Αγγλία, δεκαετία 1930. Ο Μάικλ Μπανκς ήταν μικρό παιδί όταν η τέλεια νταντά Μαίρη Πόπινς εμφανίστηκε στη ζωή του, αλλά τώρα πια μεγάλωσε και έχει κάνει τρία δικά του παιδιά. Οι καιροί είναι δύσκολοι στο Λονδίνο της Οικονομικής Ύφεσης και η οικογένεια του παλεύει να ξεπεράσει μια σημαντική απώλεια. Τα παιδιά του Μάικλ αναλαμβάνουν ευθύνες που τα αναγκάζουν να μεγαλώσουν πριν την ώρα τους, ενώ κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους. Ευτυχώς, τα πράγματα αλλάζουν προς το καλύτερο, όταν η πάντα νέα κι αινιγματική νταντά με τις μοναδικές μαγικές ικανότητες εισβάλει στη ζωή τους. Παρέα με τον Τζακ, έναν αιώνια αισιόδοξο φανοκόρο, παρασέρνει τα παιδιά της οικογένειας Μπανκς σε μια σειρά από φαντασμαγορικές περιπέτειες. Το γέλιο, η αγάπη για τη ζωή, και η ανεμελιά επιστρέφουν στις καρδιές και το σπιτικό των Μπανκς.

Σκηνοθεσία:

Rob Marshall

Κύριοι Ρόλοι:

Emily Blunt … Mary Poppins

Lin-Manuel Miranda … Jack

Ben Whishaw … Michael Banks

Emily Mortimer … Jane Banks

Pixie Davies … Anabel Banks

Nathanael Saleh … John Banks

Joel Dawson … Georgie Banks

Julie Walters … Ellen

Colin Firth … William ‘Weatherall’ Wilkins

Meryl Streep … Tatiana Antanasia Cositori Topotrepolovsky/Topsy

Dick Van Dyke … Κος Dawes Jr.

Angela Lansbury … η κυρία με τα μπαλόνια

David Warner … ναύαρχος Boom

Jim Norton … Κος Binnacle

Jeremy Swift … Hamilton Gooding

Kobna Holdbrook-Smith … Templeton Frye

Chris O’Dowd … Shamus (φωνή)

Mark Addy … Clyde (φωνή)

Edward Hibbert … ο παπαγάλος ομπρέλα (φωνή)

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: David Magee

Στόρι: David Magee, Rob Marshall, John DeLuca

Παραγωγή: John DeLuca, Rob Marshall, Marc Platt

Μουσική: Marc Shaiman, Scott Wittman

Φωτογραφία: Dion Beebe

Μοντάζ: Wyatt Smith

Σκηνικά: John Myhre

Κοστούμια: Sandy Powell

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Mary Poppins Returns
  • Ελληνικός Τίτλος: Η Μαίρη Πόπινς Επιστρέφει
  • Εναλλακτικός Τίτλος: Mary Poppins 2 [ανεπίσημος]

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Σεναριακή Πηγή

  • Σειρά διηγημάτων: Mary Poppins της P.L. Travers.

Κύριες Διακρίσεις

  • Υποψήφιο για Όσκαρ μουσικής, τραγουδιού (The Place Where Lost Things Go), σκηνικών και κοστουμιών.
  • Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας (κωμωδία/μιούζικαλ), πρώτου αντρικού ρόλου (Lin-Manuel Miranda) στην ίδια κατηγορία, πρώτου γυναικείου ρόλου (Emily Blunt) στην ίδια κατηγορία και μουσικής.
  • Υποψήφιο για Bafta μουσικής, σκηνικών και κοστουμιών.

Παραλειπόμενα

  • Ο σχεδιασμός ανακοινώθηκε τον Σεπτέμβριο του 2015 και μαζί ότι θα βασίζεται σε υλικό από τα υπόλοιπα επτά βιβλία της σειράς.
  • Η απόσταση ανάμεσα στη Μαίρη Πόπινς (1964) και το σίκουελ (54 χρόνια) κατέστη ως η μεγαλύτερη αντίστοιχη περίπτωση στην ιστορία.
  • Ο ίδιος ο Walt Disney ήθελε στην ταινία του 1964 την Julie Andrews να παίξει τον κεντρικό ρόλο. Αλλά η ηθοποιός ήταν έγκυος και η παραγωγή, αντί να επιλέξουν άλλη ηθοποιό, αναβλήθηκε για πιο μπροστά, ώστε να μπορέσει να παίξει. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και τώρα, αφού η εγκυμοσύνη της Emily Blunt πήγε την ταινία στα τέλη του 2018. Η ίδια η Julie Andrews επικρότησε την αντικαταστάτρια της, αποκαλώντας το κάστινγκ «θαυμάσιο».
  • Αρχικά, ψίθυροι ήθελαν την Cate Blanchett να παίξει την Πόπινς.
  • Ο νέος τίτλος παραπέμπει στο δεύτερο βιβλίο της σειράς, το «Mary Poppins Comes Back» (1935), αλλά στοιχεία από αυτό είχαν ήδη μπει στην πρώτη ταινία.
  • Αντίθετα με την ορίτζιναλ ταινία που γυρίστηκε εξολοκλήρου εντός στούντιο (στο Χόλιγουντ), η συγκεκριμένη, πέρα από τα Shepperton Studios του Λονδίνου, έκανε χρήση αρκετών φυσικών χώρων της βρετανικής πρωτεύουσας.
  • Το κόστος έφτασε τα 130 εκατομμύρια δολάρια, αλλά και τα κέρδη τα 349,5.
  • Και στα ελληνικά, με τις φωνές των: Βάσια Ζαχαροπούλου (Μαίρη Πόπινς), Άρης Πλασκασοβίτης (Τζακ), Βασίλης Παπαστάθης (Μάικλ Μπανκς), Άριελ Κωνσαντινίδη (Τζέιν Μπανκς), Πέγκυ Μανωλά (Άναμπελ), Ορέστης Μάριζας (Τζον), Γιάννος Κοιλάκος (Τζόρτζι), Λίλα Μουτσοπούλου (Έλεν), Μαριάνθη Σοντάκη (Τόπσι), Τηλέμαχος Κρεβάικας (Γουίλκινς/λύκος), Ανδρέας Ευαγγελάτος (Γούντινγκ/ασβός), Στέλιος Ψαρουδάκης (Φράι/νυφίτσα), Κώστας Δαρλάσης (Ντοζ), Ζωή Ρηγοπούλου (η κυρία με τα μπαλόνια), Ελένη Αλεξανδρή, Παναγιώτης Αποστολόπουλος, Νίκη Γεωργακάκου, Βασίλης Δημακόπουλος, Αλεξάνδρα Λέρτα, Γιάννης Μακρής, Κλεοπάτρα Ροντήρη, Γιώργος Σκουφής, Ντίνος Σούτης, Σοφία Τσάκα, Ειρήνη Τσίγκα, Γιάννης Υφαντής. Σκηνοθετική επιμέλεια/Μετάφραση: Σοφία Τσάκα. Στοίχοι: Ηλίας Ματάμης.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Όλα τα τραγούδια είναι σε σύνθεση Marc Shaiman και στοίχους του ίδιου και του Scott Wittman. Ξεχωρίζουν το The Place Where Lost Things Go (με τη φωνή της Emily Blunt), το Trip a Little Light Fantastic (με τις φωνές της Blunt και άλλων του καστ) και το Can You Imagine That? (Emily Blunt, Pixie Davies, Joel Dawson και Nathanael Saleh). Η δε Meryl Streep τραγουδάει στο Turning Turtle. Υπάρχουν επίσης αναφορικά κομμάτια στο αυθεντικό σκορ των Robert και Richard M. Sherman.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 30/3/2019

Η Disney έχει βαλθεί εδώ και καμία δεκαετία να κάνει «αναπαλαίωση» όλου του κλασικού υλικού της. Από αυτήν, δεν θα ήταν δυνατόν να μείνει πίσω η Μαίρη Πόπινς, η πλέον αναγνωρίσιμη, όσο και θρυλική ζωντανή ταινία της εταιρίας. Αυτό τον θρύλο, η σύγχρονη Disney δεν θέλει να τον πειράξει, όπως έπραξε εσφαλμένος με κάποιους δικούς της άλλους. Κι εντέλει, αυτό αποδεικνύεται δίκοπο μαχαίρι για την αυτοτελή αξία της σύγχρονης εκδοχής.

Από τον γνωστό στοίχο «τίποτα δεν έχει αλλάξει, τίποτα δεν είναι όπως παλιά», κρατάμε μονάχα το πρώτο σκέλος! Κι αυτό επειδή στην ουσία η νέα Πόπινς είναι περισσότερο σαν κάποιου τύπου ριμέικ, παρά σίκουελ. Όλα τα παλιά συστατικά, από το μικρότερο μέχρι ολόκληρες σκηνές, έχουν επιβιώσει κι εδώ, απλά αλλάζουν ρούχα σαν τον Μανωλιό! Οι καπνοδοκαθαριστές έγιναν φαναρτζήδες, ο θείος που πετούσε έγινε ξαδέλφη που αναποδογυρίζεται, η κυρία με τα περιστέρια έγινε κυρία με μπαλόνια, και ούτω καθεξής. Ακόμα, δε, ούτε η εποχή -το ντεκόρ- έχει αλλάξει, ούτε η φυσιογνωμία του σεναρίου, ούτε το ύφος των τραγουδιών, ούτε καν το παραδοσιακό σχέδιο δεν έγινε ψηφιακό. Έτσι, μοιραία, οι συγκρίσεις επιβάλλεται να γίνουν σαν να μιλάμε για ριμέικ. Ευτυχώς, ως προς αυτό, η νέα Πόπινς χάνει μεν, αλλά όχι κατά κράτος από την παλιά…

Είναι φανερό ότι η Emily Blunt, όσο καλοστεκούμενη κι αν είναι στον καίριο της ρόλο, δεν είναι Julie Andrews, κάτι που ισχύει αν πιάσεις κι έναν προς έναν όλους του καστ. Αλλά, από την άλλη, κανείς δεν υστερεί αληθινά, με κανέναν δεν θα δυσφορήσεις, ούτε χαλάει αυτή την παραδοσιακή ατμόσφαιρα. Το δεύτερο μείον είναι ακουστικό, κι αφορά, τι άλλο, τα τραγούδια. Εκεί που το ορίτζιναλ παρήγαγε κάποια από τα κλασικότερα «οικογενειακά» τραγούδια του σινεμά, το νέο δεν έχει σχεδόν τίποτα να αντιπαραβάλλει. Χωρίς να έχουμε κάτι το κακόηχο, μονάχα δύο, αμφότερα με τη φωνή της Emily Blunt, είναι που ακούς με αληθινή ευχαρίστηση. Τέλος, στις επιμέρους «αλλαγές» (περί Μανωλιού…) δεν έχουμε κάποιο αληθινό πρόβλημα. Εδώ είναι άλλωστε θέμα γούστου, και καμία από τις δύο ταινίες δεν το στερείται, πόσο μάλλον που μοιράζονται παρόμοιες κατευθύνσεις. Καλύτερη πάντως σκηνή εδώ είναι αυτή μέσα στο μπολ της μαμάς, μια σκηνή που εύκολα θυμάται κανείς και με το πέρας της θέασης. Προς το φινάλε που έχουμε κάτι ξεχωριστό σε σχέση με το παλιό, όσον αφορά τη δράση, δεν πάμε άσχημα, αλλά η διαφορά δεν γίνεται.

Παρά του ότι η επιλογή του κάτι-σαν-ριμέικ παρά ενός κανονικού σίκουελ μειώνει την καθαυτή αξία της νέας Πόπινς, το κακό που παθαίνουμε είναι μικρό. Ακόμα, δε, μικρότερο… όταν είσαι μικρότερος. Ίσως, ως μια τυχαία σκέψη, εφόσον αυτή ήταν η επιλογή της παραγωγής, αν τοποθετούσαν το φιλμ στη σημερινή εποχή, ίσως να έβγαινε μια πιο αισθητική διαφορά και να μεταδίδονταν ένας διαφορετικού τύπου ρομαντισμός-νοσταλγία. Όχι, πάντως, δεν θα πούμε σε κάτι που και μνήμες ξυπνάει, και που όμορφα και τρυφερά αγγίζει την παιδική ψυχοσύνθεση. Και στο κάτω-κάτω, αν κάτι μας χαλάει στην εικόνα, λέμε ένα «έξτρακαλιφρατζιλισιους-εξπιαλιντόσους» και καθαρίσαμε…

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

21 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *