Ο Μερτκάν ζει μια απλή ζωή στην Κωνσταντινούπολη. Εργάζεται ως υπάλληλος στην κατασκευαστική εταιρία του πατέρα του και τα βράδια το ρίχνει έξω με τους φίλους του καμαρώνοντας με το αμάξι του πατέρα του. Τίποτα δεν τον επείγει να καλύψει αυτή την κενή ζωή. Την ευκαιρία όμως θα του την δώσει η Γκουλ, μια νεαρή Κούρδα που εργάζεται για να μπορεί να φοιτά στο πανεπιστήμιο. Όμως, ο πατέρας του είναι αντίθετος σε μια σχέση με κάποια που προέρχεται από έναν λαό που, όπως λέει, «το μόνο που θέλουν είναι να διαιρέσουν τη χώρα μας».
Σκηνοθεσία:
Seren Yuce
Κύριοι Ρόλοι:
Bartu Kucukcaglayan … Mertkan
Settar Tanriogen … Kemal
Esme Madra … Gul
Nihal G. Koldas … Nazan
Erkan Can … ο ταξιτζής
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Seren Yuce
Παραγωγή: Sevil Demirci, QuickSilver, Onder Cakar
Μουσική: Gokce Akcelik
Φωτογραφία: Baris Ozbicer
Μοντάζ: Mary Stephen
Σκηνικά: Meral Efe Yurtseven
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Cogunluk
- Ελληνικός Τίτλος: Η Πλειοψηφία της Σιωπής
- Διεθνής Τίτλος: Majority
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο Luigi De Laurentiis για καλύτερο σκηνοθετικό ντεμπούτο στο φεστιβάλ Βενετίας.
Παραλειπόμενα
- Ο Seren Yuce υπογράφει εδώ την πρώτη του κινηματογραφική ταινία.
Κριτικός: Βασίλης Καγιογλίδης
Έκδοση Κειμένου: 20/12/2010
Δεν υπάρχει περίπτωση να δεις την ταινία του Seren Yuce και να μην ταυτιστείς με κάποιον από τους χαρακτήρες του. Μην σας ξεγελάει το γεγονός ότι οι ήρωες είναι Τούρκοι. Ο Yuce προσδίδει μία οικουμενικότητα στα πρόσωπα των ανθρώπων που περνούν από τη ζωή του νεαρού Mertkan και καταφέρνει να αποτυπώσει μικρές ή μεγάλες στιγμές από την ίδια την ζωή, γεγονότα που όλοι έχουμε, λίγο έως πολύ, ζήσει.
Αν παρακάμψει κανείς τις επεξηγηματικές επαναλήψεις του Yuce πάνω στις θεωρίες του, κλείσει τα αυτιά στα ίδια φιλελεύθερα καρφιά και παραμερίσει την κοιλίτσα που κάνει το φιλμ στη μέση της διάρκειάς του, θα αντιληφθεί ότι το πείραμα του δημιουργού πάνω στη δύναμη της οικογένειας και του συντηρητικού κατεστημένου, πετυχαίνει. Στην σύγχρονη Τουρκία δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα, αφού ο κοινωνικός φασισμός και η πουριτανική λογική επιβάλλονται στις ελευθερίες της νέας γενιάς, αποτρέποντάς την να βιώσει ακόμα και το αγαθό του έρωτα. Η τελευταία, παρατηρώντας την αύξουσα δύναμη της μάζας, βρίσκεται αντιμέτωπη με την επιβολή ψυχοσωματικής βίας, προκειμένου να γονατίσει μπροστά στο λάβαρο της συλλογικής μεσοαστικής ιδιοσυγκρασίας. Ο Mertkan περνάει την πόρτα του σπιτιού του και ζει τις μικρές στιγμές σαν να είναι τα μεγαλύτερα άλματα προσωπικότητας και ελευθερίας. Σταδιακά αντιλαμβάνεται ότι γεννήθηκε για να ζήσει στον κόσμο που του χτίσανε, χωρίς κανείς να ρωτήσει τη γνώμη του, χωρίς να του δώσει το δικαίωμα να επιλέξει αν θέλει να τον αποδεχτεί. Θα αποτύχει στην προσπάθειά του να αλλάξει τα δεδομένα γύρω του και όταν φτάσει στο προσωπικό του αδιέξοδο, θα διαπιστώσει ότι η στράτευση με την πλειοψηφία είναι ο μόνος τρόπος επιβίωσης.
Ο σκηνοθέτης σκιαγραφεί το χρονικό παράδοξο της ανδρικής χειραφέτησης, όπως αυτή νοείται στη γείτονα. Προπαγανδίζει το προφίλ της ανδροκρατούμενης τουρκικής οικογένειας, ξεκινώντας από την αποτύπωση του αυστηρού, σοβινιστή πατέρα-αρχηγού, φωτογραφίζοντας ακολούθως την μητέρα κλεισμένη στο μικρόκοσμο της κουζίνας της και καταλήγοντας στην ψυχοσωματική μελέτη του γιού που φτάνει στο στάδιο της ενηλικίωσης και πρέπει να πάρει τη μεγαλύτερη απόφαση της ζωής του. Αυτή η απόφαση του φινάλε θα ερμηνεύσει το σχόλιο μίας γλυκόπικρης ταινίας, που θα κυλήσει, από το πρώτο έως το τελευταίο της λεπτό, απόλυτα χειρουργικά ως προς την θεωρητική καταγραφή των προβληματικών θεσμών της χώρας (πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια) και πλήρως περιγραφικά ως προς το χτίσιμο και τη ρεαλιστική απόδοση των χαρακτήρων.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
