Ο Μπόρις και η Ζένια περνάνε το στάδιο του διαζυγίου. Διαφωνώντας συνεχώς, και κατά τη διαδικασία της πώλησης του διαμερίσματος τους, προετοιμάζονται ήδη για τη νέα τους ζωή. Ο Μπόρις με τη νεαρή και έγκυο φίλη του, και η Ζένια με τον πλούσιο εραστή της που θέλει να την παντρευτεί. Κανείς όμως δεν μοιάζει να ενδιαφέρεται για τον 12χρονο γιο τους, Αλιόσα. Μέχρι που αυτός εξαφανίζεται.
Σκηνοθεσία:
Andrey Zvyagintsev
Κύριοι Ρόλοι:
Maryana Spivak … Zhenya
Aleksey Rozin … Boris
Matvey Novikov … Alyosha
Aleksey Fateev … Ivan
Marina Vasileva … Masha
Andris Keiss … Anton
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Oleg Negin, Andrey Zvyagintsev
Παραγωγή: Gleb Fetisov, Sergey Melkumov, Alexander Rodnyansky
Μουσική: Evgueni Galperine, Sacha Galperine
Φωτογραφία: Mikhail Krichman
Μοντάζ: Anna Mass
Σκηνικά: Andrey Ponkratov
Κοστούμια: Anna Bartuli
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Nelyubov
- Ελληνικός Τίτλος: Χωρίς Αγάπη
- Διεθνής Τίτλος: Loveless
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας (Ρωσία).
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα ξενόγλωσσης ταινίας.
- Υποψήφιο για Bafta ξενόγλωσσης ταινίας.
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Κανών. Βραβείο επιτροπής.
- Βραβείο φωτογραφίας και μουσικής στα Ευρωπαϊκά Βραβεία. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία και σενάριο.
- Καλύτερη ταινία στο φεστιβάλ Λονδίνου.
Παραλειπόμενα
- Η ταινία εμπνεύστηκε από την ομάδα διασώσεων Liza Alert, που δρα στη Ρωσία από το 2010.
- Ο σκηνοθέτης αναζήτησε τα κεφάλια για την ταινία διεθνώς, αφού απογοητεύτηκε από τη στάση του ρωσικού δημοσίου απέναντι στην προηγούμενη ταινία του, Leviathan.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 5/5/2018
Αμετακίνητος από τις εσωτερικές αναζητήσεις του ο Andrey Zvyagintsev ήδη από το 2003, αυτή τη φορά μιλάει καθαρά για ένα τόσο μα τόσο καίριο συναίσθημα: την αγάπη. Όχι φυσικά όπως την αντιλαμβάνονται οι ρομαντικές ταινίες, αλλά όπως αυτή γίνεται κομμάτι στην καθημερινότητα μας και μπορεί να κάνει τη διαφορά ανάμεσα σε επίγειο παράδεισο και κόλαση.
Ο ρώσος δημιουργός παρουσιάζει μια τριμελή οικογένεια που φανερά ποτέ δεν έζησε υπό την αιγίδα της αγάπης. Ίσως έτσι υποδεικνύει κι ένα μεγαλύτερο σύνολο της σύγχρονης ρωσικής κοινωνίας, όπου τα νέα εργασιακά καθεστώτα και οι μοντέρνες απαιτήσεις δεν συλλειτουργούν εύκολα με το συναίσθημα. Άμεσο θύμα, φυσικά, είναι ο καρπός της οικογένειας που ζει χωρίς αυτό το συναίσθημα, αλλά και κατά έναν τρόπο τιμωρός. Όλα αυτά, ο Zvyagintsev τα πιάνει έγκυρα, με ψυχραιμία, με προσοχή στη λεπτομέρεια. Μάλιστα, αντιπαραθέτει σε αυτή την έλλειψη αγάπης μια ομάδα εθελοντών, οι οποίοι υποκαθιστούν την έλλειψη ενδιαφέροντος των γονιών, εντοπίζοντας έτσι και μια ελπίδα εντός σύγχρονης κοινωνίας, μιας κοινωνίας που κινδυνεύει αλλά δεν έχει σβήσει τελείως την εσωτερική της φλόγα. Αρωγός σε αυτά, η τεχνοτροπία του δημιουργού, με προσεκτική επιμέλεια σε φωτογραφία και μουσική, ώστε να υπηρετούν το πόνημα του, αλλά και να ομορφαίνουν αισθητικά την εμπειρία μας.
Όσο, όμως, ισχυρό κι αν είναι αυτό που θέλει να μας πει ο Zvyagintsev, δεν δικαιολογεί τις δύο ώρες διάρκειας. Μην έχοντας να μιλήσει και για το κάτι παραπάνω, εξαντλείται στην ουσία πολύ γρήγορα, αφού το μήνυμα του είναι ήδη εντοπισμένο και πιστικό από πολύ νωρίς μέσα στην ταινία. Έτσι, οι γνωστοί του ρυθμοί, όχι τόσο αργοί βέβαια όσο σε παλιότερες δουλειές του, βαραίνουν αρκετά τη θέαση, από τη στιγμή που ούτε θα συμβεί ποτέ κάτι το ξεχωριστό, ούτε αναμένουμε να μάθουμε ή να δούμε κάτι πέρα από τη μοίρα του εξαφανισμένου παιδιού. Και όταν τελειώνει τόσο γρήγορα ο εσωτερικός διάλογος, το έργο φαντάζει ως μια αφήγηση εικόνων, παρά εξέλιξη αυτού του διαλόγου.
Μια σίγουρα γερή όσο και λιτή ταινία, με έγκυρο νόημα που γίνεται όμως κατανοητό από πολύ νωρίς, και μία ακόμα ταιριαστή προσθήκη στη φιλμογραφία του Zvyagintsev, που δεν αγγίζει όμως σε επίπεδο κάποιες από τις προηγούμενες του αναζητήσεις.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
