Προσοχή: Πόθος

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 3/11/2007

Το Προσοχή: Πόθος είναι μια ταινία που θα μπορούσε να έχει γυριστεί πολλές δεκαετίες πριν. Αρχικά, έχει στοιχεία από τη γοητεία ενός φιλμ-νουάρ: η μοιραία γυναίκα, η φονική παγίδα, τα σκοτεινά κίνητρα. Μετά, μέσα του θα αναγνωρίσετε τη δομή ενός παλιού χολιγουντιανού δράματος, όπως η Καζαμπλάνκα ή το Νοτόριους. Ένας λαβύρινθος στην πλοκή και στα συναισθήματα, που είναι πάντα σε πρώτο πλάνο, χωρίς κρυφές ή εσωτερικές αναζητήσεις. Το κρυφό αφορά στα κίνητρα των ηρώων και στον αληθινό τους χαρακτήρα, που θα μείνει απροσδιόριστος ως και το τέλος, ασκώντας μια επιπρόσθετη γοητεία στο θεατή. Οι έντονες ερωτικές σκηνές υπάρχουν αντί της δράσης: ένα ξέσπασμα που πάντα αναμένεται, αλλά μένει εκεί.

Η ιστορία τοποθετείται στην εποχή του μεγάλου πολέμου, και συγκεκριμένα στην ιαπωνική κατοχή. Η ανασύσταση είναι άψογη, η παραμικρή λεπτομέρεια, ακόμα και σε ένα παιχνίδι ντόμινο ή ένα σημάδι κραγιόν στην κούπα, υπάρχουν για να μας ενσωματώσουν στο παιχνίδι του σκηνοθέτη. Ο μεξικανός φωτογράφος Rodrigo Prieto επαναλαμβάνει τη δουλειά του στη Φρίντα, και κερδίζει το αντίστοιχο βραβείο στη Βενετία, καταφέρνοντας να χρωματίσει διακριτικά μια άλλη εποχή, χωρίς να απομακρύνει τις εικόνες του από το σήμερα. Δεν θα μπορούσε να λείπει και η ατμοσφαιρική μουσική, κάτι από κλασικό, και ο Alexandre Desplat αναλαμβάνει και φέρνει σε πέρας, χωρίς υπερβολές, το έργο.

Το σενάριο δύο παλιών συνεργατών του Lee, από την πρώτη του ταϊβανέζικη περίοδο, είναι των James Schamus και Wang Hui-Ling, που έχουν στα χέρια τους το δυνατό βιβλίο της Eileen Chang, ολοκληρωμένο το 1979, αλλά σε συνεχή κίνηση (αλλαγές και διορθώσεις) από τη δεκαετία του 1950. Στους δύο κεντρικούς ρόλους -που γενικά κρατάνε σχεδόν όλη την ταινία- δεν ξεχωρίζει ο, ίσως, καλύτερος σύγχρονος απωανατολίτης ηθοποιός Tony Leung, αλλά η πρωτόβγαλτη Tang Wei που κουβαλάει με άνεση το φορτίο μιας δύσκολης κι εσωτερικής ερμηνείας.

Αποφορτισμένο από ιδεολογίες και συμβολισμούς, είναι μια ταινία αφήγησης που κάλλιστα μπορεί να μείνει κλασική. Έχει μεν όλη τη γοητεία του παλιού Χόλιγουντ, αλλά και την ποιότητα δε του σύγχρονου κινεζικού κινηματογράφου. Παρά τη μεγάλη διάρκεια, καμιά σκηνή δεν είναι περιττή, και παρά την απουσία δράσης, πουθενά δεν κάνει κοιλιά. Είναι ένα παιχνίδι έντονων συναισθημάτων και υποβόσκουσας αγωνίας που θα σας αγγίξει, και παρότι οι ήρωες είναι μακριά μας για να ενσωματωθούμε σε αυτούς, είναι τόσο σκοτεινά, ή καλύτερα νουάρ, σκιαγραφημένοι κι ερμηνευμένοι που θα τους ξεχωρίσετε εύκολα από τις συνήθεις κινηματογραφικές σας αναζητήσεις. Άψογο σαν εικόνα, χωρίς υπερβολές, και μια απόδειξη πως ο Ang Lee είναι ικανός για τα πάντα. Μην το χάσετε, γιατί απλά θα έχετε χάσει μία τις σημαντικές στιγμές της δεκαετίας των ‘00 και μια μεγάλη επιστροφή στον καλό αφηγηματικό κινηματογράφο.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Βασίλης Καγιογλίδης

Έκδοση Κειμένου: 11/2/2008

Προσοχή: ο πόθος και μόνο αυτό, μπορεί να είναι η αιτία πολλών κακών. Ένας εύστοχος τίτλος, για ένα μάλλον αργόσυρτο (για το ευρύ κοινό) φιλμ, στον οποίο αντικατοπτρίζονται 157 λεπτά πραγματικού πόθου, έρωτα, ίντριγκας, κατασκοπίας και συναισθήματος σε κάθε του έκφανση – 157 λεπτά αληθινό συναίσθημα!!! Όλα ξεκινούν όταν μια φοιτήτρια (φοιτήτρια και η πρωταγωνίστρια της άλλης καλύτερης ταινίας της χρονιάς «4 Μήνες, 3 Εβδομάδες και 2 μέρες»!), ορμώμενη από τη νεανική καθώς φαίνεται επιπολαιότητα των συνομηλίκων της και αποτυχημένη ούσα δέχεται να προσεγγίσει ένα δωσίλογο στέλεχος της Κινεζικής κυβέρνησης, με σκοπό τη δολοφονία του. Πιστεύει στην ανάδειξη της πράξης αυτής σε αντιστασιακό κατόρθωμα με κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις… Μέσα από μια τέτοια διαδρομή και με βάση το πολιτικό – ιστορικό σκηνικό μιας παγκόσμιας διαμάχης, ο Ang Lee σκιαγραφεί το χρονικό ενός πόθου, μιας αγάπης που από την αρχή μοιάζει καταδικασμένη να αποτύχει.

Μια διαδρομή ενηλικίωσης για τη μικρή Wei Tang η οποία θα μπερδέψει τα θέλω με τα πρέπει και το μίσος που τρέφει για τον εχθρό της θα μετατραπεί αργά και βασανιστικά σε αγάπη…Και εκείνος ο σκληρός, επιβλητικός και αυταρχικός πολιτικός, που θέλει να επιβάλλεται στους ανθρώπους, κρύβοντας έτσι τις δικές του αδυναμίες (ίσως και επιθυμίες), θα δείξει εμπιστοσύνη στην ερωμένη του και θα βιώσει το μεγάλο πόθο. Πραγματικά ο Ang Lee με την πάροδο των χρόνων γίνεται όλο και καλύτερος αποδεικνύοντας περίτρανα ότι η δημιουργία του προηγούμενου αριστουργήματος του, Brokeback Mountain, δεν ήταν καθόλου τυχαία και εξαλείφοντας κάθε υπόνοια για το τι θα επακολουθούσε αυτού του αξιόλογου δράματος. Με μια προσεγμένη και κάπως «χολιγουντιανή» παραγωγή, καταφέρνει να επεξεργαστεί με μαεστρία ένα δυνατό σενάριο και κυρίως να εκμεταλλευτεί στο έπακρο δύο πραγματικά αριστουργηματικές ερμηνείες που για μένα αδίκως δεν συμπεριλαμβάνονται στη φετινή οσκαρική πεντάδα. Ακόμη και οι υπέροχα σοκαριστικές ερωτικές σκηνές λειτουργούν στη δραματουργική εξέλιξη του σεναρίου χωρίς να γίνονται καμία στιγμή πρόστυχες. Όλα σε αυτή την ταινία, από τη φωτογραφία μέχρι την ερωτικά βουβή μουσική υπόκρουση είναι τόσο άρτια δομημένα που αν καταφέρεις να αντέξεις στην πραγματικά μεγάλη, αλλά ουσιαστική για την ροή της ιστορίας, διάρκεια της, τότε σίγουρα θα την αγαπήσεις και θα ανταμειφτείς.

Βαθμολογία: