Μαριονέτες (2015)

ΣΥΝΟΨΗ

O Φίλιππος είναι ένας δημοσιογράφος που ζει απομονωμένος σε κάποιο χωριό της Ελλάδας τα τελευταία έξι χρόνια. Η άγρια δολοφονία του αδελφικού φίλου και πρώην συνεργάτη του, Στέργιου, ανατρέπει τη ζωή του, ενώ την ίδια στιγμή ο ίδιος γίνεται ο επόμενος στόχος. Ψάχνοντας απαντήσεις, επιστρέφει στην Αθήνα, όπου κατά περίεργο τρόπο πολλοί τον βοηθούν στην αναζήτησή του. Είναι όμως τα στοιχεία που συλλέγει πραγματικά ή μια καλοστημένη παγίδα; Σύντομα ανακαλύπτει πως ο θάνατος του φίλου του συνδέεται με μια κοινή δημοσιογραφική τους έρευνα από το παρελθόν. Θα βρει τη Νικολέτα, μια νεαρή ζωγράφο και κοπέλα του Στέργιου, που του δίνει νέα δεδομένα για την υπόθεση, και μαζί αναζητούν τη λύση του μυστηρίου. Το κουβάρι της υπόθεσης αρχίζει να ξετυλίγεται με τη βοήθεια της Λίας, μιας άγνωστης γυναίκας που δίνει στον Φίλιππο μια σημαντική πληροφορία. Η απόφαση είναι πλέον δική τους. Αντιμέτωποι με ένα καλά κρυμμένο μυστικό, θα πρέπει να αποφασίσουν αν θα φύγουν μακριά ή αν θα γίνουν “μαριονέτες” στα χέρια ενός πανίσχυρου συστήματος.

Σκηνοθεσία:

Παντελής Καλατζής

Κύριοι Ρόλοι:

Αλέξης Γεωργούλης … Φίλιππος Κοραής

Γιούλικα Σκαφιδά … Νικολέτα Μιλιού

Γιώργος Κιμούλης … Αλέξανδρος Λινάρδος

Άκης Σακελλαρίου … πάτερ Αβέρκιος

Γιώργος Χρανιώτης … Στέργιος Νικολάου

Κλέλια Ρένεση … Λία Γιαννούλη

Ναταλία Δραγούμη … Μίνα Μενδρινού

Τάσος Νούσιας … Νίκος Κυριακίδης

Γεράσιμος Σκιαδαρέσης … αστυνόμος Στράτος

Μάνος Βακούσης … Γεράσιμος

Σόφη Ζαννίνου … τσατσά

Μαρκέλλα-Αφροδίτη Γιαννάτου … Ελένη Μαντά

Kris Radanov … Αργύρης

Μενέλαος Χαζαράκης … Μάικλ

Φοίβος Παπαδόπουλος … μπράβος

Κώστας Λάσκος … ζητιάνος

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Παντελής Καλατζής, Λάζαρος Μπαλαούρας, Αλέξης Γεωργούλης

Παραγωγή: Παντελής Καλατζής

Μουσική: Γιώργος Αλκαίος

Φωτογραφία: Βαγγέλης Κατριτζιδάκης

Μοντάζ: Κωνσταντίνος Αδραχτάς, Τεό Σκρίκας

Σκηνικά: Γιώργος Γεωργίου

Κοστούμια: Γιώργος Γεωργίου

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Μαριονέτες
Διεθνής Τίτλος: Marionetes

Παραλειπόμενα

Πρωτόλεια δουλειά σε σκηνοθεσία και σενάριο για τον Παντελή Καλατζή.
Με 16.674 εισιτήρια, βρέθηκε στην 7η θέση των ελληνικών ταινιών της χρονιάς.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Ανάμεσα στις συνθέσεις του Γιώργου Αλκαίου βρίσκεται και το τραγούδι Στα Βαθιά, σε ερμηνεία του ίδιου.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σπύρος Δούκας
Έκδοση Κειμένου: 6/10/2015

Ο Φίλιππος Κοραής, δημοσιογράφος (Αλέξης Γεωργούλης), επιστρέφει στην Αθήνα για να διερευνήσει τον φόνο του κολλητού του φίλου. Έχει και τη βοήθεια της κοπέλας του φίλου του, Νικολέττας (Γιούλικα Σκαφιδά), ενώ το τελικό τους δίλημμα αφορά το εάν θα χρειαστεί να γίνουν μέλη μιας μυστικιστικής οργάνωσης με το όνομα «Πύλη», που αντιπροσωπεύει ουσιαστικά ένα ισχυρό σύστημα του οποίου μέχρι στιγμής αποτελούν μαριονέτες.

Η πρώτη μεγάλου μήκους προσπάθεια του Παντελή Καλατζή είναι οπτικά όμορφη, τεχνικά άρτια, σκηνοθετικά αρκετά καλοδουλεμένη με ορισμένες σκηνές που εμφανώς αντλούν πλήθος επιρροών. Δυστυχώς κάπου εδώ τελειώνουν τα θετικά.

Το σενάριό του είναι φτωχό και επιφανειακό, ενώ προσπαθεί μάταια να κάνει κάποιο πολιτικό σχόλιο για το αδιαπέραστο σύστημα που ελέγχει και βρίσκεται πίσω από πάντα. Αντί αυτού, μένει σε μια απλοϊκή ιστορία με ανατροπές από εύκολα προβλέψιμες έως και σαπουνοπερικές και με διαλόγους ανέμπνευστους και αφύσικους, που ερμηνεύονται επιτηδευμένα. Θεωρώντας ότι θέλει να ανήκει στην κατηγορία του σοβαρού δράματος, διαθέτει στιγμές που βγάζουν γέλιο, με αποτέλεσμα να αποξενώνουν και να βγάζουν τον θεατή από το δραματικό κλίμα. Εκμαιεύεται έτσι μια σοβαροφάνεια που είναι από μόνη της αρκετή για να γελοιοποιήσει το όλο εγχείρημα.

Η τελευταία σκηνή φαντάζει ανεπαρκής, όπως και η συνολική κατάληξη. Στην ουσία ανατρέπονται (με προβλέψιμο τρόπο) τα πάντα, από τη στιγμή που το ίδιο το κίνητρο των ηρώων να ξεκινήσουν την έρευνα (άρα και η βασική σεναριακή αφορμή) αποδεικνύεται απάτη. Αυτό ως τροπή θα έπρεπε να έχει ενδιαφέρον, αλλά χρειαζόταν πολλά περισσότερα για να υλοποιηθεί καλά, από τη στιγμή που η απόφαση που θα έπαιρναν ως προς την εμπλοκή τους ήταν εξαρχής προφανής. Έχουμε, λοιπόν, μια εύκολη ανατροπή που χρησιμοποιείται ως κυρίαρχη και δύο βασικούς χαρακτήρες που απλώς «μαθαίνουν» την ανατροπή αυτή, όπως τη μαθαίνει και ο θεατής. Δεν αλλάζουν ούτε ολοκληρώνονται με οποιονδήποτε τρόπο. Έτσι, παρότι στην ιδέα της η ιστορία έχει ολοκληρωθεί, αφήνει και πάλι την αίσθηση του μετέωρου.

Στον ελληνικό κινηματογράφο, μεταξύ άλλων, υπάρχει σημαντικό πρόβλημα στους διαλόγους, και συγκεκριμένα μια έλλειψη φυσικότητας. Οι διάλογοι στις ελληνικές ταινίες είναι συχνά θεατρικοί, όπως επίσης και η ηθοποιία, με αποτέλεσμα να αναδύεται κάτι το προσποιητό στην επιφάνεια που σε πολλές περιπτώσεις αλλοιώνει καθοριστικά το αποτέλεσμα.

Καλές ερμηνείες (όπως πάντα) από τον Γιώργο Κιμούλη και τον Τάσο Νούσια, ενώ σαφώς πιο αδύναμες από τους πρωταγωνιστές, Γεωργούλη και Σκαφιδά.

Βαθμολογία: