Ο Μαξ διοργανώνει το κέιτερινγκ στα καλύτερα μέρη επί τριάντα χρόνια. Σήμερα είναι η ημέρα του Πιέρ και της Ελένα. Ως συνήθως, ο Μαξ οργανώνει την ομάδα που διευθύνει: σερβιτόρους, μάγειρες και λαντζέρηδες. Κανόνισε για τον φωτογράφο, έκλεισε μπάντα, όλα όσα χρειάζονται για να γίνει το πάρτι του γάμου επιτυχημένο. Από τις προετοιμασίες ως το ξημέρωμα, εμείς πηγαίνουμε στα παρασκήνια αυτού του πάρτι, μέσω των ανθρώπων που εργάζονται για αυτό. Όλοι τους έχουν να ποντάρουν στο κοινό τους ταλέντο: γνωρίζουν τι σημαίνει να πετυχαίνεις ένα καλό πάρτι.
Σκηνοθεσία:
Olivier Nakache
Eric Toledano
Κύριοι Ρόλοι:
Jean-Pierre Bacri … Max Angely
Gilles Lellouche … James
Jean-Paul Rouve … Guy
Vincent Macaigne … Julien
Alban Ivanov … Samy
Suzanne Clement … Josiane
Judith Chemla … Helena
Kevin Azais … Patrice
Benjamin Lavernhe … Pierre
Eye Haidara … Adele
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Olivier Nakache, Eric Toledano
Παραγωγή: Nicolas Duval Adassovsky, Laurent Zeitoun, Yann Zenou
Μουσική: Avishai Cohen
Φωτογραφία: David Chizallet
Μοντάζ: Dorian Rigal-Ansous
Σκηνικά: Nicolas de Boiscuille
Κοστούμια: Isabelle Pannetier
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Le Sens de la Fete
- Ελληνικός Τίτλος: Έτσι Είναι η Ζωή
- Διεθνής Τίτλος: C’est la Vie!
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για καλύτερη κωμωδία στα Ευρωπαϊκά Βραβεία.
- Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, πρώτο αντρικό ρόλο (Jean-Pierre Bacri), δεύτερο αντρικό ρόλο (Vincent Macaigne), πλέον υποσχόμενο ηθοποιό (Benjamin Lavernhe), πλέον υποσχόμενη ηθοποιό (Eye Haidara), μοντάζ και ήχο στα Cesar.
Παραλειπόμενα
- Οι δυο δημιουργοί δήλωσαν πως ένας κύριος λόγος που έγινε η ταινία ήταν για να συνεργαστούν με τον Jean-Pierre Bacri.
- Στους υποψήφιους τίτλους ήταν το Le Grand Saut (το μεγάλο άλμα) και το Les Temps Difficiles (οι δύσκολοι καιροί).
- Στη Γαλλία η ταινία παρέμεινε στις αίθουσες επί 28 εβδομάδες. Συνολικά έκοψε πάνω από 3 εκατομμύρια εισιτήρια.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 20/1/2019
Οι δημιουργοί του «Intouchables» δείχνουν ικανότητα και σε έναν άλλο τύπο κωμωδίας, αυτόν της φάρσας. Αλλά έχουμε φάρσα του στυλ Ζαν Ρενουάρ, όπου η οχλαγωγία πρέπει να ενορχηστρωθεί ως μια ενιαία χορωδία, κι ένα σωρό ρόλοι να ξέρουν πού πατάνε επί του συνόλου. Δύσκολο αυτό για έναν σύγχρονο κινηματογραφιστή, αλλά οι Νακάς, Τολαντανό καταφέρνουν μια αφήγηση που δεν έχει μεγάλα κενά, και η ταινία τους ρέει αβίαστα ως και το φινάλε. Από την άλλη, δεν κάνουν και ξέφρενη κωμωδία, όπως θα ήταν πιο φυσικό με αυτά τα διαδομένα. Μπολιάζουν στο υλικό τους μια πικρή νότα δράματος, όπου χαλάει τη συνέχεια της διασκέδασης. Ούτε και οι χαρακτήρες, παρότι σκιαγραφούνται όσο το δυνατόν ορθότερα, δεν είναι πρωτόγνωροι, με το σύνολο εντέλει να ξεχωρίζει ερμηνευτικά, παρά ως μονάδες. Γενικά είναι ψυχαγωγικό, αλλά δημιουργημένο με περισσότερη «γλυκάδα» από ό,τι χρειάζονταν.
Βαθμολογία: