Λουνάνα: Ένα Γιακ Μέσα στην Τάξη

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 25/4/2023

Το δύσκολο ήταν να την ανακαλύψουν, λόγω της καταγωγής της, αλλά δεν είναι διόλου περίεργο που το Χόλιγουντ τη συμπεριέλαβε στις εξέχουσες μη αγγλόφωνες ταινίες της χρονιάς. Μπορεί να κρίνεται υπερβολικό (το λιγότερο) να θεωρήσει κανείς ότι εδώ κρύβεται πράγματι κάτι αληθινά εξέχον στην παγκόσμια κινηματογραφική παραγωγή του 2021 (σε αντιστοιχία με τα Όσκαρ), αλλά είναι βέβαιο ότι για το Χόλιγουντ είναι μια απόδοση ευσήμου για το τόσο ουσιαστικό μάθημα που πήραν απροσδόκητα από τα πέρατα του πλανήτη.

Για να το εξηγήσουμε κάπως αυτό, πρέπει να αποκαλύψουμε άμεσα ότι παρότι το Λουνάνα έχει ένα διαφορετικό του σύνηθες φινάλε, αναπαράγει όλα τα κλισέ της πατροπαράδοτης οικογενειακής ταινίας τύπου Disney. Το μαγικό όμως σε αυτό, είναι πως η σεμνότητα με την οποία τα αναπαράγει μάς προσγειώνει ομαλά σε ένα σινεμά που έχει παρέλθει και που τα κλισέ του δίνονταν με τρόπο που δεν μείωναν τη χρηστικότητα μιας ταινίας. Η αγνότητα εντέλει ήταν αυτός ο χαμένος κρίκος ανάμεσα στο παλιό οικογενειακό σινεμά του Χόλιγουντ και του νέου, που αντί αυτής παραβάλει κάτι που πιστεύει ότι θα ιντριγκάρει τον σύγχρονο θεατή, «σκοτώνοντας» εντέλει την ουσία. Η ταινία αυτή έρχεται λοιπόν να θυμίσει ότι αυτό το μαγικό συστατικό που λέγεται αγνότητα, δεν συνδυάζεται με γρήγορες κινήσεις κάμερας ή μοδάτες φράσεις και «τυπάκους». Θέλοντας δηλαδή να απευθυνθούν σε μια νέα γενιά, ξεχνούν το βασικό: ότι κι αυτή η γενιά δεν έχει ως δεδομένες κατακτήσεις όσα αφορούν την καθαρότητα της ψυχής της, και πρέπει να τους διδάξεις το κάτι διαφορετικό από αυτό που μαζικά πράττουν. Λέγοντας τους ότι με τη σύγχρονη τεχνολογία μόνιμα ανά χείρας θα βρουν την αληθινή ευτυχία και μιλώντας την αδόκιμη γλώσσα τους, απλά πας με τα νερά τους και τους κοροϊδεύεις αποσπώντας ευκολότερα εισιτήρια. Ή τουλάχιστον, έτσι νομίζεις…

Το Λουνάνα πιστεύω ότι ήδη βρίσκεται στα γραφεία -τουλάχιστον- της Disney προς μελέτη, αφού μέσα του κρύβεται αυτή η επιστροφή στις ρίζες που θα κάνει τη διαφορά. Αυτή που και η ίδια η νέα γενιά θα επιδοκιμάσει, απλά οι λογιστές και οι μαρκετίστες φοβόντουσαν για το αντίθετο. Κι όμως αυτό είναι το σινεμά που κάποτε έσπαγε ταμεία με τρόπους που σήμερα τα στούντιο θυμούνται μόνο με νοσταλγία, και απλά χρειάζονταν κάποιος να τους θυμίσει τον τρόπο που το πετύχαιναν.

Όχι, το Λουνάνα δεν είναι η συνηθισμένη σινεφιλική «εθνίκ» ταινία που έρχεται από κάποιο φεστιβάλ από σπόντα, αλλά ένα μοντέρνο φιλμ με παλιομοδίτικη ψυχή. Όχι, το Λουνάνα δεν στέκεται αντάξια μπροστά σε παλιότερα δείγματα οικογενειακού ή εθνίκ κινηματογράφου, ακριβώς επειδή ο σκηνοθέτης του δεν κοιτάει εντός της παράδοσης του, αλλά με το βλέμμα ενός φιλόδοξου χωριανού που θέλει να βρει περίοπτη θέση στη μεγάλη πόλη (έχοντας ήδη φάει τον αμερικανικό κινηματογράφο με το κουτάλι…) -κάτι που βγαίνει άμεσα και στον κεντρικό του ήρωα. Κι όμως, μπορεί να αγαπηθεί από ηλικίες 0 έως 100, και επίσης μπορεί να σας υποδείξει με ασφάλεια αν το παιδί σας είναι αληθινά ξεχωριστό, απλά βλέποντάς το να αγαπάει όσα θα δει εδώ μέσα!

Βαθμολογία: