Το Παρελθόν

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Le Passe

Ελληνικός Τίτλος: Το Παρελθόν

Εναλλακτικός Τίτλος: The Past

Κύριες Διακρίσεις

• Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα ξενόγλωσσης ταινίας.
• Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Κανών. Βραβείο ερμηνείας (Berenice Bejo) και οικουμενικής επιτροπής.
• Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, πρώτο γυναικείο ρόλο (Berenice Bejo), σενάριο και μοντάζ στα Cesar.
• Επίσημη πρόταση του Ιράν για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Παραλειπόμενα

• Αρχικά, τον πρώτο γυναικείο ρόλο τον είχε πάρει η Marion Cotillard.
• Ο Asghar Farhadi είχε γράψει το σενάριο στα ιρανικά. Έπειτα έζησε δύο χρόνια στη Γαλλία, κατανοώντας έτσι τους ρυθμούς της γλώσσας τους, αλλά και τον τρόπο που έπρεπε να κατευθύνει τους ηθοποιούς του. Δεν έμαθε ποτέ όμως ο ίδιος σωστά γαλλικά, έτσι στα γυρίσματα υπήρχε μεταφραστής.
• Ο σκηνοθέτης επέμεινε σε δύο μήνες πρόβας πριν ξεκινήσουν γύρισμα.
• Πρώτη ταινία του Asghar Farhadi που δεν μιλάει ιρανικά.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Γιώργος Δαβίτος

Έκδοση Κειμένου: 1/10/2013

Εντυπωσιακά παρόμοιο στον τόνο με το «Ένας Χωρισμός», η νέα ταινία του Asghar Farhadi ασχολείται, κυρίως, με ένα τρίο χαρακτήρων γεμάτων προσωπικά προβλήματα, που διασυνδέονται με απρόβλεπτους τρόπους.

Εξελισσόμενο σαν μια σαπουνόπερα, όσον αφορά τις λεπτομέρειες των σχέσεων και τα προσωπικά διλήμματα του κάθε χαρακτήρα, το νέο κινηματογραφικό πόνημα του Farhadi, μπαίνοντας σε σύγκριση με το αριστουργηματικό «Ένας Χωρισμός», με την πρώτη εντύπωση μοιάζει ανεπαρκές. Το μεγαλύτερο πρόβλημα του είναι ότι στην προσπάθεια εξέτασης, όσο πληρεστέρα γίνεται, του κεντρικού θέματος, ο σκηνοθέτης κάνει χρήση πολλών περισσότερων ηρώων και καταστάσεων από ότι πρέπει ή μπορεί να κουμαντάρει. Είναι τόσες οι ανατροπές και οι προσωπικότητες, που η ταινία μοιάζει να χάνει την εστίαση της όλο και περισσότερο καθώς εξελίσσεται, εκπέμποντας παράλληλα μια εμφανή αίσθηση νοικοκυροσύνης των καταστάσεων εις βάρος του ρεαλισμού.

Ακόμα και έτσι, όμως, το όλο εγχείρημα σώζεται από τη λεπτών αποχρώσεων σκηνοθεσία του Farhadi, που ανυψώνει το αποτέλεσμα σε μια αποτελεσματική εξέταση του πώς το παρελθόν μπορεί, μερικές φορές, να υπαγορεύσει τη ζωή των μελλοντικών εαυτών μας. Ενώ, για ακόμη μια φορά, αξίζει της προσοχής σας κυρίως χάρη στη λαμπρότητα με την οποία ο σκηνοθέτης απεικονίζει τα κίνητρα των διαφόρων χαρακτήρων, δείχνοντας όλες τις πλευρές, καθιστώντας έτσι το ανθρώπινο δράμα του πολύ πιο συναρπαστικό και σπαρακτικό και την ταινία άκρως ενδιαφέρουσα περά από τις τεχνικές ατέλειες της.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 27/4/2014

Συνεχίζοντας, μετά  το αριστουργηματικό Ένας Χωρισμός (2011),  την προβληματική του πάνω στα σύγχρονα αδιέξοδα των προσωπικών σχέσεων, μάλιστα εντός του οικογενειακού θεσμού, ο σπουδαίος ιρανός μετρ Ασγκάρ Φαραντί μεταφέρει ένα ανάλογο δράμα από την Τεχεράνη στο Παρίσι, και παρακολουθεί τους ήρωες καθώς ο καθένας κρύβει μυστικά και μεταφράζει την πραγματικότητα διαφορετικά από τον άλλο, προκαλώντας πόνο αντί για τη γιατρειά της κατανόησης, τη στιγμή που η κατανόηση δεν παύει να είναι για όλους το ζητούμενο. Ενώ, στο φόντο, βρίσκονται όλα τα κοινωνικά ζητήματα που τροφοδοτούν αυτά τα αδιέξοδα. Φυσικά, με δραματουργική πυκνότητα πίσω από τη λιτή αφήγηση.

Βαθμολογία: