Ο Επιθεωρητής Μαιγκρέ και το Μυστήριο της Νεκρής Κοπέλας

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 21/6/2022

Μπορεί μέσα σε αυτή τη «χιλιετία» ο Patrice Leconte να μην έχει εξαργυρώσει την αγάπη του σινεφιλικού κόσμου που έχαιρε μέσα στα 1990, αλλά κανείς δεν είπε ότι ξέχασε να κάνει σινεμά. Ακόμα κι εδώ που αποτυγχάνει σε σημαντικά επίπεδα αναβιώνοντας έναν γαλλικό λαϊκό ήρωα, διακρίνεις αυτή τη λεπτότητα σε όλα τα πλάνα που σου θυμίζει πόσο ωραίο είναι το γαλλικό σινεμά όταν έχει μια σοβαρότητα.

Ο παριζιάνος δημιουργός ίσως να μην είχε στο μυαλό του εντέλει την αναβίωση του θρυλικού επιθεωρητή Μαιγκρέ, αλλά το να του δώσει την ευκαιρία να πει ένα ένδοξο αντίο επί της οθόνης. Και είναι όντως συγκινητικό το τελικό πλάνο, όπου ο ήρωας εξαφανίζεται από μπροστά μας, σαν να περνάει στην αθανασία. Αυτό έχει προσχεδιαστεί από νωρίς βέβαια. Ο Μαιγκρέ εδώ δεν είναι ο ακμαίος ντετέκτιβ που θυμούνται οι παλιοί, αλλά ένας άντρας στα πρόθυρα της σύνταξης και των γεροντικών ασθενειών. Είναι επίσης ένας άντρας κουρασμένος από τα πάντα, κυνικός ως και αδιάφορος όταν ανατρέχει στα δοξασμένα βιώματα του, με μία -ίσως έσχατη- ευκαιρία για ατομική εξιλέωση.

Αυτός όμως ο άντρας φανερώνει κι ένα εμπειρικά φιλοσοφικό βάθος που κρύβεται πίσω από τον λακωνικό και βαρύ τρόπο λειτουργίας του, μα ο Leconte είτε δεν θέλει να ασχοληθεί με αυτό, είτε δεν εντρύφησε εξαρχής επί του ήρωα ώστε να ανακαλύψει την εσωτερική του πάλη. Δεν θα του δώσει την ευκαιρία αυτής της δημόσιας εξομολόγησης που οι πράξεις του μαρτυρούν ότι θα ήθελε να μας απευθύνει, ούτε είμαστε εντελώς σίγουροι ότι το «φάντασμα» του θα κείτεται πλέον ήρεμο μετά κι από αυτή τη δικαίωση επί της καριέρας του.

Έχουμε λοιπόν μια ταινία ποιοτικής φινέτσας, με άριστους αρωγούς σε αυτό μια μικρή «εθνική Γαλλίας» στο τεχνικό επιτελείο, αλλά εντέλει μια ταινία που δεν έπρεπε να φέρει το βάρος του ονόματος του κεντρικού της χαρακτήρα. Έτσι, ενώ είναι άριστη η σύλληψη να μπούμε ως θεατές στο «τσεπάκι» του επιθεωρητή και να τον ακολουθούμε κατά πόδας στη διαλεύκανση της υπόθεσης, απογοητευόμαστε τόσο για τον προαναφερμένο λόγο, όσο όμως και για το ότι όσο δύσκολη κι αν ήταν αυτή η υπόθεση, η λύση της δεν φέρει παρόμοιο ειδικό βάρος, ενώ επιπλέον οι ύποπτοι είναι τόσο λίγοι, που μοιραία απομένουν σχετικά γρήγορα μονάχα οι -ίσως και ασήμαντες- λεπτομέρειες του φονικού για να έχουμε μια πλήρη εικόνα. Θα λειτουργούσε πάντως αυτό άριστα ως μάθημα σε φερέλπιδες ντετέκτιβ.

Μένει λοιπόν αντί της ψευδαίσθησης ότι πατάμε στα βήματα του επιθεωρητή Μαιγκρέ, η ρεαλιστική αίσθηση πως ακολουθούμε το βαρύ πάτημα του Gerard Depardieu, που ο ερμηνευτικός του όγκος είναι εντέλει ογκωδέστερος του λαοφιλούς χαρακτήρα. Υπό αυτό το πρίσμα, ο Leconte κρατάει καλά τους ρυθμούς, τόσο αργούς όσο και σε νουαρική ροή, και τελικά η απογοήτευση ισοσκελίζεται από το γεγονός του ότι υπνωτιζόμαστε από έναν ηθοποιό που ομοίως με τον ήρωα που υποδύεται, αποζητά από εμάς εξιλέωση…

Βαθμολογία: