Η Ενοχή των Αθώων

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Les Innocentes

Ελληνικός Τίτλος: Η Ενοχή των Αθώων

Διεθνής Τίτλος: Agnus Dei

Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: The Innocents [ΗΠΑ/Μεγάλη Βρετανία]

Κύριες Διακρίσεις

• Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, σενάριο και φωτογραφία στα Cesar.

Παραλειπόμενα

• Η Agata Kulesza συστήθηκε στη σκηνοθέτιδα για τον ρόλο της ηγουμένης, αλλά εκείνη της είπε ότι δεν μπορεί να την πάρει, επειδή ήταν πολύ σέξι. Η ηθοποιός τότε χαμογέλασε και ζήτησε από τη Fontaine να την αφήσει να απαγγείλει ένα κείμενο στα πολωνικά, φορώντας όμως πέπλο στο πρόσωπο. Μετά από αυτό, την προσέλαβε.
• Για τον ρόλο της Ματίλντ, η πρώτη επιλογή ήταν η Adele Haenel.
• Για να ξέρει πού πηγαίνει, η Anne Fontaine επισκέφτηκε δύο φορές βενεδικτιανές κοινότητες μοναχών. Την πρώτη φορά ως παρατηρήτρια, και την επόμενη ως δόκιμη.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Βασίλης Καγιογλίδης

Έκδοση Κειμένου: 26/9/2016

Μία υπέρμετρα τυπική ταινία, χαμηλότονη στην αποτύπωσή της, δομημένη κατ` αυτό τον τρόπο εσκεμμένα, προκειμένου να δημιουργήσει το πρόσφορο έδαφος για ηθικούς προβληματισμούς και να μην ξεφύγει από την πιστή προσέγγιση των όσων συνέβησαν σε κάποιο γυναικείο μοναστήρι κάπου στην Πολωνία του `45. Σκηνοθετημένο από μία δημιουργό των άκρων, το “Les Innocentes” αποτελεί ίσως το πιο φεστιβαλικό φιλμ στην καριέρα της Anne Fontaine και μάλλον το πιο ουσιαστικό ως προς τα διλήμματα που θέτει.

Μέσα από μία ενδιαφέρουσα παράθεση των μορφών της πίστης, η Fontaine αντιπαραβάλει τις δύο ακραίες μορφές αυτής, την υπέρτατη θρησκευτική και την αθεΐα, δίνοντας όμως τη δυνατότητα στους φορείς αυτών, δύο εκ διαμέτρου αντίθετες γυναικείες φιγούρες, το δικαίωμα στην προσωπική αναζήτηση. Οι δύο ηρωίδες της, η κομμουνίστρια Mathilde και η μοναχή Maria, φτάνουν στο υπέρτατο σημείο αμφιβολίας και έρχονται αντιμέτωπες με τα ίδια τα πιστεύω τους, για να ανακαλύψουν τελικά, πέρα από δόγματα και ιδεαλισμούς, ότι καθείς αντλεί δύναμη μέσα από την πίστη του, απ` όπου κι αν πηγάζει ή όπου και αν απευθύνεται αυτή.

Η προσέγγιση της Fontaine διατείνεται για την ορθολογικότητά της στην ιστορική απόδοση. Είναι εμφανής η ανάγκη υποβοήθησης από μία λιγότερο αυστηρή αποτύπωση γεγονότων και μία ενδεχόμενη διαφορετική τελική εκδοχή, που να προσεγγίζει τη σφαίρα της μυθοπλασίας, ερχόμενη συνάμα σε σύμπνοια με τις αναζητήσεις των δύο κεντρικών ηρωίδων. Έτσι, επιτρέπεται να δοθεί χώρος για ανάπτυξη περισσότερων ερωτημάτων και ποικίλων ερμηνειών επάνω στις συμπεριφορές των σαφώς ενδιαφέρουσων κεντρικών χαρακτήρων. Η παρουσίαση μίας εναλλαγής υπό το πρίσμα της θεωρίας ότι «η ζωή κάνει κύκλους», με μια ταυτόχρονη σεναριακή συνέχεια ανάμεσα στα περιστατικά στα οποία εμπλέκονται τα επιμέρους πρόσωπα, θα ανήγαγε την ταινία σε μία ισχυρή δήλωση επάνω στην ανθρώπινη πίστη και την Fontaine ως τη δημιουργό μίας εκ των καλύτερων ταινιών της χρονιάς. Ακόμα και έτσι, όμως, η τελική επιλέγουσα έκβαση, επαρκεί για να θέσει την τελεία σε ένα βαθυστόχαστο ταξίδι ηθικών αναζητήσεων, που περνάει μέσα από προσεκτικά οριοθετημένα στην αποτύπωση ιστορικά γεγονότα, αυτά του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, σε μία ταινία σπάνιου προβληματισμού, που εξετάζει την πίστη, κυρίως τη θρησκευτική, με τρόπο μη επικριτικό, ακομπλεξάριστο και ανέλπιστα ανώδυνο.

Βαθμολογία: