Ας Ξημερώσει Ειρήνη
- Vayehi Boker
- Let It Be Morning
- 2021
- Ισραήλ
- Αραβικά, Εβραϊκά
- Δραμεντί, Μαύρη Κωμωδία, Πολιτική, Σάτιρα, Σινεφίλ
- 11 Μαΐου 2023
Ο Σάμι ζει στην Ιερουσαλήμ με τη σύζυγο και το παιδί του. Η πρόσκληση για τον γάμο του αδελφού του τον αναγκάζει να επιστρέψει στο παλαιστινιακό χωριό όπου και γεννήθηκε. Αφού ολοκληρώνεται ο γάμος και δίχως κάποια εξήγηση, οι ισραηλινές δυνάμεις περικυκλώνουν το χωριό. Αυτό που θα ακολουθήσει είναι ένας χάος, με τον Σάμι ανάμεσα στους εγκλωβισμένους να παρακολουθεί τα πάντα να καταρρέουν γύρω του.
Σκηνοθεσία:
Eran Kolirin
Κύριοι Ρόλοι:
Alex Bakri … Sami
Juna Suleiman … Mira
Salim Daw … Tarek
Ehab Salami … Abed
Khalifa Natour … Mohammed
Izabel Ramadan … Zahera
Samer Bisharat … Aziz
Doraid Liddawi … Nabil
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Eran Kolirin
Παραγωγή: Ra’anan Gershoni, Keren Michael, Tamar Mozes-Borovitz, Nadav Palti, Jonathan Paran
Μουσική: Habib Shehada Hanna
Φωτογραφία: Shai Goldman
Μοντάζ: Arik Lahav-Leibovich, Haim Tabakman
Σκηνικά: Amir Yaron
Κοστούμια: Doron Ashkenazi
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Vayehi Boker
- Ελληνικός Τίτλος: Ας Ξημερώσει Ειρήνη
- Διεθνής Τίτλος: Let It Be Morning
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: Let It Be Morning του Sayed Kashua.
Κύριες Διακρίσεις
- Καλύτερη ταινία και 6 ακόμα βραβεία στα επίσημα βραβεία του Ισραήλ.
- Συμμετοχή στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του φεστιβάλ Κανών.
- Επίσημη πρόταση του Ισραήλ για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.
Παραλειπόμενα
- Παρότι ισραηλινή παραγωγή και από εβραίο σκηνοθέτη, το μεγαλύτερο μέρος του καστ είναι Παλαιστίνιοι. Αυτοί όμως ήρθαν σε αντίθεση με την κατηγοριοποίηση της ταινίας ως ισραηλινής στο φεστιβάλ Κανών, και αποχώρησαν ως διαμαρτυρία.
Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος
Έκδοση Κειμένου: 6/5/2023
Η νέα ταινία του ισραηλινού σκηνοθέτη Εράν Κολιρίν κρύβει μέσα της πολύ θυμό και αγανάκτηση, που όμως δεν συνοδεύεται από μια ανάλογη εκρηκτικότητα επί της οθόνης. Η διάχυτη ηρεμία που επιστρατεύει για να εκθέσει τα κοινωνικά και κυρίως πολιτικά ζητήματα της ιστορίας είναι θεωρητικά ταιριαστή για το βιβλίο στο οποίο βασίζεται, αλλά ο ταραχώδης αναβρασμός που υποβόσκει στους χαρακτήρες και τις καταστάσεις δεν βρίσκει τον κατάλληλο δρόμο ώστε να φανερωθεί, αφήνοντας το αποτέλεσμα άνευρο και ονειροπόλο.
Δεν είναι ότι το περιεχόμενο υπολείπεται σε γενναιότητα ή στον τρόπο που διοχετεύεται μέσω των πολυπληθών χαρακτήρων, φέρνοντας στον νου μια μπρεχτική προσέγγιση. Είναι μάλλον η επιτηδευμένη σημασία που η σκηνοθεσία προσδίδει στις σκηνές όπου οι λέξεις εκφράζονται, μετουσιώνοντάς τες σε αφελείς δηλώσεις, αφήνοντας και το ίδιο το φινάλε σαν ένα μασούρι δυναμίτη που η φλόγα δεν πραγματοποίησε ποτέ την απαραίτητη διαδρομή στο φυτίλι για να τον κάνει να εκραγεί.
Χωρίς τη διάθεση να εξερευνήσει οπτικά κάτι βαθύτερο, η στιβαρή ιστορία που έχει στη διάθεσή του ο Κολιρίν βρίσκει αντίκρισμα μόνο στα σημεία που επικοινωνείται ευθέως κι ας διαθέτει τόσο μια σειρά από δυνατές ερμηνείες όσο και έναν συναρπαστικό πρωταγωνιστή που αντανακλά την κεντρική μεταφορά της αφήγησης, με τον εσωτερικό τοίχο που έχει υψώσει γύρω από την αγάπη των ανθρώπων του να συμπορεύεται με έναν υλικό τοίχο που περιορίζει ένα ολόκληρο χωριό κολλημένο στο τέλμα της αδράνειας και της υποταγής.
Κι αν αυτή η ειρήνη τελικά ξημερώνει σε αφηγηματικό επίπεδο, αυτό δεν συμβαίνει χωρίς το απαραίτητο ταξίδι συνειδητοποίησης και φρικτής απώλειας. Αυτό όμως το έχουμε ξανακούσει και η ταινία περισσότερο μας το επικοινωνεί σαν ιδέα παρά μας παρασύρει μέσω της ξεχωριστής ιστορίας που μετριοπαθώς ξεδιπλώνει στην οθόνη.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
