Οι Άθλιοι
- Les Misérables
- 2012
- ΗΠΑ, Μ. Βρετανία
- Αγγλικά
- Αισθηματική, Δραματική, Έπος, Εποχής, Μιούζικαλ
- 14 Φεβρουαρίου 2013
Αρχές του 19ου αιώνα. Ο Γιάννης Αγιάννης είναι ένας πάμπτωχος άνθρωπος που θα αναγκαστεί να κλέψει ένα καρβέλι ψωμί, κάτι που τον οδηγεί στη φυλακή. Όταν αποφυλακίζεται, σπάει την αναστολή του και κάνει μια νέα ζωή, αυτή τη φορά με επιτυχία, καταλήγοντας δήμαρχος. Έκτοτε, ο επιθεωρητής Ιαβέρης θα κάνει σκοπό της ζωής του να καταδιώκει τον Αγιάννη, με σκοπό να τον επιστρέψει στη φυλακή.
Σκηνοθεσία:
Tom Hooper
Κύριοι Ρόλοι:
Hugh Jackman … Jean Valjean
Russell Crowe … επιθεωρητής Javert
Anne Hathaway … Fantine
Amanda Seyfried … Cosette
Eddie Redmayne … Marius Pontmercy
Samantha Barks … Eponine
Sacha Baron Cohen … Κος Thenardier
Helena Bonham Carter … Κα Thenardier
Aaron Tveit … Enjolras
Daniel Huttlestone … Gavroche
Colm Wilkinson … επίσκοπος Myriel
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: William Nicholson, Alain Boublil, Claude-Michel Schonberg, Herbert Kretzmer
Παραγωγή: Tim Bevan, Eric Fellner, Debra Hayward, Cameron Mackintosh
Φωτογραφία: Danny Cohen
Μοντάζ: Chris Dickens, Melanie Oliver
Σκηνικά: Eve Stewart
Κοστούμια: Paco Delgado
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Les Miserables
- Ελληνικός Τίτλος: Οι Άθλιοι
- Εναλλακτικός Τίτλος: Les Miz [ανεπίσημος]
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Οι Άθλιοι (1935)
- Οι Άθλιοι (1958)
- Οι Άθλιοι (1995)
- Οι Άθλιοι (1998)
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: Les Miserables του Victor Hugo.
- Θεατρικό: Les Miserables των Alain Boublil, Claude-Michel Schonberg.
Κύριες Διακρίσεις
- Όσκαρ δεύτερου γυναικείου ρόλου (Anne Hathaway), ηχητικών εφέ και μακιγιάζ/κομμώσεων. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, πρώτο αντρικό ρόλο (Hugh Jackman), σκηνικά, κοστούμια και τραγούδι (Suddenly).
- Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας (κωμωδία/μιούζικαλ), πρώτου αντρικού ρόλου (Hugh Jackman) στην ίδια κατηγορία και δεύτερου γυναικείου ρόλου (Anne Hathaway). Υποψήφιο για τραγούδι (Suddenly).
- Βραβείο Bafta δεύτερου γυναικείου ρόλου (Anne Hathaway), σκηνικών, ήχου και μακιγιάζ/κομμώσεων. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, καλύτερη βρετανική ταινία, πρώτο αντρικό ρόλο (Hugh Jackman), φωτογραφία και κοστούμια.
Παραλειπόμενα
- Το μιούζικαλ ανέβηκε πρώτη φορά στη Γαλλία το 1980. Τα αρχικά σχέδια για το ανέβασμα του μιούζικαλ στο σινεμά έγιναν το 1988 με υποψήφιο σκηνοθέτη τον Alan Parker. Το όνομα αυτό άλλαξε το 1991 με αυτό του Bruce Beresford. Το 1992, ανακοινώθηκε πως την παραγωγή θα την κάνει η Tri-Star Pictures, αλλά έκτοτε το σχέδιο πάγωσε.
- Ο Hugh Jackman έτυχε να τραγουδήσει μαζί με την Anne Hathaway σε δύο τελετές των Όσκαρ. Τη δεύτερη φορά, η Hathaway είπε μόνη της το «On My Own», αφού ο Αυστραλός αρνούνταν να τραγουδήσει. Όταν ο Jackman πήρε τον ρόλο, πρότεινε ο ίδιος τη Hathaway να παίξει μαζί του. Όμως, και η Amanda Seyfried έχει τύχει να τραγουδήσει με τον Jackman για τον ίδιο θεσμό.
- Για τον ρόλο του Ιαβέρη, υποψήφιος ήταν ο Paul Bettany. Για την Τιτίκα: Emma Watson, Shailene Woodley, Miranda Cosgrove, Emily Marie Palmer Lili Reinhart και Portia Doubleday (πρώτη όμως είχε προσληφθεί κάποια ανώνυμη). Για τη Φαντίνα: Amy Adams, Jessica Biel, Marion Cotillard, Kate Winslet και Rebecca Hall. Για την Επονίνα: Hayden Panettiere, Scarlett Johansson, Lea Michele, Emily Browning, Lucy Hale και Evan Rachel Wood. Ο Geoffrey Rush ήταν υποψήφιος για τον Θερναδιέρο.
- Η Anne Hathaway έκοψε στην πραγματικότητα πολύ κοντά τα μαλλιά της, για την ανάγκη της σκηνής όπου τα πουλάει. Χρειάστηκε επίσης να χάσει 11 κιλά.
- Για τις ανάγκες του ρόλου, ο Hugh Jackman χρειάστηκε για τις αρχικές σκηνές να χάσει 6,8 κιλά και αργότερα να προσθέσει 14. Παράλληλα, πλάι στη φωνητική εκπαιδεύτρια Joan Lader, μπόρεσε να αναβαθμίσει τις ικανότητες του στη φωνή από υψηλός βαρύτονος σε τενόρος.
- Πέτυχε με 61 εκατομμύρια δολάρια κόστος, να εισπράξει 442,7.
- Η ταινία επανακυκλοφόρησε το 2024 σε ήχο Dolby Vision και Dolby Atmos.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Τα τραγούδια προέρχονται από το θεατρικό μιούζικαλ του 1980, σε μουσική Claude-Michel Schonberg και στίχους Alain Boublil. Το I Saw Him Once και το Dog Eats Dog δεν είχαν ακουστεί στην αυθεντική παράσταση. Πιο εμπορικά αποδείχτηκαν τα: I Dreamed a Dream, On My Own και One Day More. Νέο κομμάτι όμως είναι μονάχα το Suddenly, ερμηνευμένο από τον Hugh Jackman.
- Ο Claude-Michel Schonberg συνέθεσε κάποια συνδετικά σημεία ανάμεσα στα τραγούδια.
- Όλα τα τραγούδια στην ταινία ερμηνεύονται από τους ηθοποιούς, και οι ηχογραφήσεις έγιναν ζωντανά κατά τα γυρίσματα. Παρότι όμως αναφέρθηκε ευρέως ότι ήταν η πρώτη φορά που έγινε επί των γυρισμάτων ηχογράφηση τραγουδιών, αυτό δεν ισχύει, πόσο μάλλον που ήταν συνηθισμένο στις απαρχές του ομιλών κινηματογράφου.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 7/10/2018
Χωρίς να είναι το έργο που θα πρώτευε ανάμεσα στη μακριά λίστα των διασκευών των Αθλίων στο σινεμά, είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα αποτύπωσης θεατρικού μιούζικαλ επί της οθόνης. Ο Tom Hooper μπορεί να μη μας κάνει τη χάρη να κοιτάξει προς κάτι το επικό, μα σέβεται το σανίδι και μικρογραφεί τα πλάνα του ως εκεί που θα έπιανε κι ένα θεατρικό σκηνικό. Ελάχιστες είναι οι φορές που απλώνει το πλάνο πανοραμικά, αλλά ακόμα και στις δύσκολες σκηνές των οδοφραγμάτων αποδεικνύει ικανότητα επί του στενού πλαισίου.
Δεν θα πω ψέματα, ως μουσική οι Άθλιοι δεν είναι στα ακούσματα μου. Αληθινή μελωδία δεν υπάρχει σε αυτού του είδους το μιούζικαλ, πέρα στην προκειμένη από το θαυμάσιο I Dreamed a Dream. Γενικά, πλησιάζει περισσότερο προς τα κλασικά «φάλτσα» μιούζικαλ, όπου οι στίχοι εξέλισσαν την πλοκή, δίχως την ανάγκη να απαρτίζουν μια ολοκληρωμένη τραγουδιστική σύνθεση. Αλλά πώς να μην υποκλιθείς στις ερμηνείες ολόκληρου του καστ, που κάθε στίχος εκφράζεται με έναν περισσό συναισθηματισμό, ενώ επιπλέον μαντεύεις εύκολα ότι αυτός δεν θα ήταν σε παρόμοια ύψη δίχως τη μουσική. Επιπλέον, ακόμα κι αν δεν λάτρεψα τη σύνθεση, η ταινία έρεε κανονικά, χωρίς να κουράζει. Κι αυτό επειδή ο Hooper αντιλαμβάνεται ότι μιλάει σε ένα σημερινό κοινό, και παίζει πολύ γρήγορα το μοντάζ του, χωρίς ποτέ να ξεπέφτει όμως και στην υπερβολή του βιντεοκλίπ. Γενικά, τη βρήκε την ισορροπία.
Όχι δεν είναι το έπος που ίσως υπόσχονταν επί της διαφήμισης, όχι δεν είναι καλύτερο από τις κλασικές κινηματογραφικές εκδοχές του αθάνατου βιβλίου (είναι κατά ανάγκη πολύ αποσπασματικό για να κατάφερνε κάτι τέτοιο), αλλά είναι προτιμότερο από την εκδοχή του 1998 που είχαμε ως πλέον σύγχρονη, και είναι μια εξαίσια μεταφορά θεατρικού μιούζικαλ επί της οθόνης. Και μαζί με αυτά, θα αρέσει σε κάθε ηλικία εξίσου.
Βαθμολογία: