Εκείνος: συγγραφέας σκληρών πολιτικών λόγων με ταλέντο στους μπελάδες. Εκείνη: κορυφαία διπλωμάτης με ταλέντο σε… όλα. Όταν ο Φρεντ Φλάρσκι ξανασυναντάει τον πρώτο του έρωτα που τυχαίνει να είναι επίσης υπουργός εξωτερικών της Αμερικής, τη Σάρλοτ Φιλντ, τη γοητεύει με το αυτοσαρκαστικό του χιούμορ και τις αναμνήσεις του από τον νεανικό της ιδεαλισμό. Καθώς εκείνη είναι έτοιμη να βάλει υποψηφιότητα για τον Λευκό Οίκο, προσλαμβάνει τον Φρεντ για να δώσει ζωντάνια στους προεκλογικούς της λόγους, και η παράφορη χημεία τους οδηγεί σε ένα παράνομο, αστείο και επεισοδιακό ειδύλλιο ανά τον κόσμο δίνοντας νέο νόημα στην έννοια «διεθνείς σχέσεις». Η απερίσκεπτη ανεμελιά του Φρεντ, όμως, θα μπορούσε να καταστρέψει την καμπάνια πριν καν ξεκινήσει…
Σκηνοθεσία:
Jonathan Levine
Κύριοι Ρόλοι:
Seth Rogen … Fred Flarsky
Charlize Theron … Charlotte Field
O’Shea Jackson Jr. … Lance
Andy Serkis … Parker Wembley
June Diane Raphael … Maggie Millikin
Bob Odenkirk … πρόεδρος Chambers
Ravi Patel … Tom
Alexander Skarsgard … πρωθυπουργός James Steward
Lisa Kudrow … Katherine
James Saito … υπουργός Kishido
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Dan Sterling, Liz Hannah
Στόρι: Dan Sterling
Παραγωγή: A.J. Dix, Evan Goldberg, Beth Kono, Seth Rogen, Charlize Theron, James Weaver
Μουσική: Marco Beltrami, Miles Hankins
Φωτογραφία: Yves Belanger
Μοντάζ: Melissa Bretherton, Evan Henke
Σκηνικά: Kalina Ivanov
Κοστούμια: Mary E. Vogt
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Long Shot
- Ελληνικός Τίτλος: Μια Απίθανη Σχέση
Παραλειπόμενα
- Το αρχικό σενάριο, που είχε τίτλο Flarsky, βρίσκονταν στα χέρια της Point Grey Pictures ήδη από το 2011. Ο Seth Rogen το είχε διαβάσει από τότε, και ήθελε να πρωταγωνιστήσει στο πλάι -συγκεκριμένα- της Charlize Theron. Όπως όμως ο ίδιος είχε δηλώσει: “Έπρεπε να περάσουν 7 χρόνια ώστε να γίνω τόσο δημοφιλής που να μπορώ να εργαστώ μαζί της”.
- Ο λόγος που επιλέχτηκε η Liz Hannah για να κάνει μια τελική επεξεργασία του σεναρίου, ήταν λόγω του πολιτικού ντεκόρ της ταινίας, με τη σεναριογράφο να είχε ήδη εργαστεί πάνω στο The Post: Απαγορευμένα Μυστικά.
- Ο Rogen πληρώθηκε με 15 εκατομμύρια δολάρια για να εμφανιστεί, ένα ποσό που για εκείνον ήταν ατομικό ρεκόρ.
- Η Charlize Theron εμφανίστηκε σοκαρισμένη όταν, προωθώντας την ταινία στη Γαλλία, είδε στο τηλεοπτική σόου που φιλοξενούνταν την οικοδέσποινα Cyril Hanouna να δίνει ένα φιλικό φιλί στη μεταφράστρια. Η αντίδραση της Theron έγινε viral στη Γαλλία, με τους Γάλλους να στέκουν στο πλευρό της Hanouna, θεωρώντας συμβατό σύμφωνα με τα ήθη τους κάτι τέτοιο. Η παρουσιάστρια ορκίστηκε αργότερα να μην ξανακαλέσει στο σόου της τη Theron.
- Ενώ είχε θετικές κριτικές, τα έσοδα δεν ήταν τα αναμενόμενα. Έφτασε σε κέρδη τα 53,9 εκατομμύρια δολάρια, με μπάτζετ 40.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Οι Boyz II Men και ο ράπερ Lil Yachty εμφανίζονται στην ταινία ερμηνεύοντας τον εαυτό τους.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 15/5/2019
Δεν θα δείτε κάτι που έχετε ξαναδεί, αλλά δεν θα δείτε και τίποτα καινούργιο! Αυτό τον παράδοξο συνδυασμό εμπεριέχει η νέα ταινία του Jonathan Levine, που ως χαμαιλέοντας πέρασε από το νεανικό θρίλερ στο καλό indie, για να «αράξει» εντέλει στη παλιά πλέον, καλή σχολή Apatow. Κι αυτή τη σχολή, κατά κάποιον τρόπο, ξεσκονίζει εδώ, μπας και βγάλει κάτι το φρέσκο.
Το ύφος της ταινίας είναι που καθορίζει το όλο συνδυαστικό θέμα. Φέρει από τη μία όλα τα χαρακτηριστικά που περιμένετε να δείτε από μια κωμωδία της συγκεκριμένης σχολής, αλλά τα ανακατεύει με το ύφος της ελαφριάς πολιτικής ταινίας, και δη κομεντί. Αν θυμάστε εκείνες τις ταινίες των μέσων των 1990 της εποχής Κλίντον, θα έχετε αντιληφθεί πού κουνούμαστε σε σχέση και με το δεύτερο σκέλος. Αυτή η μίξη λοιπόν από τη μία δεν σε αφήνει έκθετο χιουμοριστικά, αλλά φέρει κι αυτά τα αβάστακτα αμερικανικά στερεότυπα του πώς πρέπει να δείχνει η ανώτατη πολιτική σκηνή των ΗΠΑ. Έτσι, σε ένα χαλαρό γενικά ύφος με κάποιες ενδιάμεσες -και κάπως κλισέ- εκρήξεις, έχουμε, ας πούμε, «σιωπηλά» τη μόνιμη παρείσφρηση του ακραίου χιούμορ.
Το ένα το υπηρετεί ο Rogen και το άλλο η Theron, δίχως φυσικά να χρειαστεί να σας πούμε ποιος υπηρετεί ποιο από τα δύο. Ο καθένας το πηγαίνει αυτόνομα του στιλ του, σπανιότατα μπαίνει στα «ύδατα» του άλλου, κι αυτό μας πηγαίνει ως και το φινάλε. Φυσικά και η ένωση αυτών των δύο είναι αναμενόμενη από την πρώτη κιόλας σκηνή (μην πούμε κι από την αφίσα), με το αισθηματικό κομμάτι να είναι το πλέον προδομένο. Ευτυχώς, όμως, δεν αλλοιώνει παρά σε ελάχιστα χρονικά σημεία τον χαρακτήρα της καθαρής κωμωδίας. Έχουμε κοιλιές, αλλά πιο δίκαιο θα ήταν να τις αποκαλούσαμε «κοιλίτσες», κι έτσι υπάρχει μια γενική ροή χωρίς πολλά σκαμπανεβάσματα. Δεν χρειάζεται, δε, να αναφέρουμε ότι του καθενός ο ρόλος είναι γραμμένος επακριβώς σε αυτό που ξέρει επί χρόνια να υπηρετεί, άρα ούτε ως προς αυτό συντελείται κάποια «επανάσταση».
Αν εντέλει κάπου ξεχωρίζει αυτή η ταινία, και μπορεί να κερδίσει κάποιον θεατή πέρα από όσους ήδη καλύπτονται από τα δύο προαναφερθέντα στιλ, είναι στη σάτιρα. Μοιάζει αιχμηρή, αλλά στην ουσία είναι πολιτικά ορθή, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι είναι και άκυρη. Κάποια που βλέπουμε δεν είναι από αυτά που αγγίζει εύκολα η εμπορική κωμωδία, κι έτσι ας μην είμαστε αχάριστοι. Μονάχα, δεν μπορούμε να πούμε κι ότι στο φινάλε θα σας μείνει κάτι από αυτές τις εύστοχες αιχμές, μια και ο θρίαμβος του καλού επέρχεται, πού αλλού (δεν χρειάζεται να σπάτε το κεφάλι σας για να το μαντέψετε)… στον θώκο της αμερικανικής προεδρίας. Και αυτό είναι το εν κατακλείδι σε μια γενικά ευχάριστη, αλλά εντέλει μη επαναστατική προσπάθεια ανανέωσης όσων ήδη γνωρίζαμε για το σινεμά της σχολής Apatow.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
