Σε μια μικρή παραθαλάσσια πόλη της Σικελίας, το 1940, μια ομάδα εφήβων, ανάμεσά τους και ο Ρενάτο, περνούν την ώρα τους περιμένοντας να περάσει η όμορφη Μαλένα. Η Μαλένα, επίκεντρο των φαντασιώσεων των ανδρών της πόλης, είναι μια γοητευτική, αλλά αφελής δασκάλα που δεν δείχνει να καταλαβαίνει τον ρόλο που παίζει η παρουσία της στον ανδρικό πληθυσμό της πόλης. Όταν όμως ο άνδρας της σκοτώνεται στον πόλεμο, η χήρα πια Μαλένα γίνεται το αντικείμενο μιας απωθημένης λαγνείας των ανδρών, προκαλώντας σκάνδαλο όταν αρχίζει να βγαίνει με γερμανούς στρατιώτες για να επιζήσει.
Σκηνοθεσία:
Giuseppe Tornatore
Κύριοι Ρόλοι:
Giuseppe Sulfaro … Renato Amoroso
Monica Bellucci … Maddalena ‘Malena’ Bonsignore Scordia
Luciano Federico … Κος Amoroso
Matilde Piana … Κα Amoroso
Pietro Notarianni … καθηγητής Bonsignore
Gaetano Aronica … Antonino ‘Nino’ Scordia
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Giuseppe Tornatore
Στόρι: Luciano Vincenzoni
Παραγωγή: Carlo Bernasconi, Harvey Weinstein
Μουσική: Ennio Morricone
Φωτογραφία: Lajos Koltai
Μοντάζ: Massimo Quaglia
Σκηνικά: Francesco Frigeri
Κοστούμια: Maurizio Millenotti
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Malena
- Ελληνικός Τίτλος: Μαλένα
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ μουσικής και φωτογραφίας.
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα ξενόγλωσσης ταινίας και μουσικής.
- Υποψήφιο για Bafta ξενόγλωσσης ταινίας.
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βερολίνου.
- Βραβείο φωτογραφίας στα David di Donatello. Υποψήφιο για μουσική, σκηνικά και κοστούμια.
Παραλειπόμενα
- Γνωστότερη ως τότε σαν μοντέλο παρά ως ηθοποιός, εδώ εκτοξεύθηκε το όνομα της Monica Bellucci σε διεθνές επίπεδο.
- Ο νεαρός Giuseppe Sulfaro είχε δηλώσει πως δεν είχε δει ποτέ γυναίκα γυμνή, και η Bellucci ήταν η πρώτη του. Παρότι όμως στην ταινία ερμηνεύει έναν 12χρονο, στην πραγματικότητα ήταν 15 ετών.
- Στη σκηνή σεξ με τη Λουπέτα, ο Sulfaro δεν χρησιμοποιεί κανέναν σωσία.
- Λογοκρίθηκε αυστηρά σε χώρες όπως η Βρετανία και οι ΗΠΑ. Τα 105 λεπτά διάρκειας έγιναν 92 στις ΗΠΑ και 88 στη Βρετανία.
- Η ταινία έγινε ριμέικ δύο φορές στην Ινδία και μία στην Αίγυπτο.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 25/3/2002
Μια ακόμα νοσταλγική ταινία από τον ιταλό σκηνοθέτη, πολύ κοντά στο ύφος κάποιων δημιουργιών του Φεντερίκο Φελίνι (αυτών που αναφέρονται στη γενέτειρα του, το Ρίμινι, χωρίς βέβαια την ιδιαίτερη ματιά του αείμνηστου ιερού τέρατος). Η διαφορά είναι ότι ο Τορνατόρε μικρογραφεί το θέμα του κι επιβαρύνει στην επιμέρους ιστορία του, αφήνοντας το ιστορικό γίγνεσθαι σε περιφερειακή μοίρα. Και πάλι, όμως, ακόμα και σε μεγάλο μέρος της πλαστική, η ταινία είναι λειτουργική, αφού τα «τερτίπια» του υπέροχου νεαρού πρωταγωνιστή είναι νοσταλγικά αναγνωρίσιμα, ο υπέροχα φωτογραφισμένος διάκοσμος είναι ελκυστικά ανασυσταμένος και το μουσικό μοτίβο του Ένιο Μορικόνε συμπληρώνει την αίσθηση του οικείου που τόσο καλά ξέρει να αναδεικνύει ο Τορνατόρε στις ταινίες του από την εποχή του «Σινεμά ο Παράδεισος». Πρόκειται, επίσης, για την ταινία που βοήθησε περισσότερο την απαστράπτουσα Μόνικα Μπελούτσι -αν και σιωπηλή αιχμαλωτίζει κάθε πλάνο που εμφανίζεται- να αναδειχθεί -δικαίως- σε παγκόσμιο σύμβολο του σεξ.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
