Υποσχέσεις (2021)

ΣΥΝΟΨΗ

Η Κλεμάνς, δήμαρχος μιας μικρής πόλης κοντά στο Παρίσι, οδεύει προς την ολοκλήρωση της θητείας της, έχοντας για χρόνια παλέψει ενάντια στη φτώχεια και την ανεργία. Όταν όμως την προσεγγίζουν ώστε να γίνει υπουργός, η φιλοδοξία της μεγαλώνει. Θα παραμείνει αφοσιωμένη στους πολίτες και πιστή στις υποσχέσεις της;

Σκηνοθεσία:

Thomas Kruithof

Κύριοι Ρόλοι:

Isabelle Huppert … Clemence Collombet

Reda Kateb … Yazid Jabbi

Naidra Ayadi … Naidra

Jean-Paul Bordes … Michel Kupka

Soufiane Guerrab … Frederic Esposito

Laurent Poitrenaux … Jerome Narvaux

Herve Pierre … Pierre Messac

Walid Afkir … Kamel

Anne Loiret … Catherine Messac

Christian Benedetti … Bertrand

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Jean-Baptiste Delafon, Thomas Kruithof

Παραγωγή: Thibault Gast, Matthias Weber

Μουσική: Gregoire Auger

Φωτογραφία: Alex Lamarque

Μοντάζ: Jean-Baptiste Beaudoin

Σκηνικά: Olivier Radot

Κοστούμια: Carine Sarfati

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Les Promesses
Ελληνικός Τίτλος: Υποσχέσεις
Διεθνής Τίτλος: Promises

Παραλειπόμενα

Το φιλμ έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ Βενετίας, αλλά στο παράλληλο τμήμα των Οριζόντων.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη
Έκδοση Κειμένου: 6/4/2022

Αν ο κινηματογράφος «κάνει», έτσι κι αλλιώς, «πολιτική» με την έννοια της παραγωγής και προαγωγής αισθητικής, υφίσταται κι αυτό το κινηματογραφικό genre το οποίο αγγίζει άμεσα γεγονότα της σύγχρονης πολιτικής σκηνής. Ένας κινηματογράφος που απαιτεί γερές δόσεις «μαγκιάς» προκειμένου να καταφέρει να παρασύρει το κοινό στη δίνη πολιτικών γεγονότων και προσώπων που πλασάρονται υπό το σεναριακό πρίσμα του κοινωνικού ρεαλισμού.

Εδώ ο σκηνοθέτης και συν-σεναριογράφος Τομά Κρουιτόφ ποντάρει σε ένα σενάριο που δημιουργεί έναν πυκνό και ρεαλιστικό ιστό καταστάσεων, αλλά που όμως μοιάζει να χάνεται στον ιστό που ο ίδιος δημιούργησε και να αφήνει μετέωρους τους ίδιους του τους χαρακτήρες. Με χαρακτήρες που μοιάζουν λοιπόν καρικατούρες ενός πολιτικού βίου χωρίς σάρκα και οστά, δεν καταφέρνει επ’ ουδενί να προκαλέσει την οποιαδήποτε ταύτιση και να δημιουργήσει χαρακτήρες χειροπιαστούς και κινηματογραφικά ζωντανούς.

Σκηνοθετικά δίνεται η αίσθηση ενός ρεαλιστικού καταιγισμού γεγονότων που επιχειρεί να παίξει με τους κανόνες του ντοκιμαντέρ. Μένει όμως άτολμη ως προς την προσέγγιση της, καταλήγοντας σε μια, σχεδόν, ακαδημαϊκή προσέγγιση χωρίς διακριτή αισθητική ταυτότητα.

Συμπερασματικά, πρόκειται για μια ταινία που μπλέχτηκε στα δίχτυα της ίδιας της της σοβαροφάνειας, που μοιάζει να της επιτάσσει μια κάποια -σινεφιλικά- μοιραία ατολμία.

Βαθμολογία: