Ιστορία Αγάπης

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Home Cinema.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Like Crazy

Ελληνικός Τίτλος: Ιστορία Αγάπης

Κύριες Διακρίσεις

• Μέγα βραβείο επιτροπής και βραβείο ερμηνείας (Felicity Jones) στο φεστιβάλ του Sundance.

Παραλειπόμενα

• Μπορεί να ήταν στον κινηματογράφο από το 2008, εδώ όμως αναγνωρίστηκε η Felicity Jones, και κέρδισε βραβεία ανερχόμενης ηθοποιού.
• Ο Doremus βάσισε μέρος της ιστορίας σε δική του 8χρονη σχέση με μια γυναίκα που ζούσε στο Λονδίνο, κι ενώ αυτός διέμενε στο Λος Άντζελες.
• Δεν γράφτηκε ένα κανονικό σενάριο, αλλά ένα 50σέλιδο διάγραμμα, με βάσει του οποίου οι ηθοποιοί αυτοσχεδίαζαν πάνω στους διαλόγους.
• Γυρίστηκε με κάμερα Canon EOS 7D, που βοηθούσε στην ευελιξία των πλάνων.
• Ο σκηνοθέτης αποκάλυψε ότι οι διαφορές που υπάρχουν στην τελική εκδοχή σε σχέση με αυτή της πρεμιέρας στο Sundance, αφορούν κομμάτια με “κακή” γλώσσα, ώστε η ταινία να πάρει το PG-13.
• Γυρίστηκε μέσα σε 4 βδομάδες: 3 στο Λος Άντζελες και μία στο Λονδίνο.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Βασίλης Καγιογλίδης

Έκδοση Κειμένου: 25/1/2012

Με προβλημάτισε ιδιαίτερα το γεγονός ότι η ταινία του Drake Doremus, έκανε το μπαμ στο φεστιβάλ του Sundance κερδίζοντας το πρώτο βραβείο και από εκεί και μετά ούτε λόγος. Οπότε σκέφτεσαι, είτε θα πρόκειται για τη μεγάλη φούσκα της χρονιάς είτε για ένα αδικημένο indie love story που απλά είχε την ατυχία να επισκιαστεί από τους κινηματογραφικούς «κράχτες» ή τις πραγματικά μεγάλες ταινίες της χρονιάς. Η αλήθεια, ευτυχώς ή δυστυχώς, βρίσκεται κάπου στη μέση.

Το Like Crazy, δεν πρόκειται δα να σου αλλάξει τη ζωή. Είναι ακριβώς εκείνη η (φεστιβαλική) ταινία που χρειάζεσαι για να περάσει ευχάριστα το δίωρο σου. Δε διαθέτει την ένταση ενός πραγματικά μεγάλου έρωτα, αλλά την αλήθεια που κρύβεται μέσα σε αυτόν. Ο Doremus αποκηρύσσει όλες τις συμβάσεις στους κινηματογραφικούς έρωτες, αποτινάσσει τους φαντασιοπληκτισμούς και αρνείται τις γλυκανάλατες παραστάσεις, προσδίδοντας στην αγάπη των δύο ηρώων μονάχα τις διαστάσεις μίας αληθινής συναισθηματικής σχέσης που προσπαθεί να επιβιώσει εξ αποστάσεως και υπό το κράτος των κανόνων δικαίου και της ισχύς των νόμων. Το πάθος των δύο πρωταγωνιστών -φρέσκα πρόσωπα και μία επιτυχημένη δεύτερη παρουσία από την Jennifer Lawrence – μεταφέρεται στην οθόνη με φωτογραφική διάθεση, σκηνοθετικούς πειραματισμούς και καλαίσθητες, καίριες στιλιστικές παρεμβάσεις, αν και το θέμα εξαντλείται από νωρίς, όντας άχαρα κρυμμένο πίσω από το πρόσχημα των ποινικών κυρώσεων σε αδικήματα περί αλλοδαπών. Από ένα σημείο και μετά η θεματική εξέλιξη βραδαίνει -ούτε λόγος για σεναριακή πρωτοτυπία- και η ιστορία επαναλαμβάνεται με μοναδικό πρόσχημα να περιγράψει την συναισθηματική αστάθεια και εσωτερική απόγνωση των δύο «εγκλωβισμένων» ερωτευμένων νέων.

Η Nouvelle Vague είναι κάπου μέσα στην ταινία του Drake Doremus, που υστερεί κατά βάση σεναριακά. Και το αρχικά έντονο και ειλικρινές πάθος εξασθενεί σταδιακά λόγω των σεναριακών κενών, ενισχυμένο μονάχα από τη μουσική του Dustin O`Halloran των Devics. Δεν πρόκειται για ένα πλήρως ενδοσκοπικό και πυρηνικό φιλμ, μία ολοκληρωμένη αναφορά σε ένα μεθυστικό έρωτα, αλλά για μία ρεαλιστική, αποσπασματική και ακλιμάκωτα αισθαντική αναπόληση νεανικής γνωριμίας, σαν και αυτή που αφηγούνται δύο παθιασμένοι ενήλικες σε μια παρέα φίλων κατά τη διάρκεια μίας όμορφης νύχτας στην παραλία.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur

Έκδοση Κειμένου: 18/9/2012

Φεύγοντας με διακρίσεις από το Φεστιβάλ του Sundance αλλά περνώντας, εν συνεχεία, μάλλον απαρατήρητο, το ρομαντικό «Like Crazy» φτάνει τελικά στην Ελλάδα με χρονοκαθυστέρηση και κατευθείαν σε DVD. Κρίμα να μην δοθεί στην αξιόλογη αυτή ταινία η ευκαιρία να εκτιμηθεί, έστω κι αν αυτό θα γινόταν από ένα μάλλον περιορισμένο κοινό. Ομολογουμένως, το «Like Crazy» αποτελεί μια ταινία εύκολα απορριπτέα. Ταυτόχρονα όμως, είναι και στ’ αλήθεια ερωτεύσιμη…

Κατανοητή είναι η επικριτική στάση απέναντι στο φιλμ, την οποία προσωπικά θα απέδιδα στο γεγονός πως αυτό επιχειρεί μέσα στα ενενήντα λεπτά που διαρκεί να καλύψει μία χρονική έκταση αρκετών ετών. Ως αποτέλεσμα, διακρίνεται η ανάγκη να «τρέξει» μπροστά, μην έχοντας προλάβει να εμβαθύνει ιδιαίτερα και να επιτύχει την επαρκή συναισθηματική ταύτιση του θεατή. Λογικό επίσης χλιαρές αντιδράσεις να προκαλέσει ο τρόπος με τον οποίο ο Drake Doremus κλείνει την ταινία του, ο οποίος μοιάζει απότομος, ασαφής και σίγουρα όχι ικανοποιητικός.

Προσωπικά, παρόλα αυτά, ομολογουμένως ανήκω στην δεύτερη κατηγορία, αυτή δηλαδή των θεατών που αισθάνθηκαν το φιλμ να τους αγγίζει βαθιά. Και σε αυτό οφείλεται τόσο ο εξαιρετικά δυνατός του ρεαλισμός και οι τρυφερές, γεμάτες μεταξύ τους χημεία ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές (στην σύντομη εμφάνισή της, η Jennifer Lawrence πραγματικά γεμίζει την οθόνη, διατηρώντας ακέραιο εκείνον τον δυναμισμό που την ανέδειξε στο Winter’s Bone), όσο και κάτι άλλο, κατ’ εμέ σημαντικότερο από τα παραπάνω. Ο λόγος για την αίσθηση πως ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Drake Doremus είναι στ’ αλήθεια ερωτευμένος με την δημιουργία του, πως διηγείται αυτήν την ιστορία με αμέριστη αγάπη, σαν να πρόκειται για την δική του ζωή ή σαν η ταινία να αποτελούσε ανέκαθεν όνειρο ζωής για αυτόν. Πράγματι, αυτή, από την αρχή μέχρι το τέλος της, μοιάζει αφοπλιστικά ειλικρινής. Αρκετά, θα έλεγα, ώστε να σε καθιστά πρόθυμο να την αγαπήσεις αληθινά, ακόμα κι αν μοιάζει να μην σου δίνει την απόλυτη δυνατότητα να το κάνεις…

Βαθμολογία: