Δεν Κρατιέμαι

Κριτικός: Γιώργος Δαβίτος

Έκδοση Κειμένου: 17/3/2013

Ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή! Φράση που άνετα θα μπορούσε να χαρακτηρίσει τη νέα ταινία του Pedro Almodovar, «Δεν Κρατιέμαι». Ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω πώς το μυαλό που μας χάρισε το 2011 το αριστουργηματικό Το Δέρμα που Κατοικώ είναι υπεύθυνο και για τη συγκεκριμένη ταινία. Μετά από σκέψη, λοιπόν, έφτασα να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: είτε ο σκηνοθέτης τα έχει εντελώς χαμένα, είτε (και το πιο πιθανό) του έχει δοθεί πολύ στουντιακή ελευθερία, πόσο μάλλον όταν αυτό το στούντιο τού ανήκει. Δεν εξηγείται διαφορετικά.

Αντιλαμβάνομαι ότι στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, με την οικονομική κρίση, μέσα σε έναν κόσμο που δυσκολεύει όλο και περισσότερο την καθημερινότητα μας, η συγκεκριμένη ταινία θα αποτελέσει ένα διάλειμμα. Θα σας κάνει να χασκογελάσετε και γενικώς να ξεχαστείτε. Όπως, επίσης, δίνω τα εύσημα από μεριάς μου στον σκηνοθέτη γιατί κατανοώ ότι θα ήταν πολύ εύκολο γι `αυτόν να κάνει μια πιο συμβατική ταινία, κάτι που θα ικανοποιούσε το μεγαλύτερο μέρος του κοινού με μια απλή ιστορία, συνηθισμένους χαρακτήρες και ούτω καθεξής. Πέρα όμως από αυτά τα δυο σημεία, το τελευταίο πόνημα του Almodovar δεν μπορεί να περηφανευτεί για τίποτα περισσότερο και στο σύνολο του αποτυγχάνει παταγωδώς.

Με χαρακτήρες που περιλαμβάνουν μια παρθένα μάντισσα, μια διάσημη σαδομαζοχίστρια, ένα διεφθαρμένο τραπεζίτη και πολλούς άλλους, και μέσα από μια γκάμα σκηνών όπως μια μουσική παράσταση, ένα όργιο, μερικά περίεργα τηλεφωνήματα και την επίσκεψη σε ένα διαμέρισμα: όλα τα παραπάνω είναι απόλυτα αναγνωρίσιμες καταστάσεις και χαρακτήρες του σύμπαντος του Almodovar. Η δυσκολία της διατήρησης ενός καλού ρυθμού στον περιορισμένο χώρο του αεροπλάνου και τα συνεχή σκαμπανεβάσματα στην αποτελεσματικότητα των αστείων τους, κάνουν όμως αυτό το ταξίδι να μην πηγαίνει πουθενά και το σημαντικότερο πρόβλημα του να εντοπίζεται στην παντελή έλλειψη σεναρίου. Μέσα σε ένα συνονθύλευμα θεμάτων όπως η ομοφυλοφιλία, η κρίση, οι σχέσεις, το σεξ και η πολιτική, το συγκεκριμένο έργο απλά δεν βγάζει νόημα. Μα κανένα, όμως.

Το αφηγηματικό κομμάτι του έργου είναι τόσο εξωπραγματικό που όσο ανεκτικός κι αν είσαι, κάποια στιγμή θα απηυδήσεις από τη μηδαμινή συνεκτικότητα που διέπει το όλο εγχείρημα. Ανά πάσα στιγμή, η ταινία περιφέρεται άσκοπα, χωρίς ελάχιστη εσωτερική δομή, κάνοντας 90 λεπτά που διαρκεί να φαίνονται αιώνας. Από εκεί κι έπειτα, όλα τα υπόλοιπα στοιχεία της ταινίας δεν μπορούν να σώσουν την κατάσταση. Οι ηθοποιοί κάνουν ότι καλύτερο μπορούν στους μονοδιάστατους ρόλους τους, η μουσική επένδυση της ταινίας είναι πολύ καλή, ενώ τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι άριστης ποιότητας. Δεν είναι, όμως, αρκετό.

Χωρίς σοβαρές κινηματογραφικές αρετές και διαθέτοντας ως επί το πλείστον χοντροκομμένα, οπτικά ή λεκτικά γκανγκ που θέλοντας και μη θα βγάλουν γέλιο, το νέο φιλμ του Almodovar είναι μια περιορισμένης πλοκής και νοημοσύνης κωμωδία.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 17/4/2014

Είπε να κάνει ένα διάλειμμα από τα δεξιοτεχνικά και σουρεάλ μελοδράματα του; Όπως και να ’χει, αυτή τη φορά ο Πέδρο Αλμδόβαρ μάς δίνει μια κωμωδιούλα που αν την είχε κάνει άλλος, θα λέγαμε ότι μιμείται τον… Αλμοδόβαρ της πρώτης περιόδου, απλά χωρίς επιτυχία. Αν εξαιρέσεις κάποιες χαριτωμένες σκηνές όπως αυτή του σόου των γκέι αεροσυνοδών, το όλο φιλμ είναι ένα καλαμπούρι χωρίς κινηματογραφικές αρετές αντάξιες του σκηνοθέτη, κι αν μιλήσουμε για κοινωνική σάτιρα, ότι και καλά η ιστορία είναι μια μεταφορά της σύγχρονης κοινωνίας, είναι τελείως πρόχειρη και  ξώφαλτση. Σε μικρούς ρόλους «αποδίδουν τιμές» ο Αντόνιο Μπαντέρας και η Πενέλοπε Κρουζ.

Βαθμολογία: