Ο Τυχοδιώκτης του Παρισιού (2018) ⋆ Filmy.gr

ΣΥΝΟΨΗ

Στο απόγειο της βασιλείας του Ναπολέοντα, ο Βιντόκ, ο μόνος άνθρωπος που απέδρασε με επιτυχία από δύο φυλακές υψηλής ασφαλείας, είναι ένας θρύλος. Αφού θεωρήθηκε νεκρός μετά από την τελευταία εντυπωσιακή του απόδραση, ο πρώην κακοποιός κρατάει πια χαμηλό προφίλ, ως ένας απλός έμπορος ρούχων. Το παρελθόν του όμως δεν τον αφήνει ήσυχο, καθώς οι πρώην συγκρατούμενοί του τον κατηγορούν για μια δολοφονία που δεν διέπραξε. Για να αποδείξει την αθωότητα και τις καλές του προθέσεις, κλείνει μια συμφωνία με την αστυνομία: κυνηγά όλους τους κλέφτες και δολοφόνους του Παρισιού με αντάλλαγμα την ελευθερία του. Χωρίς καν να το προσπαθεί, ο Βιντόκ γίνεται από πρώην κατάδικος σερίφης.

Σκηνοθεσία:

Jean-Francois Richet

Κύριοι Ρόλοι:

Vincent Cassel … Eugene-Francois Vidocq

Freya Mavor … Annette

Denis Menochet … Dubillard

August Diehl … Nathanael de Wenger

James Thierree … δούκας de Neufchateau

Patrick Chesnais … Κος Henry

Olga Kurylenko … βαρόνη Roxane de Giverny

Fabrice Luchini … Joseph Fouche

Denis Lavant … Maillard

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Eric Besnard, Jean-Francois Richet

Παραγωγή: Eric Altmayer, Nicolas Altmayer

Μουσική: Marco Beltrami, Marcus Trumpp

Φωτογραφία: Manuel Dacosse

Μοντάζ: Herve Schneid

Σκηνικά: Emile Ghigo

Κοστούμια: Pierre-Yves Gayraud

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: L’Empereur de Paris
Ελληνικός Τίτλος: Ο Τυχοδιώκτης του Παρισιού
Διεθνής Τίτλος: The Emperor of Paris

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Vidocq: Η Μάσκα του Τρόμου (2001)

Κύριες Διακρίσεις

Υποψήφιο για σκηνικά και κοστούμια στα Cesar.

Παραλειπόμενα

Ο Φρανσουά Βιντόκ (1775-1857) δεν είναι τόσο ονομαστός εκτός Γαλλίας, αλλά είναι κυρίαρχη προσωπικότητα στην ιστορία της χώρας του. Αποτελεί και την έμπνευση για τον Βοτρέν του Μπαλζάκ, τον Γιάννη Αγιάννη του Ουγκώ και τον Ντυπέν του Έντγκαρ Άλαν Πόε. Στον κινηματογράφο αυτή είναι η 12η φορά που εμφανίζεται, με την πρώτη να χρονολογείται το 1909.
Η επιλογή να γυριστεί το φιλμ στην Πράγα, που ήταν φτηνότερη αλλά και έμοιαζε με τους παριζιάνικους δρόμους, απορρίφθηκε ώστε να γίνει η ταινία στη χώρα της.
Από τις ακριβές παραγωγές της Γαλλίας, αφού κόστισε 25,6 εκατομμύρια δολάρια, περιέχοντας 450 πλάνα ειδικών εφέ. Παρόλα αυτά, τα ταμεία απέφεραν μόνο 8,6.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur
Έκδοση Κειμένου: 7/3/2019

Έμπειρος στις περιπετειώδεις βιογραφίες («Υπ’ Αριθμόν 1 Δημόσιος Κίνδυνος») και έχοντας κάνει μερικά περάσματα από το Χόλιγουντ («Επίθεση στο Σταθμό 13», «Blood Father: Βίαιη Δικαιοσύνη»), ο γάλλος Jean-François Richet μοιάζει να βρίσκεται στο στοιχείο του, σε αυτή τη βίαιη βιογραφική περιπέτεια εποχής πάνω στην ιστορική περσόνα του Ευγένειου Φρανσουά Βιντόκ. Εγκληματίας που συνεργάστηκε με τη γαλλική αστυνομία, καθόρισε τη διαμόρφωση της σύγχρονης εγκληματολογίας και αποτέλεσε, καθώς θεωρείται, τον πρώτο ιδιωτικό ντετέκτιβ της ιστορίας, ο Βιντόκ ενέπνευσε πλειάδα κλασικών συγγραφέων αλλά και αρκετών κινηματογραφιστών. Στη νεότερη επίσκεψή του στο πανί, ενσαρκωμένος από τον Vincent Cassel, ο Βιντόκ παίρνει σχεδόν διαστάσεις χολιγουντιανού action-hero, επιστρατεύοντας μια ομάδα συν-πολέμιων του εγκλήματος, καίγοντας φωτογενείς γυναικείες καρδιές και ξεπαστρεύοντας κακούς θεαματικά.

Η χολιγουντιανή προϋπηρεσία του Richet δεν είναι φυσικά τυχαία. Η επιρροή από Χόλιγουντ -οριακά κι από τον υπερηρωικό κινηματογράφο- είναι αναμφίβολα εμφανής. Το πρόβλημα με αυτό δεν είναι απαραίτητα ότι το φιλμ χάνει σε κάποια «ευρωπαϊκή» ταυτότητα, μιας και ποιος είπε ότι χρειάζεται ντε και καλά να υπάρχει τέτοια (λες και το γαλλικό σινεμά δεν προσπαθεί εδώ και χρόνια να γίνει Χόλιγουντ…), αλλά του στοιχίζει περισσότερο στην ουσία. Όση μεγαλεπήβολη τεχνική επίδειξη κι αν επιστρατεύεται, άλλο τόσο το φιλμ θυσιάζει άφοβα αληθοφάνεια και ανάπτυξη χαρακτήρων στο βωμό μιας εύπεπτης λαϊκής αφήγησης. Οι χαρακτήρες-καρικατούρες, όμως, αδυνατούν να δημιουργήσουν τους ποθητούς συναισθηματικούς δεσμούς με τον θεατή, ενώ το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι της εποχής αμβλύνεται καθοριστικά, στα πλαίσια ενός φανταχτερού φαίνεσθαι που διστάζει να σκάψει κάτω από τη θεαματική επιφάνεια για να παραδώσει μια βιογραφία με στοιχειώδες ιστορικό ενδιαφέρον. Βεβαίως, όλα αυτά θα μπορούσαν να παραμένουν λειτουργικά, αν περισσότερη δημιουργική αυτογνωσία προσέδιδε στο φιλμ χιούμορ και ελαφρότητα, ώστε να το καταστήσει πράγματι διασκεδαστικό. Κι ως έχει όμως, για ένα κοινό που έλκεται από ατμοσφαιρικές περιπέτειες εποχής, φαντάζει αξιοπρεπέστατη επιλογή.

Βαθμολογία: