Macbeth

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Macbeth

Ελληνικός Τίτλος: Macbeth

Εναλλακτικός Τίτλος: Μάκβεθ [φεστιβάλ]

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Μάκβεθ (1948)

Μάκβεθ (1971)

Η Τραγωδία του Μάκβεθ (2021)

Σεναριακή Πηγή

• Θεατρικό: Macbeth του William Shakespeare.

Κύριες Διακρίσεις

• Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Κανών.

Παραλειπόμενα

• Αρχική λαίδη Μάκβεθ ήταν η Natalie Portman, αλλά αποχώρησε λίγο πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα.
• Παρότι στο θεατρικό δεν αναφέρεται ποτέ η καταγωγή της λαίδη Μάκβεθ, η Marion Cotillard κράτησε τη γαλλική της προφορά. Όπως εξήγησε και ο παραγωγός, ήταν πολύ συχνό σκοτσέζες βασίλισσες να είναι από τη Γαλλία, αλλά κυρίως βοήθησε στην ανάπτυξη του ιδιαίτερου του χαρακτήρα.
• Ο σκηνοθέτης αποκάλυψε ότι ο Michael Fassbender διάβασε πάνω από διακόσιες φορές το σενάριο, πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα.
• Η ταινία έκανε γυρίσματα στο κάστρο του Μπάνμπουργκ, κάτι που είχε κάνει και παλιότερα ο Roman Polanski στη δική του εκδοχή του Μάκβεθ.
• Παρότι είχε θετική υποδοχή στην πρεμιέρα του στις Κάνες, απέτυχε στα ταμεία. Έβγαλε 16,3 εκατομμύρια δολάρια, ενώ κόστισε 20.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Νάνσυ Μιχαηλίδου

Έκδοση Κειμένου: 21/6/2015

Το καταραμένο έργο του Σαίξπηρ, το οποίο πολλοί άνθρωποι του θεάτρου αποφεύγουν ακόμα και να ονοματίσουν, αναφερόμενοι σ`αυτό ως το «σκωτσέζικο έργο», δόθηκε στον Τζάστιν Κούρτζελ για μια νέα κινηματογραφική μεταφορά που έρχεται 44 χρόνια μετά από την απόπειρα του Πολάνσκι και 67 χρόνια μετά από αυτή του Όρσον Γουέλς. Ο αυστραλιανός σκηνοθέτης, τον οποίο γνωρίσαμε από την πρώτη του δουλειά με τίτλο «Η Πόλη του Χιονιού» το 2011, πραγματοποιεί ένα τεράστιο άλμα και μετά από τέσσερα μόλις χρόνια παραδίδει με τόλμη μια θεσπέσια κινηματογραφική μεταφορά της μικρότερης σε έκταση, αλλά και σκοτεινότερης τραγωδίας του Σαίξπηρ.

Ωθούμενος από μια απόκοσμη προφητεία για τη δύναμη που θα μπορούσε να κερδίσει εάν ήταν βασιλιάς, κι έχοντας για σύμμαχο τη σατανική και φιλόδοξη σύζυγό του, ο στρατηγός Μάκβεθ δολοφονεί τον Ντάνκαν, τον βασιλιά της Σκωτίας, και καταλαμβάνει τον θρόνο. Όμως, η ενοχή αυτού και της συζύγου του είναι τα πρώτα σημάδια της βίαιης παρακμής του. Δοσμένη στη σαιξπηρική γλώσσα, η κινηματογραφική μεταφορά του Κούρτζελ αποτυπώνει τη δύναμη του έπους με λυρισμό, ένταση και μια ατμόσφαιρα που στοιχειώνει. Η φωτογραφία του Άνταμ Άρκαπαου, με τον οποίο έχει συνεργαστεί ο σκηνοθέτης και στην προηγούμενη ταινία του, αποδεικνύεται καθοριστική για τη συνολική ατμόσφαιρα της ταινίας, παραδίδοντας πλάνα με φόντο τα Χάιλαντς, όπου το μουντό προμηνύει το κακό και το πυροκόκκινο το εκτοξεύει. Η ασύμβατη σιωπή συχνά ταράζεται από πολεμικές ιαχές, που σε συνδυασμό με τις slow-motion σεκάνς κατά τη διάρκεια των μαχών απογειώνουν την ένταση και κάνουν ορατό τον θάνατο που παραμονεύει. Οι τρεις σεναριογράφοι που αναλαμβάνουν τη μεγάλη ευθύνη να διασκευάσουν το καταραμένο έργο του Σαίξπηρ, αποδεικνύονται εξαιρετικοί, αναδεικνύοντας την ουσία του με απόλυτο σεβασμό. Η ανθρώπινη αλαζονεία και η μεγαλομανία ωθούν τον Μάκβεθ στην αγριότητα μιας βασιλοκτονίας, της οποίας οι συνέπειες παίρνουν τη μορφή ενός επαναλαμβανόμενου εφιάλτη. Εξαιρετικοί οι Μάικλ Φασμπέντερ και Μάριον Κοτιγιάρ, στους απαιτητικούς ρόλους ενός σατανικού ζευγαριού που τίποτα δεν θα σταθεί εμπόδιο στη δίψα του για εξουσία. Η ευγενική κι εύθραυστη φυσιογνωμία της Κοτιγιάρ εδώ αποκτά την αγριότητα και την αλαζονεία που αρμόζει στον ρόλο της, ισορροπώντας απόλυτα πλάι στον Φασμπέντερ. Ιδανική και η μουσική προσέγγιση του Τζεντ Κούρτζελ, αδερφού του σκηνοθέτη, που ανταποκρίνεται επάξια στο υπόλοιπο αριστουργηματικό σύνολο, δίνοντας άλλοτε υπόκωφη κι άλλοτε ανελέητη ένταση στις στιγμές που το απαιτούν. Η καλλιτεχνική διεύθυνση, τα κοστούμια και το μακιγιάζ συνεργάζονται αρμονικά, με το τελικό αποτέλεσμα να είναι μεν στιλιζαρισμένο, χωρίς ωστόσο να υποκύπτει σε εσφαλμένες υπερβολές.

Ο Τζάστιν Κούρτζελ δίνει στο σαιξπηρικό έργο το δέος που του αναλογεί, παραδίδοντας μια αξιοζήλευτη κινηματογραφική μεταφορά υψηλής αισθητικής, που δύσκολα θα καταφέρει κανείς να ξεπεράσει.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 31/7/2016

Εάν είστε «αδιόρθωτος» λάτρης της θεατρικής σκηνής, τότε λογικά θα αισθανθείτε άνεση με την απείραχτη απόδοση του σαιξπηρικού κειμένου από τον Τζάστιν Κέρζελ. Αλλά ο αυστραλός σκηνοθέτης επιλέγει την ίδια ώρα μια εκ διαμέτρου αντίθετη προσέγγιση οπτικά, όπου χωρίς να λείπει το ποιητικό στοιχείο, παρακολουθούμε μια σύγχρονη πανδαισία ρεαλιστικών εικόνων, κάτι που μπορούμε να παρομοιάσουμε με μοντέρνο γουέστερν. Αν απομονώσεις αυτά τα δύο χαρακτηριστικά, πηγαίνεις κατευθείαν για αριστούργημα. Δένοντας τα όμως ως κάτι το ενιαίο, το ένα κάνει ζημιά στο άλλο. Και η ειρωνεία είναι ότι δύσκολα βρίσκεις περαιτέρω ψεγάδια στο έργο του Κέρζελ, σε σημείο να μη θεωρείται παραπανίσια η ακόμα μία κινηματογραφική διασκευή του Μάκβεθ, ακόμα κι αν στο παρελθόν έχουν ασχοληθεί μαζί της τρανά ονόματα.

Σε αυτή την «όμορφη παραφωνία», ο καθένας συντελεστής, από τεχνικούς μέχρι ηθοποιούς, λειτουργεί άρτια. Η εικόνα είναι λιτή, αλλά δυναμική και κοντά στη λογική ότι παρακολουθούμε βρετανικό μεσαίωνα, ενώ το επιτελείο ηθοποιών δεν υπακούει σε θεατρικούς, αντι-κινηματογραφικούς κανόνες. Είναι εντέλει πολύ κρίμα που ο δημιουργός δεν κούρασε τους τρεις σεναριογράφους του παραπάνω, δηλαδή προς τη ρεαλιστική απεικόνιση του αθάνατου κειμένου, ώστε να έχουμε ένα τελείως διαφορετικό αποτέλεσμα. Φοβάμαι ότι κι ο ίδιος θα το αντιλήφθηκε με το πέρας των γυρισμάτων, γιατί είναι κάτι τόσο εμφανές που σκιάζει το σύνολο.

Βαθμολογία: