Ο Διάδοχος
- Le Successeur
- The Successor
- 2023
- Γαλλία
- Γαλλικά
- Δραματικό Θρίλερ
- 08 Αυγούστου 2024
Ευτυχισμένος και επιτυχημένος, ο Ελιάς γίνεται ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής ενός διάσημου γαλλικού οίκου υψηλής ραπτικής. Όταν μαθαίνει ότι ο πατέρας του, τον οποίο έχει να δει πολλά χρόνια, μόλις πέθανε από καρδιακή προσβολή, ταξιδεύει στο Κεμπέκ για να τακτοποιήσει τα κληρονομικά. Ο νεαρός όμως σχεδιαστής ανακαλύπτει ότι έχει κληρονομήσει πολλά χειρότερα από την εύθραυστη καρδιά του πατέρα του.
Σκηνοθεσία:
Xavier Legrand
Κύριοι Ρόλοι:
Marc-Andre Grondin … Ellias Barnes
Yves Jacques … Dominique Duchesne
Anne-Élisabeth Bosse … Minna Di Salvio
Laetitia Isambert-Denis … Janie
Blandine Bury … Laetitia Alvares
Vincent Leclerc … ο εργολάβος κηδειών
Marie-France Lambert … Christine Barnes
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Xavier Legrand, Dominick Parenteau-Lebeuf
Παραγωγή: Sylvain Corbeil, Alexandre Gavras, Anton Iffland Stettner, Eva Kuperman
Μουσική: Sebastian Akchote
Φωτογραφία: Nathalie Durand
Μοντάζ: Γιώργος Λαμπρινός
Σκηνικά: Sylvain Lemaitre, Jeremie Sfez
Κοστούμια: Caroline Bodson
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Le Successeur
- Ελληνικός Τίτλος: Ο Διάδοχος
- Διεθνής Τίτλος: The Successor
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: L’Ascendant του Alexandre Postel.
Παραλειπόμενα
- Ο Xavier Legrand εμπνεύστηκε ελεύθερα την πλοκή του από το μυθιστόρημα του 2015, παρεμβάλλοντας σε αυτό επιπλέον στοιχεία, όπως από το Άμλετ και τον μύθο του Οιδίποδα.
Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος
Έκδοση Κειμένου: 29/7/2024
Ο Ξαβιέ Λεγκράντ απομακρύνεται από τον έντονο ρεαλισμό που χαρακτήριζε το θριαμβευτικό ντεμπούτο του, “Μετά τον Χωρισμό”, και στηρίζεται περισσότερο στο έτερο στοιχείο του σκηνοθετικού του στιλ, αυτό του αγχωτικού θρίλερ.
Η λέξη ‘διάδοχος’ του τίτλου καθορίζει την πλοκή με μια δισυπόστατη λειτουργία. Σε πρώτο πλάνο, ο πρωταγωνιστής Ελιάς Μπαρνές είναι ο διάδοχος της θέσης του καλλιτεχνικού διευθυντή σε έναν σπουδαίο οίκο μόδας, και οι εισαγωγικές σκηνές ασχολούνται με το βάρος αυτής της κληρονομιάς και τη νέα εποχή που θα φέρει ο Ελιάς. Η άλλη λειτουργία αφορά την πιο άμεση οικογενειακή σημασία της λέξης, δεν είναι αμέσως εμφανής, γιατί ο Ελιάς έχει διακόψει κάθε επικοινωνία με τον πατέρα του, αλλά αυτό που το σενάριο φέρνει μπροστά είναι πως δεν αρκεί να έχεις κάψει τις γέφυρες αφού η ζωή λειτουργεί ανεξέλεγκτα από τις επιθυμίες σου.
Μέχρι τα μισά της ταινίας, το νόημα της διαδοχής αφορά κάποια πιθανή καρδιολογική πάθηση που ενδεχομένως έχει κληρονομήσει ο Ελιάς από τον πατέρα του, αλλά από εκεί και μετά αφορά κάτι εντελώς πρακτικό και η ταινία ξεκινά να φανερώνει πιο ανοιχτά κάποιες προθέσεις, όπως σαιξπηρικές καταβολές και ένα πορτρέτο μιας αόρατης αλλά πανταχού παρούσας παρουσίας ενός πατέρα με ένα βαρύ και αναπόδραστο κληροδότημα. Αναπόδραστο; Όχι και τόσο, και εκεί είναι η βασική ένσταση που δημιουργείται.
Το σενάριο ζητάει από τον θεατή να αποδεχτεί τον συμβολισμό που προσπαθεί να χτίσει μέσα από μια πολύ συγκεκριμένη συμπεριφορά του Ελιάς, αλλά αυτό αφενός είναι πρακτικά αδύνατο γιατί δεν υπάρχει ψυχολογική αλήθεια πίσω από αυτήν, και αφετέρου δεν προσφέρει ικανοποιητικό αποτέλεσμα ώστε να τη δικαιολογεί. Και είναι κρίμα γιατί ο Λεγκράντ κατορθώνει να δημιουργεί και να διατηρεί έναν γοητευτικό αργό ρυθμό αυξανόμενης έντασης με πολύ καλοσχεδιασμένες σκηνές καθόλη τη διάρκεια της ταινίας, ένα άψογο επιτελείο συνεργατών και έναν μαγνητικό Μαρκ-Αντρέ Γκροντίν, ο οποίος συχνά καλείται να ερμηνεύει ολομόναχος στις σκηνές. Όλα αυτά είναι μια σειρά από στοιχεία που αποδεικνύουν πως παρά τα καίρια σεναριακά ατοπήματα, ο Λεγκράντ εξακολουθεί να είναι ένας σοβαρά υποσχόμενος σκηνοθέτης, και αντισταθμίζουν αρκετά το ότι αυτό που παρακολουθείς είναι παρατραβηγμένο.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
