Το Λονδίνο Έπεσε

Κριτικός: Γιώργος Δαβίτος

Έκδοση Κειμένου: 3/3/2016

Η ύπαρξη των ταινιών μπλοκμπάστερ στον μαγικό κόσμο του κινηματογράφου είναι μείζονος σημασίας. Ο λόγος απλός: η αβάσταχτη ελαφρότητα των μπλοκμπάστερ είναι αναγκαία. Το σινεμά δεν είναι μόνο κινηματογραφική τροφή για τη σκέψη, είναι και διασκέδαση, χαλάρωση, ξέσκασμα. Εύπεπτες ταινίες με μόνο στόχο τους την ψυχαγωγία του θεατή πρέπει να υπάρχουν και υπήρχαν πάντα.

Ως φαν λοιπόν του είδους, είμαι ανοιχτός σε κάθε μπλοκμπάστερ. Είτε αυτό αφορά εξωγήινους, τέρατα, υπερήρωες, μεταλλαγμένους και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Ταινίες όμως σαν το «Λονδίνο Έπεσε» αμαυρώνουν πέρα για πέρα, όχι μόνο το είδος, αλλά και το ίδιο το σινεμά. Αυτό που είδαμε το πρωί της Τρίτης στη δημοσιογραφική προβολή δεν μπορεί να θεωρηθεί ταινία. Όπως ο προκάτοχός του, είναι μια υπερεθνικιστική προπαγάνδα της μετά ενδεκάτης Σεπτέμβριου εποχής, ένα άσχημο κοκτέιλ από ηλίθια δράση και μεταδοτική ξενοφοβία, που δεν εξυπηρετεί κανέναν σκοπό εκτός από το να διασκεδάσει τα ακροατήρια της Αμερικής που διαλαλούν το αμερικανικό μεγαλείο αναζωπυρώνοντας τις φλόγες του συναισθήματος κατά της Μέσης Ανατολής.

Από πού να αρχίσει κανείς με αυτό το πράγμα και πού να τελειώσει; Ας ξεκινήσουμε με την πλοκή: μετά τον θάνατο του βρετανού πρωθυπουργού, οι ηγέτες του κόσμου συγκεντρώνονται στο Λονδίνο για να παραστούν στην κηδεία. Εκεί πέφτουν σε μια θανάσιμη παγίδα αφού ο κάθε φαινομενικά αθώος παρευρισκόμενος βγάζει ένα όπλο (ή μια βόμβα, ή ένα μπαζούκας) και αρχίζει να πυροβολεί. Μόνος επιζών ο πρόεδρος της Αμερικής Benjamin Asher (Aaron Eckhart) και ο «φτιαγμένος από μπέρμπον και κακές επιλογές», απίστευτα badass πράκτορας της Μυστικής Υπηρεσίας Mike Banning (Gerard Butler). Το πώς η MI6 ή οποιοδήποτε άλλη μυστική υπηρεσία πληροφοριών του Ηνωμένου Βασίλειου δεν κατάφεραν να πάρουν πρέφα από μια τέτοια μαζική επιχείρηση, η οποία κατάφερε να διεισδύσει παντού, είναι άξιο απορίας. Η απάντηση βεβαία δίνεται και δεν είναι άλλη από το γεγονός ότι κανείς εκτός από τον αμερικανικό στρατό δεν ξέρει πώς και τι να κάνει. Αυτού του είδους η αφήγηση, που θέλει έναν αμερικανό «ήρωα» να δέχεται επίθεση και να αντεπιτίθεται με σύμμαχο το δίκαιο, πρέπει να αποσυρθεί άμεσα.

Στον απόηχο των τρομοκρατικών επιθέσεων στο Παρίσι και τη Βηρυτό, καθώς και την ανησυχητική άνοδο του ISIS, το έργο δεν έχει απολύτως κανέναν καλό λόγο ύπαρξης. Ρατσιστικό και προσβλητικό όσο δεν πάει, καταφέρνει και ξεπερνάει κατά πολύ όλα τα επιτρεπτά όρια. Ενδεικτικά κάποια παραδείγματα γελοιότητας: καθώς οι ήρωες μας τρέχουν στους δρόμους του Λονδίνου, αποφασίζουν να σκοτώνουν τους πάντες αφού είναι όλοι τρομοκράτες μέχρι αποδείξεως του εναντίου, ή κάτι εξίσου απεχθές. Η βοηθός του προέδρου πεθαίνει και τα τελευταία λόγια της είναι «κάνε αυτά τα καθίκια να πληρώσουν». Μιλάμε για μια κραυγαλέα έλλειψη ενδιαφέροντος για οτιδήποτε μη-αμερικανικό και οποιονδήποτε μη-Αμερικανό. Προσθέτοντας στην αίσθηση της πλήρους κι απόλυτης αποστροφής που προέρχεται από το να τα βλέπεις όλα αυτά, είναι το πώς το «Λονδίνο Έπεσε» εκμεταλλεύεται τους φόβους της κοινωνίας μας για μαζικές εκτελέσεις, τρομοκρατικές επιθέσεις και τυχαίες πράξεις βίας, προκειμένου να δικαιολογήσει αυτή την αισχρή αφήγηση.

Πολλά συγχαρητήρια στο ιρανό σκηνοθέτη Babak Najafi για την πρώτη αγγλόφωνη ταινία του, η οποία φτιάχνει ένα πολιτικό και πολιτισμικό περιβάλλον στο οποίο επικροτείται η απρόκλητη σφαγή των εχθρών μας, απαλλάσσοντας εμάς από οποιαδήποτε αδικοπραγία. Αφού ας μην ξεχνάμε, εκείνοι το ξεκίνησαν. Αίσχος!

Βαθμολογία:

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 4/12/2016

Δεν τους έφτανε η κριτική κατακραυγή του πρώτου μέρους («Ο Όλυμπος Έπεσε»), είπαν να εξαπλώσουν την προπαγάνδα και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Κι ενώ το ορίτζιναλ ίσως σε κέρδιζε με μια λογική στη δράση του, αυτό το σίκουελ ξεπερνάει τα όρια και αναγάγει σε κάτι τύπου «εξωγήινους» τους τρομοκράτες, στερώντας κάθε σοβαροφάνεια από το εγχείρημα. Ξεχάστε κάθε λιθαράκι λογικής, όλα βαίνουν στο τέμενος της ξενοφοβίας, του αόρατου εχθρού και της αναγκαιότητας της βίας. Κι όμως, αυτό το ρατσιστικό συνονθύλευμα το σκηνοθετεί Ιρανός, ο Μπαμπάκ Νατζαφί, που έρχεται να «δικαιολογήσει» με τη δική του λογική αυτή των δολοφόνων συμπατριωτών του στα βόρεια της χώρας του. Και μη μιλήσουμε για ερμηνείες, και να ήθελαν να παίξουν σοβαρά ο Μόργκαν Φρίμαν ή ο Άαρον Έκχαρτ, είναι υποχείρια χαρακτήρων εκτός φυσιολογικού, αν και η επιλογή τους να συμμετέχουν εδώ, ελέγχεται από μόνη της.

Βαθμολογία: