
Βρισκόμαστε σε ένα χωριό της ορεινής Αρκαδίας λίγο μετά τη μεταπολίτευση. Ο Περικλής είναι ο διευθυντής του γυμνάσιου, συντηρητικός ως δάσκαλος και γονέας. Ζει στο χωριό μαζί με τη σύζυγό του, την υπομονετική και συμπονετική Ελπίδα, και τον έφηβο γιο του, Σωκράτη, ενώ έχει μεγάλα σχέδια για τον μεγάλο του γιο Δημοσθένη, που λείπει χρόνια για σπουδές στο εξωτερικό. Ο Δημοσθένης επιστρέφει αλλά τα πράγματα δεν είναι όπως τα είχε φανταστεί ο πατέρας… Παράλληλα, η τοπική κοινωνία αναστατώνεται από τα αποκαλυπτήρια ενός μνημείου πεσόντων κατά την Κατοχή, καθώς παραλείπεται το όνομα του Χρήστου Καναβού, ενός κομμουνιστή αντιστασιακού που σκοτώθηκε στην περιοχή. Ο Περικλής έρχεται σε σύγκρουση τόσο με τη γυναίκα του, όσο και με τους δυο γιους του, που υπερασπίζονται το δικαίωμα της Χρυσάνθης και της οικογένειάς της να καταθέσουν στεφάνι στη μνήμη του Καναβού.
Σκηνοθεσία:
Θόδωρος Μαραγκός
Κύριοι Ρόλοι:
Βασίλης Διαμαντόπουλος … Περικλής Παπαχριστόφορος
Άννα Μαντζουράνη … Ελπίδα Παπαχριστοφόρου
Νίκος Καλογερόπουλος … Σωκράτης Παπαχριστόφορος
Κώστας Τσάκωνας … Δημοσθένης Παπαχριστόφορος
Χρήστος Καλαβρούζος … Καναβός
Ρένα Καζάκου … Χρυσάνθη Καναβού
Δημήτρης Καμπερίδης … ο παπάς
Θωμάς Παλιούρας … Κατσικολιάς
Μενέλαος Ντάφλος … χωροφύλακας
Ελπιδοφόρος Γκότσης … διοικητής χωροφυλακής
Γιώργος Βρασιβανόπουλος … επιβάτης
Θανάσης Λιάμης … οδηγός
Ανδρέας Βαρούχας … σερβιτόρος
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Θόδωρος Μαραγκός
Παραγωγή: Θόδωρος Μαραγκός, Μαρία Σκούρτη
Μουσική: Νίκος Τάτσης
Φωτογραφία: Νίκος Μήλας
Μοντάζ: Ηλίας Σγουρόπουλος
Σκηνικά: Αγγελική Μαραγκού, Σταμάτης Τσαρουχάς, Σταυρούλα Φασσέα
Κοστούμια: Αγγελική Μαραγκού, Σταμάτης Τσαρουχάς, Σταυρούλα Φασσέα
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Μάθε Παιδί μου Γράμματα
- Διεθνής Τίτλος: Learn How to Read and Write, Son
- Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Educate Yourself My Son [ΗΠΑ]
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο πρώτου αντρικού ρόλου (Βασίλης Διαμαντόπουλος), πρώτου γυναικείο ρόλου (Άννα Μαντζουράνη), σκηνικών και ειδικό βραβείο ερμηνείας (Νίκος Καλογερόπουλος) στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Παραλειπόμενα
- Κλασικός έμεινε ο μονόλογος του χαρακτήρα του Κώστα Τσάκωνα: “Έξι χρόνια στο δημοτικό. Έξι χρόνια στο γυμνάσιο, δώδεκα. Έξι χρόνια στο πολυτεχνείο, δεκαοχτώ. Έξι χρόνια στο εξωτερικό, εικοσιτέσσερα. Και έξι χρόνια μέχρι που να πάω σχολείο, τριάντα. Μέχρι τα τριανταέξι που είμαι, ακόμα άλλα έξι χρόνια. Πού πήγανε; Τι γίνανε έξι χρόνια;”
- Γυρίστηκε στο χωριό Στεμνίτσα, στη Δημητσάνα και σε άλλα χωριά της γύρω περιοχής του δήμου Γορτυνίας της Αρκαδίας.
- Μοναδική κινηματογραφική ταινία για τη Ρένα Καζάκου.
- Πρώτη ελληνική ταινία σε εισπράξεις για τη σαιζόν της, κόβοντας 321.571 εισιτήρια.
- Στις 2 Ιουνίου του 2011, η ταινία επανεκδόθηκε στις αίθουσες, με την ευκαιρία της επετείου των 30 ετών από την κυκλοφορία της.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 30/5/2011
Υπάρχει σαφής διαφορά της τωρινής οπτικής της ταινίας με τότε που πρωτοπροβλήθηκε. Όπως οι περισσότερες σάτιρες, έτσι κι αυτή «τρώγεται» φρέσκια. Το θέμα της ανήκει στην προ-Πασόκ Ελλάδα, μια εποχή που, ακόμα και την ύστατη στιγμή, υπέφερε από τον μετεμφυλιακό αντίκτυπο. Έναν αντίκτυπο που κατέτρωγε τις σάρκες του λαού μας για μισό αιώνα, αλλά φαντάζει κάπως παρωχημένος κι εκτός καταστάσεων πλέον, που δεν θέλουμε να αναδείξουμε νικητές και ηττημένους, αλλά να τα αφήσουμε όλα για το μάθημα της ιστορίας. Αν η συγκεκριμένη ταινία στηρίζονταν αποκλειστικά σε αυτό, όπως αρκετές στα 1980, θα δυσκολευόμασταν να τη δούμε με το ίδιο συμπαθητικό μάτι. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει εδώ…
Ο Θόδωρος Μαραγκός δεν εμμένει αποκλειστικά στα πολιτικά του πιστεύω, και πάνω από όλα κάνει κινηματογράφο με έμπνευση. Έχει ξεκινήσει με μια πολύ σοφή επιλογή ηθοποιών, έχει γράψει ένα κείμενο με κάποιους καταπληκτικούς διαλόγους-ατάκες, κι έχει διατηρήσει μια αξιοπρόσεκτη ισορροπία ανάμεσα σε πολιτική σάτιρα, δράμα και κωμωδία. Προς το φινάλε, δυστυχώς, αυτό καταρρέει, σαν να μην υπήρχε έμπνευση ως προς την διατήρηση του ύφους, αλλά δεν χαλάει τη συνολική εικόνα. Θυμίζει αρκετά τις καλές τηλεοπτικές δουλειές της κρατικής εκείνης της εποχής, και μάλιστα, θεωρώ κρίμα που ένας τόσο καλά διαμορφωμένος διάκοσμος τοπίων και χαρακτήρων, δεν έγιναν ήρωες και μιας τηλεοπτικής σειράς. Κάποια χιουμοριστικά στιγμιότυπα καρφώνονται στη μνήμη, κι αυτά είναι που, δικαίως, άφησαν ως παρακαταθήκη την cult υπόσταση στο φιλμ.
Βαθμολογία: