H βίζα της Λίλιαν, μιας ρωσίδας μετανάστριας που μένει στη Νέα Υόρκη, έχει μόλις εκπνεύσει. Η μόνη επιλογή που έχει είναι να επιστρέψει στην πατρίδα της, στην πρότερη ζωή της για την οποία δεν γνωρίζουμε το παραμικρό. Η Λίλιαν ξεκινά να περπατά δίχως σκοπό, περιφερόμενη σε ερημωμένες πόλεις κι αχανείς αυτοκινητόδρομους. Μοιάζει με εξωγήινο που έχει ναυαγήσει στη Γη, αόρατη σε μια κοινωνία αδιάφορη και απρόσιτη.
Σκηνοθεσία:
Andreas Horvath
Κύριοι Ρόλοι:
Patrycja Planik … Lillian
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Andreas Horvath
Παραγωγή: Ulrich Seidl
Μουσική: Andreas Horvath
Φωτογραφία: Andreas Horvath
Μοντάζ: Andreas Horvath, Michael Palm
Κοστούμια: Tanja Hausner
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Lillian
- Ελληνικός Τίτλος: Λίλιαν
Παραλειπόμενα
- Ντεμπούτο για τον Andreas Horvath στη μυθοπλασία, μετά από μια σειρά ταινιών ντοκιμαντέρ.
Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη
Έκδοση Κειμένου: 2/12/2019
O Andreas Horvath, με μια σειρά από ντοκιμαντέρ στο σκηνοθετικό ενεργητικό του, αποφασίζει στην πρώτη ταινία μυθοπλασίας του να αφηγηθεί την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πραγματική ιστορία μιας 20χρονης Ρωσίδας, η οποία ζει στη Νέα Υόρκη και μετά την απόρριψη της προσφοράς της να εργαστεί σε εταιρεία παραγωγής πορνό, αποφασίζει να επιστρέψει στην πατρίδα της με τα πόδια. Στα 130 λεπτά της ταινίας, παρακολουθούμε την πορεία της Lillian ανά την Αμερική και τις λιγοστές αλληλεπιδράσεις της με τους εκάστοτε ντόπιους. Ενώ η αλλαγή των εποχών σηματοδοτείται από μια ραδιοφωνική εκπομπή, η οποία ιδιαζόντως χαρωπά αναγγέλλει μετεωρολογικά νέα και οδηγίες αντιμετώπισης των καιρικών φαινομένων.
Ο Horvath σκηνοθετεί εδώ με επιδεξιότητα και με τη γοητεία ενός Herzog την αμερικάνικη ύπαιθρο και την ποικιλομορφία της, για να μας χαρίσει εικόνες -σχεδόν- κινηματογραφικής μαγείας. Με τη θητεία στο ντοκιμαντέρ, ο Horvath αποτυγχάνει εδώ να πετάξει το σεναριακό του βέλος ευθεία στον στόχο, με αποτέλεσμα να υπογράφει ένα σενάριο που λοξοδρομεί ανάμεσα σε προθέσεις και αντιθέσεις. Πλάθει μια ηρωίδα παντελώς ανέκφραστη και βωβή, η οποία εξασφαλίζει τα προς το ζην κλέβοντας. Και περιφέρεται μένοντας σε εγκαταλελειμμένα κτήρια ή παραδίδεται στην αγκαλιά του Μορφέα ανάμεσα σε βράχια και φυτά. Και αν θα μπορούσε να επρόκειτο για μια μασκοφόρο εκδικητή στα κακώς κείμενα του δυτικού πολιτισμού, καταλήγει να πρόκειται απλώς για μοναχική καβαλάρισσα που θα υπηρετήσει με πίστη, μόνο, το περίφημο δόγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Κι αν θα μπορούσε να επρόκειτο για έναν νόστο στη χαμένη πατρίδα, η επικείμενη και σπαρμένη με αγκάθια επιστροφή δεν σηματοδοτείται από κανένα συναίσθημα. Ενώ, ταυτόχρονα, η κάμερα του Horvath μας προσφέρει αφειδώς εικόνες οικολογικών καταστροφών.
Εντέλει πρόκειται για μια μάλλον σεναριακά αφελή κριτική στον δυτικό πολιτισμό, η οποία εξαντλεί πολύ γρήγορα τα καύσιμα της. Αλλά υπηρετείται πιστά από έναν πολύ ικανό σκηνοθέτη.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
