
19ος αιώνας, Νορμανδία. Η Έμα, η κόρη ενός αγρότη, παντρεύεται τον Σαρλ Μποβαρί, έναν νεαρό γιατρό, αλλά σύντομα βαριέται αυτόν και την κοσμικότητα, αποζητώντας το ρομάντζο και μια πιο ολοκληρωμένη ύπαρξη. Οι εξωσυζυγικές σχέσεις της προσφέρουν στιγμιαία ευτυχία, αλλά θα την οδηγήσουν σε περαιτέρω κατάθλιψη.
Σκηνοθεσία:
Sophie Barthes
Κύριοι Ρόλοι:
Mia Wasikowska … Emma Bovary
Henry Lloyd-Hughes … Charles Bovary
Logan Marshall-Green … μαρκήσιος d’Andervilliers
Ezra Miller … Leon Dupuis
Paul Giamatti … Κος Homais
Rhys Ifans … Κος Lheureux
Olivier Gourmet … Κος Rouault
Laura Carmichael … Henriette
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Felipe Marino, Sophie Barthes
Παραγωγή: Sophie Barthes, Felipe Marino, Jaime Mateus-Tique, Joe Neurauter
Μουσική: Evgueni Galperine, Sacha Galperine
Φωτογραφία: Andrij Parekh
Μοντάζ: Mikkel E.G. Nielsen
Σκηνικά: Benoit Barouh
Κοστούμια: Christian Gasc, Valerie Ranchoux
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Madame Bovary
- Ελληνικός Τίτλος: Μαντάμ Μποβαρί
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Μαντάμ Μποβαρύ (1934)
- Μαντάμ Μποβαρύ (1949)
- Μαντάμ Μποβαρύ (1991)
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: Madame Bovary του Gustave Flaubert.
Παραλειπόμενα
- 12η διασκευή του κλασικού βιβλίου είτε σε κινηματογράφο είτε σε τηλεόραση, με την πρώτη του Jean Renoir να στέκει ως η πλέον κλασική.
- Αρκετά στοιχεία του μυθιστορήματος έχουν προσπεραστεί από το σενάριο.
- Μπορεί η Warner Bros. να μην απέκτησε τα δικαιώματα της διανομής διεθνώς ή στις ΗΠΑ, αγόρασε όμως συγκεκριμένα αυτά της γερμανόφωνης εκδοχής.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 23/4/2016
Όταν υπάρχουν ήδη τρεις ικανοποιητικότατες εκδοχές του διασημότερου έργου του Γκουστάβ Φλομπέρ, είναι φυσιολογικό να αναζητάς του λόγους που επιλέχτηκε να αναβιωθεί εκ νέου επί της οθόνης. Σίγουρα θα θαυμάσετε την έξοχη δουλειά του τεχνικού επιτελείου που προσφέρει όμορφα πλάνα εποχής, και ακόμα περισσότερο θα δείτε ακόμα μία απόδειξη ότι η Μία Γουαζικόφσκα μπορεί να ερμηνεύει καταπληκτικά. Αλλά η εικόνα και οι καλές ερμηνείες δεν είναι αρκετές, αφού η σκηνοθετική αντίληψη της Σοφί Μπαρθ είναι καθαρά διεκπαιρεωτική. Σαν να κάνει μάθημα σκηνοθεσίας. Πουθενά δεν νιώθεις τις εντάσεις του βιβλίου, και το νόημα περί χειραφέτησης δεν βρίσκει διαύλους επικοινωνίας προς τον σημερινό θεατή. Αλλά υπάρχει πάντα η οπτική της στάνταρ καλής ταινίας εποχής, κι αυτή υπηρετείται στο μέγιστο. Σαν έναν όμορφο παλιό πίνακα που απλά τον παρατηρείς.
Βαθμολογία: