Το Νανούρισμα

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 29/3/2023

Ακόμα μια ταινία τρόμου από τον άνθρωπο που μας χάρισε την Annabelle, το 2014. Η συγκεκριμένη ταινία δεν είναι βέβαια το μεγαλύτερο παράσημο του Τζον Ρ. Λεονέτι, αλλά το Mortal Kombat: Annihilation είναι αυτό που μπαίνει στην κορυφή της σκηνοθετικής του καριέρας, προφανώς για τους λάθος λόγους. Στη τελευταία ταινία που σκηνοθέτησε ο Λεονέτι, μπλέκει μυθολογία, φαντασία, θρησκευτικά ζητήματα και καταραμένα νανουρίσματα!

Αρχίζουμε με μια έντονη σκηνή όπου βλέπουμε ένα ζευγάρι με το νεογέννητο μωρό του να προσπαθεί να ξεφύγει από κάτι μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Στο τέλος της σκηνής, ο άνδρας και το μωρό φαίνεται να βρίσκονται νεκροί, ενώ εσκεμμένα δεν βλέπουμε τι συνέβη στη μητέρα. Τίτλοι αρχής και πάμε σε ένα άλλο ζευγάρι με το νεογέννητο μωρό του, τον Ιλάι. Η Ρέιτσελ και ο Τζον σύντομα θα ζήσουν τον μεγαλύτερο εφιάλτη που περιμένει τους νέους γονείς, στην πιο τρομακτική ίσως σκηνή της ταινίας (αν είσαι γονιός θα το καταλάβεις…). Ο Ιλάι τούς βγάζει τον αδόξαστο και φροντίζει να κοιμάται λίγο και να κλαίει πολύ! Ούτε όταν πλέον είναι έξι μηνών ο μικρός Ιλάι δεν καταφέρνει να αλλάξει συνήθειες. Τη λύση θα δώσει ένα νανούρισμα που βρίσκεται σε παλιό βιβλίο, αποθηκευμένο στα πράγματα της αδερφής της Ρέιτσελ, που λίγους μήνες πριν έχασε τον άνδρα της και τον νεογέννητο μωρό της κάτω από ανεξήγητες συνθήκες. Ναι, σωστά μαντέψατε! Αδερφή της Ρέιτσελ είναι η γυναίκα της αρχικής σκηνής και πλέον βρίσκεται σε ψυχιατρική κλινική. Το νανούρισμα, γραμμένο στα εβραϊκά, χαλαρώνει τον μικρό Ιλάι, αλλά αυτό που δεν ξέρουν οι γονείς του είναι ότι στην ουσία κάλεσαν το πνεύμα της Λίλιθ (αν δεν ξέρεις ποια είναι η Λίλιθ, ψάξε και λίγο στο διαδίκτυο, μην τα θέλεις όλα έτοιμα…), η οποία περνά με αργά βήματα και μέσα από κάποιες μυστικιστικές διαδικασίες στον κόσμο μας, με σκοπό να πάρει το μωρό και να το βάλει στη συλλογή με τα υπόλοιπα βρέφη, που για κάποιον λόγο μαζεύει αιώνες τώρα.

Νομίζω ότι ακούστηκα πολύ ειρωνικός στην αρχική παράγραφο για τον Λεονέτι, οπότε οφείλω να είμαι λίγο πιο ειλικρινής από εδώ και κάτω. Ο Λεονέτι κάνει κι εδώ όπως και στην Άναμπελ κάποια πράγματα καλά και κάποια όχι. Η ατμόσφαιρα είναι αρκετά καλή, ενώ ο τρόπος που χειρίζεται το υλικό του είναι εδώ ίσως καλύτερος από την ταινία του 2014. Δεν γεμίζει την ταινία με απότομα τρομάγματα, αλλά αφήνει την απόκοσμη ιστορία της Λίλιθ να περάσει στον θεατή, διατηρώντας την αγωνία με μερικές αρκετά αξιοπρεπείς σκηνές, τις οποίες βοηθάει και η φωτογραφία να λειτουργήσουν.

Εκεί που δεν τα πάει καλά η ταινία του Λεονέτι είναι στις ερμηνείες, στους διαλόγους και στην κορύφωση της ιστορίας. Αμήχανες φαίνονται σε αρκετά σημεία οι ερμηνείες, όπως και οι αποφάσεις των πρωταγωνιστών. Ενώ από τη μία το ζευγάρι συμφωνεί ότι κάτι δεν πάει καλά -το δίνουμε εδώ στο σενάριο, που δεν αποφάσισε να πάει στο κλισέ τού “η γυναίκα βλέπει πράγματα και ο άνδρας δεν την πιστεύει”-, από την άλλη οι κινήσεις τους μετά από τα περίεργα γεγονότα φαίνονται λίγο πιο πρόχειρα γραμμένες. Τελευταία παρατήρηση, η αδύναμη τελευταία πράξη. Μπορούσε κάτι καλύτερο.

Ακόμα όμως και με όλες τις ατέλειες που βρίσκουμε, το Lullaby κρατά μια αξιοπρέπεια μέχρι το φινάλε του. Ποτέ δεν γίνεται μια ταινία τρόμου στο επίπεδο των ταινιών του συνεργάτη του Λεονέτι, Τζέιμς Γουάν, αλλά είναι αυτό που λες ότι περνάει στην επόμενη τάξη με λίγο πάνω από τον μέσο όρο. Επίσης δίνει μια ανατροπή, και για κάποιον λόγο, με το τέλος του, χτίζει ξεκάθαρα τον ερχομό μιας συνέχειας. Δεν γνωρίζω αν αυτό θα έρθει ποτέ, καθώς εμπορικά αλλά και “κριτικά” η ταινία δεν λες ότι τα πήγε καλά. Μου αρέσει όμως η σιγουριά των συντελεστών!

Βαθμολογία: