Οι Άθλιοι

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Les Miserables

Ελληνικός Τίτλος: Οι Άθλιοι

Εναλλακτικός Τίτλος: Les Miz [ανεπίσημος]

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Οι Άθλιοι (1935)

Οι Άθλιοι (1958)

Οι Άθλιοι (1995)

Οι Άθλιοι (1998)

Σεναριακή Πηγή

• Μυθιστόρημα: Les Miserables του Victor Hugo.
• Θεατρικό: Les Miserables των Alain Boublil, Claude-Michel Schonberg.

Κύριες Διακρίσεις

• Όσκαρ δεύτερου γυναικείου ρόλου (Anne Hathaway), ηχητικών εφέ και μακιγιάζ/κομμώσεων. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, πρώτο αντρικό ρόλο (Hugh Jackman), σκηνικά, κοστούμια και τραγούδι (Suddenly).
• Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας (κωμωδία/μιούζικαλ), πρώτου αντρικού ρόλου (Hugh Jackman) στην ίδια κατηγορία και δεύτερου γυναικείου ρόλου (Anne Hathaway). Υποψήφιο για τραγούδι (Suddenly).
• Βραβείο Bafta δεύτερου γυναικείου ρόλου (Anne Hathaway), σκηνικών, ήχου και μακιγιάζ/κομμώσεων. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, καλύτερη βρετανική ταινία, πρώτο αντρικό ρόλο (Hugh Jackman), φωτογραφία και κοστούμια.

Παραλειπόμενα

• Το μιούζικαλ ανέβηκε πρώτη φορά στη Γαλλία το 1980. Τα πρώτα σχέδια για το ανέβασμα του μιούζικαλ στο σινεμά έγιναν το 1988 με υποψήφιο σκηνοθέτη τον Alan Parker. Το όνομα αυτό άλλαξε το 1991 με αυτό του Bruce Beresford. Το 1992, ανακοινώθηκε πως την παραγωγή θα την κάνει η Tri-Star Pictures, αλλά έκτοτε το σχέδιο πάγωσε.
• Για τον ρόλο του Ιαβέρη, υποψήφιος ήταν ο Paul Bettany. Για την Ττιτίκα: Emma Watson, Shailene Woodley, Miranda Cosgrove, Emily Marie Palmer Lili Reinhart και Portia Doubleday. Για τη Φαντίνα: Amy Adams, Jessica Biel, Marion Cotillard, Kate Winslet και Rebecca Hall. Για την Επονίνα: Hayden Panettiere, Scarlett Johansson, Lea Michele, Emily Browning, Lucy Hale και Evan Rachel Wood. Ο Geoffrey Rush ήταν υποψήφιος για Θερναδιέρος.
• Ο Hugh Jackman έτυχε να τραγουδήσει μαζί την Anne Hathaway για δύο τελετές των Όσκαρ. Τη δεύτερη φορά, η Hathaway του είπε το «On My Own», αφού ο Αυστραλός αρνούνταν να τραγουδήσει μαζί της! Όταν ο Jackman πήρε τον ρόλο, πρότεινε ο ίδιος τη Hathaway να παίξει μαζί του. Όμως, και η Amanda Seyfried έχει τύχει να τραγουδήσει με τον Jackman για τον ίδιο θεσμό.
• Η Anne Hathaway έκοψε στην πραγματικότητα πολύ κοντά τα μαλλιά της, για την ανάγκη της σκηνής όπου τα πουλάει.

Μουσικά Παραλειπόμενα

• Τα τραγούδια προέρχονται από το θεατρικό μιούζικαλ του 1980, σε μουσική Claude-Michel Schonberg και στοίχους Alain Boublil. Το I Saw Him Once και το Dog Eats Dog δεν είχαν ακουστεί στην αυθεντική παράσταση. Πιο εμπορικά αποδείχτηκαν τα: I Dreamed a Dream, On My Own και One Day More. Νέο κομμάτι όμως είναι μονάχα το Suddenly, ερμηνευμένο από τον Hugh Jackman.
• Όλα τα τραγούδια στην ταινία ερμηνεύονται από τους ηθοποιούς.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 7/10/2018

Χωρίς να είναι το έργο που θα πρώτευε ανάμεσα στη μακριά λίστα των διασκευών των Αθλίων στο σινεμά, είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα αποτύπωσης θεατρικού μιούζικαλ επί της οθόνης. Ο Tom Hooper μπορεί να μη μας κάνει τη χάρη να κοιτάξει προς κάτι το επικό, μα σέβεται το σανίδι και μικρογραφεί τα πλάνα του ως εκεί που θα έπιανε κι ένα θεατρικό σκηνικό. Ελάχιστες είναι οι φορές που απλώνει το πλάνο πανοραμικά, αλλά ακόμα και στις δύσκολες σκηνές των οδοφραγμάτων αποδεικνύει ικανότητα επί του στενού πλαισίου.

Δεν θα πω ψέματα, ως μουσική οι Άθλιοι δεν είναι στα ακούσματα μου. Αληθινή μελωδία δεν υπάρχει σε αυτού του είδους το μιούζικαλ, πέρα στην προκειμένη από το θαυμάσιο I Dreamed a Dream. Γενικά, πλησιάζει περισσότερο προς τα κλασικά «φάλτσα» μιούζικαλ, όπου οι στίχοι εξέλισσαν την πλοκή, δίχως την ανάγκη να απαρτίζουν μια ολοκληρωμένη τραγουδιστική σύνθεση. Αλλά πώς να μην υποκλιθείς στις ερμηνείες ολόκληρου του καστ, που κάθε στοίχος εκφράζεται με έναν περισσό συναισθηματισμό, ενώ επιπλέον μαντεύεις εύκολα ότι αυτός δεν θα ήταν σε παρόμοια ύψη δίχως τη μουσική. Επιπλέον, ακόμα κι αν δεν λάτρεψα τη σύνθεση, η ταινία έρεε κανονικά, χωρίς να κουράζει. Κι αυτό επειδή ο Hooper αντιλαμβάνεται ότι μιλάει σε ένα σημερινό κοινό, και παίζει πολύ γρήγορα το μοντάζ του, χωρίς ποτέ να ξεπέφτει όμως και στην υπερβολή του βιντεοκλίπ. Γενικά, τη βρήκε την ισορροπία.

Όχι δεν είναι το έπος που ίσως υπόσχονταν επί της διαφήμισης, όχι δεν είναι καλύτερο από τις κλασικές κινηματογραφικές εκδοχές του αθάνατου βιβλίου (είναι κατά ανάγκη πολύ αποσπασματικό για να κατάφερνε κάτι τέτοιο), αλλά είναι προτιμότερο από την εκδοχή του 1998 που είχαμε ως πλέον σύγχρονη, και είναι μια εξαίσια μεταφορά θεατρικού μιούζικαλ επί της οθόνης. Και μαζί με αυτά, θα αρέσει σε κάθε ηλικία εξίσου.

Βαθμολογία: