1921: το ξεκίνημα της Χρυσής Δεκαετίας του 1920. Όχι πολύ μακριά από το Παρίσι, είναι μέρα γιορτής στο κάστρο της Μαργκερίτ Ντιμόν. Όπως κάθε χρόνο, ένα πλήθος εραστών της μουσικής συγκεντρώνεται στο σπίτι της ιδιοκτήτριας. Κανείς δεν ξέρει πολλά για αυτή τη γυναίκα, εκτός από το ότι είναι πλούσια και ότι ολόκληρη η ζωή της είναι αφιερωμένη στο πάθος της: τη μουσική. Η Μαργκερίτ τραγουδά. Τραγουδά με την καρδιά της, αλλά τραγουδά φρικτά παράφωνα. Η Μαργκερίτ ζούσε το πάθος της κλεισμένη σε μια φούσκα, και το υποκριτικό κοινό που έρχεται για να γελάσει μαζί της, της συμπεριφέρεται σαν να πρόκειται για την ντίβα που εκείνη όντως θεωρεί ότι είναι. Όταν ένας προκλητικός νεαρός δημοσιογράφος αποφασίζει να γράψει ένα διθυραμβικό άρθρο για την τελευταία της ερμηνεία, η Μαργκερίτ αρχίζει να πιστεύει ακόμα περισσότερο στο ταλέντο της. Αυτό της δίνει το κουράγιο που χρειάζεται για να ακολουθήσει το όνειρό της. Παρά τους δισταγμούς του συζύγου της, και με τη βοήθεια μιας βιτριολικής πάλαι ποτέ φίρμας, αποφασίζει να ξεκινήσει την εκπαίδευσή της για να δώσει το πρώτο της ρεσιτάλ μπροστά σε ένα πλήθος αγνώστων.
Σκηνοθεσία:
Xavier Giannoli
Κύριοι Ρόλοι:
Catherine Frot … Marguerite Dumont
Andre Marcon … Georges Dumont
Denis Mpunga … Madelbos
Michel Fau … Atos Pezzini
Christa Theret … Hazel Klein
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Xavier Giannoli
Παραγωγή: Olivier Delbosc, Alain-Gilles Viellevoye
Μουσική: Ronan Maillard
Φωτογραφία: Glynn Speeckaert
Μοντάζ: Cyril Nakache
Σκηνικά: Martin Kurel
Κοστούμια: Pierre-Jean Larroque
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Marguerite
- Ελληνικός Τίτλος: Μαργκερίτ
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Florence: Φάλτσο Σοπράνο (2016)
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο πρώτου γυναικείου ρόλου (Catherine Frot), σκηνικών, κοστουμιών και ήχου στα Cesar. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, δεύτερο αντρικό ρόλο (Michel Fau και Andre Marcon), σενάριο, φωτογραφία και μοντάζ.
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας.
Παραλειπόμενα
- Το σενάριο είναι ελεύθερα εμπνευσμένο από την αληθινή ιστορία της Florence Foster Jenkins. Τον επόμενο χρόνο, είχαμε την επίσημή της βιογραφία από τον Stephen Frears.
- Το όνομα του τίτλου παραπέμπει στην παλιά ηθοποιό Margaret Dumont, που ερμηνεύοντας συνήθως την τραγουδίστρια όπερας ήταν στο στόχαστρο της πλάκας των αδελφών Marx.
- Όλη ταινία γυρίστηκε στην Τσεχία.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 5/11/2015
Θα ήθελα πολύ να δω τη «Μαργκερίτ» από τα χέρια ενός άλλου δημιουργού (θα έχουμε την ευκαιρία…), μια κι ο Xavier Giannoli δεν μοιάζει να μπορεί να ξεπεράσει κάποια στάνταρ τεχνικής που έχει θέσει εδώ και 12 χρόνια. Και θα ήθελα επειδή έχουμε έναν θαυμάσιο χαρακτήρα για ανάπλαση από κινηματογραφικό/θεατρικό ρόλο, μα από ένα σημείο και μετά, ο γάλλος σκηνοθέτης φαίνεται να παρατάει το δημιούργημα του (να ερωτεύεται το «τέρας» του), και απλά να αναζητεί τρόπους να κλείσει ευπρεπώς το έργο του. Πρόκειται για έναν χαρακτήρα που θαυμάσαμε στο «Εντ Γουντ», αλλά τον έχουμε ξαναδεί και σε αρκετά θεατρικά, μια και η τέχνη αποζητά πάντα τρόπους να βγάλει το άχτι της για τα ατάλαντα μέλη της κοινότητας της, ενώ ταυτόχρονα θαυμάζει την cult τους υπόσταση.
Με αυτά κατά νου, ο Giannoli ξεκινάει εύστοχα με τον νου του στη σάτιρα, τη χαλαρή εξωτερικά, μα ξέφρενη εσωτερικά δραμεντί, πιάνοντας τον σφυγμό της εποχής και του χαρακτήρα που καταπιάνεται. Δεν χάνει και το διαχρονικό του θέματος, με αρκετά εύστοχα σχόλια περί τέχνης και κριτικής αυτής. Μα έρχεται ένα σημείο που μάλλον ο σκηνοθέτης σηκώνει τα χέρια, ή ίσως και να ερωτεύτηκε ο ίδιος την κεντρική του ηρωίδα, πόσο μάλλον όταν την ερμηνεύει θεσπέσια η Catherine Frot. Κι εκεί παρεμβαίνει η «καταραμένη» συνταγή της δραματοποίησης του θέματος, λες και θέλουμε να ικανοποιήσουμε και το κοινό που μπήκε κατά τύχη σε μια ταινία που θα συνδύαζε την ψυχαγωγία με τον προβληματισμό. Συμπαθέστατος ο ρόλος του λογικού κατά το έργο Andre Marcon, αλλά αυτή η λογική του είναι που κάνει τη μεγάλη ζημιά στο σύνολο.
Έχοντας γαλλική ταινία εποχής, δεν μπορούμε παρά να θαυμάσουμε για ακόμη μία φορά τα τοπικά στάνταρ ποιότητας σε ντεκόρ, κοστούμια, μα κι ανασύσταση της όλης λογικής άλλων χρόνων, και αν το φιλμ δεν ήταν τόσο άνισο, θα έπρεπε να σταματήσουμε να αναζητούμε τον νικητή των φετινών Cesar.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
