Το Βιβλίο της Εικόνας (2018)

Το Βιβλίο της Εικόνας

🆗 Εγχρ. & Α/Μ 01 ωρ. 28 λεπ.

Αυθ. Τίτλος: Le Livre d'Image

Εν. Τίτλος: The Image Book

Χρονιά: 2018

Χώρα: Ελβετία

Γλώσσα: Γαλλικά, Αραβικά, Αγγλικά, Ιταλικά, Γερμανικά

Είδος: Ιστορική, Ντοκιμαντέρ, Ντοκιουντράμα, Πολιτική, Σινεφίλ

Πρεμιέρα: 04 Νοεμβρίου 2021

5 votes 4.2

ΣΥΝΟΨΗ

H ταινία είναι ένα κινηματογραφικό δοκίμιο, μια παραβολή που προκύπτει μέσα από τη μείξη μυθοπλασίας και τεκμηρίωσης με τον ιδιαίτερο τρόπο του γάλλου δημιουργού, ο οποίος συνδυάζει αποσπάσματα από δεκάδες ταινίες, κείμενα, φωτογραφίες, έργα τέχνης, δελτία ειδήσεων, «πειραγμένες» εικόνες, ήχους που διακόπτονται απότομα και άλλα υλικά, «παίζοντας» μοναδικά με τα εργαλεία της μονταζιέρας. Ανένταχτη σε οποιοδήποτε συμβατικό κινηματογραφικό είδος, η ταινία του Γκοντάρ αποτελεί ένα σχόλιο για τη Μέση Ανατολή και την καταδυνάστευση του Αραβικού Κόσμου από τη Δύση -αλλά όχι μόνο.

Σκηνοθεσία:

Jean-Luc Godard

Κύριοι Ρόλοι:

Jean-Luc Godard … αφηγητής (φωνή)

Anne-Marie Mieville … αφηγήτρια (φωνή)

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Jean-Luc Godard

Παραγωγή: Fabrice Aragno, Mitra Farahani

Φωτογραφία: Fabrice Aragno

Μοντάζ: Jean-Luc Godard

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Le Livre d’Image
Ελληνικός Τίτλος: Το Βιβλίο της Εικόνας
Διεθνής Τίτλος: The Image Book
Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Image and Word
Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Το Βιβλίο των Εικόνων [φεστιβάλ]

Κύριες Διακρίσεις

Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Κανών. Ειδικό βραβείο.

Παραλειπόμενα

Αρχικά ήταν να ονομαστεί Tentative de Bleu and Image et Parole.
Η αρχική ανακοίνωση της Wild Bunch μιλούσε για μια ταινία που ανέλυε τον σύγχρονο αραβικό κόσμο, και ότι γυρίζονταν επί 2 έτη. Αργότερα ο Godard δήλωσε πως δεν υπήρχαν πρωταγωνιστές, αλλά ήταν αφηγηματική.
Ο δημιουργός είχε προτείνει το φιλμ να προβάλλεται σε τηλεοπτικές οθόνες με τα ηχεία απομακρυσμένα, και σε μικρούς χώρους αντί για κινηματογραφικές αίθουσες.
Ακολουθάει την παράδοση του Histoire(s) du Cinema, ένα video-project 8 κεφαλαίων που ο Jean-Luc Godard ξεκίνησε το 1988 και ολοκλήρωσε το 1998.
Ο ίδιος ο δημιουργός, περιγράφοντας την ταινία του εν όψει του Φεστιβάλ των Κανών, έγραφε: «Τίποτα παραπάνω. Παρά μόνο σιωπή. Τίποτα περισσότερο. Παρά μόνο ένα επαναστατικό τραγούδι. Μία ιστορία σε πέντε πράξεις, όσα και τα δάχτυλα ενός χεριού».
Το ειδικό βραβείο στις Κάνες (Special Palme d’Or) ήταν το πρώτο συγκεκριμένο που δόθηκε ποτέ στην ιστορία του φεστιβάλ.
Ανάμεσα στις πολλές ταινίες που παρελαύνουν ακόμα και στιγμιαία επί του φιλμ, περιλαμβάνεται και το Τοπίο στην Ομίχλη του Θόδωρου Αγγελόπουλου.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη
Έκδοση Κειμένου: 4/11/2021

Ένα ερώτημα που μοιάζει να ταλαιπωρεί αιωνίως την τέχνη, είναι αυτό της αναγκαίας παρουσίας ή (και) απουσίας του ελιτισμού από μια σημαντική καλλιτεχνική δημιουργία. Υποχρεούται λοιπόν η τέχνη να βρίσκει την απεύθυνση της στο ευρύ κοινό ή δικαιούται να αναλώνεται σε έναν προσωπικό καλλιτεχνικό αυνανισμό και πειραματισμό με εκφραστικά μέσα και φόρμες;

Τα ερωτήματα αυτά κείτονται μακριά για έναν 88χρονο σπουδαίο σκηνοθέτη. Κι αν στον Γκοντάρ δεν έμεινε παρά το πάθος ενός κινηματογραφιστή που πειραματίζεται χωρίς την ανάγκη να καταθέσει περαιτέρω περγαμηνές και διαπιστευτήρια, το ερώτημα παραμένει. Και επανέρχεται φλέγον από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό των τελευταίων κινηματογραφικών δοκιμίων του μεγάλου Γκοντάρ. Με το «Βιβλίο της Εικόνας» να αποτελεί την πλέον βατή δημιουργία του των τελευταίων ετών, ο σκηνοθέτης παραθέτει μια σειρά κινηματογραφικών σκηνών, από τον Φελίνι έως τον Αγγελόπουλο, ένα πλήθος εικόνων της φύσης και έναν όγκο αρχειακού υλικού από διαφορετικές ιστορικές περιόδους. Ενώ ταυτόχρονα πειραματίζεται μοναδικά κι ανεξίτηλα με τον ήχο, δημιουργώντας μια αίσθηση κραυγών και ψιθύρων που εναλλάσσονται με ρυθμούς πολυβόλου και ξεπετάγονται από κάθε γωνία της σκοτεινής αίθουσας. Με το κοινωνικό του μήνυμα να είναι ένα βροντόφωνο και δριμύ κατηγορώ στους πολεμοχαρείς ταγούς του δυτικού κόσμου, ο Γκοντάρ δημιουργεί ένα ανατρεπτικό πλην στρατευμένο έργο τέχνης. Ένα κινηματογραφικό όπλο που υμνεί χωρίς περιστροφές το ίδιο του το είδος, την 7η τέχνη, μεταθέτοντας της όμως το δυσβάσταχτο βάρος της αλήθειας. Σε έναν λοιπόν κόσμο που φλέγεται, το σινεμά θα πρέπει πάντα να κινηματογραφεί τη φλόγα.

Αναγνωρίζοντας τη συνέπεια του Γκοντάρ στην ανατροπή των κατεστημένων φορμών και στον συνεχή μόχθο για τη χάραξη νέων κινηματογραφικών μονοπατιών, εδώ ρέπει προς έναν ελιτισμό που δεν μπορεί να χάσει απόλυτα τη σύνδεση του με το κοινό. Κι αν, πάλι, ο ρεαλισμός της επανάστασης εδράζεται πάντα στην όποια λαϊκή δύναμη, είναι ικανό το επαναστατικά στρατευμένο σινεμά να αναγεννηθεί από τις στάχτες του χωρίς τη δύναμη του κοινού; Αρκεί, λοιπόν, η συγκίνηση των λίγων σινεφίλ και η συναισθηματική αποστασιοποίηση της μάζας;

Στα 88 του χρόνια, ο Γκοντάρ βέβαια και δικαιούται να καπνίζει τα πούρα του, να διασκεδάζει με τα κινηματογραφικά του πειράματα και να αναλώνεται σε όλους τους κινηματογραφικούς αυνανισμούς που επιτρέπει η τεράστια καλλιτεχνική του αξία.

Βαθμολογία: