαθιά για τη μουντή ψυχολογία των ηρώων και της κατάστασης, από ό,τι μιλάει το ίδιο το σενάριο.

Βαθμολογία: