Απέραντο Γαλάζιο
- Le Grand Bleu
- The Big Blue
- 1988
- Γαλλία
- Γαλλικά, Αγγλικά, Ιταλικά
- Αθλητική, Αισθηματική, Δραματική
- 01 Ιουλίου 1988
Ο Έντζο και ο Ζακ είναι δυο παιδικοί φίλοι που συναγωνίζονταν στις καταδύσεις. Ενήλικοι πλέον οι δυο τους, θα βρεθούν πάλι αντιμέτωποι. Από τη Σικελία, ο Ζακ, ανίκητος πρωταθλητής επί έξι χρόνια στις ελεύθερες καταδύσεις θα αναζητήσει τον Έντζο στις Άνδεις όπου μένει για να τον φέρει πίσω ως αντίπαλο διεκδικητή του τίτλου. Η αναμέτρησή τους θα τους οδηγήσει σε καταστάσεις πέρα από τις ανθρώπινες ικανότητες.
Σκηνοθεσία:
Luc Besson
Κύριοι Ρόλοι:
Jean-Marc Barr … Jacques Mayol
Jean Reno … Enzo Molinari
Rosanna Arquette … Johana Baker
Paul Shenar … Δρ Laurence
Sergio Castellitto … Novelli
Jean Bouise … θείος Louis
Marc Duret … Roberto
Griffin Dunne … Duffy
Ανδρέας Βουτσινάς … ιερέας
Valentina Vargas … Bonita
Kimberly Beck … Sally
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Luc Besson, Robert Garland, Marilyn Goldin, Jacques Mayol, Marc Perrier
Στόρι: Luc Besson
Παραγωγή: Patrice Ledoux
Μουσική: Eric Serra
Φωτογραφία: Carlo Varini
Μοντάζ: Olivier Mauffroy
Σκηνικά: Dan Weil
Κοστούμια: Blandine Boyer, Magali Guidasci, Malika Khelfa, Mimi Lempicka, Brigitte Nierhaus, Martine Rapin, Patricia Saalburg
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Le Grand Bleu
- Ελληνικός Τίτλος: Απέραντο Γαλάζιο
- Διεθνής Τίτλος: The Big Blue
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο μουσικής και ήχου στα Cesar. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, πρώτο αντρικό ρόλο (Jean-Marc Barr), δεύτερο αντρικό ρόλο (Jean Reno), φωτογραφία και αφίσα.
Παραλειπόμενα
- Χαρακτηριστικό δείγμα αυτού που επονομάστηκε το 1989 ως Cinema du Look, και παρουσιάστηκε στη Γαλλία κατά τις δεκαετίας του 1980 και του 1990. Αυτό προέβλεπε ο δημιουργός να ενδιαφέρεται για το οπτικό στυλ, εις βάρος της αφήγησης.
- Τα δύο κεντρικά πρόσωπα υπήρχαν στην πραγματικότητα, και ήταν δύο από τους σημαντικότερους αθλητές της ελεύθερης κατάδυσης του 20ού αιώνα. Παρόλα αυτά, δεν είναι βιογραφία, μια και το σενάριο ελάχιστα έχει πάρει από την ιστορία τους. Όταν το 2001 έφυγε από τη ζωή ο Jacques Mayol, ο γάλλος πρόεδρος Jacques Chirac αναφέρθηκε στην ταινία για να τον χαρακτηρίσει ως σύμβολο της γενιάς του απέραντου γαλάζιου.
- Αντίθετα με το αυθεντικό φινάλε, στην αμερικανική εκδοχή υπάρχει μια εξτρά σκηνή όπου ο Μαγιόλ σώζεται από ένα δελφίνι.
- Ο Besson είχε πρώτα προτείνει τον ρόλο του Μαγιόλ στους Christopher Lambert και Mickey Rourke, μην αποκλείοντας να τον ερμηνεύσει ακόμα κι ο ίδιος. Εντέλει, ο Besson έχει ένα κάμεο πέρασμα ως δύτης.
- Στη Γαλλία, η ταινία παίζονταν επί έναν χρόνο. Έκοψε πάνω από 9 εκατομμύρια εισιτήρια, και ήταν μία από τις εμπορικότερες της χώρας όλων των εποχών (η πρώτη στη δεκαετία του 1980). Αντίθετα, δεν τα πήγε καλά σχεδόν πουθενά αλλού στον πλανήτη (ειδικά στις ΗΠΑ), με αποτέλεσμα το αρχικό κόστος των 13,5 εκατομμυρίων δολαρίων να μην καλύπτεται από το σύνολο των 3,9 εκατομμυρίων δολαρίων εισπράξεων.
- Μέρος της ταινίας γυρίστηκε στην Αμοργό, όπου βλέπουμε την Αγία Άννα, την παραλίας της Καλοταρίτισσας και το μοναστήρι της Παναγίας Χοζοβιώτισσας. Η ταινία προκάλεσε τουριστική μόδα στους Γάλλους, που γέμισαν το νησί. Μία δε σκηνή είναι στην παραλία Μαγγανάρι της Ίου.
- Το φιλμ αφιερώθηκε στην κόρη του σκηνοθέτη, τη Juliette Besson, που χρειάστηκε να χειρουργηθεί κατά την εποχή των γυρισμάτων.
- Προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού στο φεστιβάλ Κανών, ταυτόχρονα με την πρεμιέρα στις γαλλικές αίθουσες.
- Το director’s cut διαρκεί 168 λεπτά.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Στην αμερικανική εκδοχή, η μουσική ανήκει στον Bill Conti.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 13/7/2013
Μια ταινία που έχει αιχμαλωτίσει εκατομμύρια, κυριολεκτικά, γυναικείες καρδιές, παρότι ασχολείται με ένα καθαρά αντρικό άθλημα. Κυριότερος λόγος είναι η ευαισθησία που αποπνέει το σενάριο, με αιχμή τον χαρακτήρα που παίζει ο Ζαν-Μαρκ Μπαρ, σχεδόν υπνωτιστικά. Η ταινία έχει και μια ακόμα σπουδαία αρετή, κι αυτή είναι η σύνθεση της καταγάλανης φωτογραφίας του Κάρλο Βαρίνι με τις «υποθαλάσσιες» μελωδίες του Ερίκ Σερά. Το πρόβλημα, όμως, ξεκινά και καταλήγει στο σενάριο και στην απαράδεκτα λιτή ανάλυση του από τον Λικ Μπεσόν, όχι πως πάει καλύτερα σκηνοθετικά, με μη θεαματικά πλάνα να μοιάζουν μηχανικά. Οι χαρακτήρες είναι επιφανειακοί, κι ενώ εκτός από αυτόν του Μπαρ που κερδίζει για τους λόγους του, οι άλλοι δύο κεντρικοί, του Ζαν Ρενό και της Ροζάνα Αρκέτ, είναι «φλούδες», παρασέρνοντας τους κι ερμηνευτικά.
Η οπτική μαγεία συνυπάρχει με μια μπεσονική προχειρότητα, που έκτοτε θα τον χαρακτηρίζει όλο και συχνότερα, αλλά αν δεν νιώσεις την ανάγκη να κάνεις μια βουτιά στον καταγάλανο βυθό παρακολουθώντας αυτή τη ταινία, θα πρέπει να έχεις σοβαρό πρόβλημα με τη θάλασσα…
Βαθμολογία: