Les Cowboys
- Les Cowboys
- The Cowboys
- 2015
- Γαλλία
- Αγγλικά, Γαλλικά, Ούρντου
- Δραματικό Θρίλερ, Περιπέτεια, Πολιτική, Ταινία Δρόμου
- 11 Φεβρουαρίου 2016
Μια κάντρι και γουέστερν σύναξη λαμβάνει χώρα σε μια πλούσια πεδιάδα κάπου στα ανατολικά της Γαλλίας. Ο Αλέν είναι από τα ισχυρά πρόσωπα αυτής της κοινότητας. Χορεύει με τη 16χρονη κόρη του, Κέλι, πλάι στη σύζυγο και τον μικρό του γιο, τον Κιντ. Αλλά την ίδια ημέρα, η Κέλι εξαφανίζεται. Η οικογένεια συνταράζεται. Από αυτό το λεπτό, το μόνο που έχει σημασία είναι να βρεθεί το κορίτσι, ακόμα κι αυτό για τον Αλέν σημαίνει να ρισκάρει τα πάντα. Η αναζήτηση έχει ξεκινήσει και μόνος σύμμαχος είναι ο μικρός Κιντ.
Σκηνοθεσία:
Thomas Bidegain
Κύριοι Ρόλοι:
Francois Damiens … Alain Balland
Finnegan Oldfield … Georges ‘Kid’ Balland
Agathe Dronne … Nicole Balland
Ellora Torchia … Shazhana
John C. Reilly … ο Αμερικανός
Antoine Chappey … Charles
Iliana Zabeth … Kelly Balland
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Thomas Bidegain, Noe Debre
Παραγωγή: Alain Attal
Μουσική: Raphael Haroche
Φωτογραφία: Arnaud Potier
Μοντάζ: Geraldine Mangenot
Σκηνικά: Francois Emmanuelli
Κοστούμια: Divya Gambhir, Nidhi Gambhir, Emmanuelle Youchnovski
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Les Cowboys
- Ελληνικός Τίτλος: Les Cowboys
- Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: The Cowboys
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, πρώτο αντρικό ρόλο (Francois Damiens), υποσχόμενο ηθοποιό (Finnegan Oldfield) και μουσική στα Cesar.
Παραλειπόμενα
- Η πλοκή είναι μια ελεύθερη παραλλαγή του κλασικού γουέστερν Η Αιχμάλωτος της Ερήμου (1956) του John Ford, χωρίς να θεωρείται επίσημα ριμέικ.
- Ντεμπούτο για τη βρετανή Ellora Torchia.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 11/2/2016
Διάσημος για τα σενάρια του, αλλά για το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, ο Thomas Bidegain επιλέγει να κάνει ένα άλλου τύπου ριμέικ από το σύνηθες. Όχι όμως αυτό μονάχα δεν σημαίνει ότι δεν διατηρεί τη σεναριακή του πρωτοτυπία και ταυτότητα, αλλά παραδίδει μαθήματα για το τι θα πει μη-άχρηστο ριμέικ. Διασκευάζοντας, λοιπόν, ελεύθερα την Αιχμάλωτη της Ερήμου, βλέπει την κατάσταση στον σύγχρονο κόσμο ως εφάμιλλη της Άγριας Δύσης. Υπάρχει δηλαδή ο δρόμος του νόμου και της τάξης, αλλά μονάχα μέσω αυτού της βίας και του φονταμενταλισμού μπορεί να επέλθει η λύτρωση. Κάποιος θα πει ότι ο John Ford κοιτούσε το γουέστερν μέσα από ένα «πατριωτικό» πρίσμα, και θα έχει τα δίκια του. Αυτό ο Bidegain δεν το αποφεύγει, άλλωστε οι σύγχρονοι ινδιάνοι της ταινίας του δεν έχουν τις -δίκαιες- δικαιολογίες των παλιών, αλλά πετυχαίνει να το περάσει ως άποψη και όχι ως κατήχηση. Παρότι η γενική εικόνα είναι μια παράθεση του σύγχρονου πολυδιάστατα παράλογου (και μη…) κόσμου, ο σκηνοθέτης αντιπαραθέτει αυτή της μονάδας, του ήρωα του, προτείνοντας στον θεατή να κάνει μονάχος το ταξίδι του στο λογικό και το παράλογο, στην αληθινή άποψη και αυτή της μακρινής πληροφορίας.
Προτίμησα να δω το φιλμ υπό αυτό το πρίσμα, της προσωπικής οδύσσειας, χωρίς αλίμονο να μπορώ να αποφύγω και το άλλο. Αυτής της οδύσσειας ενός ανθρώπου που οι καταστάσεις τον ξυπνούν εκεί που κοιμόνταν όμορφα στον «καναπέ» του, και τον ρίχνουν με τη βία στη μάχη της γνώσης-αναζήτησης. Εδώ ο δημιουργός έχει αρωγούς του ένα σενάριο που ρέει, που προσφέρει διαλογισμό, αλλά κι εντάσεις, που έχει αποκαλύψεις κι εναλλαγή τοπίου. Μαζί, έναν Francois Damiens πιστό στη γραμμή του φιλμ, και πολλούς δεύτερους ρόλους που περνούν, αλλά αφήνουν -ομηρικό- στίγμα. Το μείον σε όλα αυτά είναι πως μιλάμε για άποψη, σε μια ταινία που πρώτιστα είναι φεστιβαλική και έπειτα πασχίζει να γίνει κλασική. Ιδανική στα θετικά της, αλλά συζητήσιμη στους απώτερους σκοπούς της. Είναι το απόλυτο ριμέικ, ή ο σκηνοθέτης συμμερίζεται τις εικόνες των γραφικών ινδιάνων του Ford; Όπως και να ‘χει, ο ήρωας κινείται συνεχώς, και το μυαλό του θεατή τον ακολουθεί.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
