Η Νεϊλά Σαρά μεγάλωσε στο Κρετέιγ και ονειρεύεται να γίνει δικηγόρος. Εγκρίθηκε στο μεγάλο παριζιάνικο πανεπιστήμιο του Ασάς και συναντήθηκε με τον Πιέρ Μαζάρ, καθηγητή γνωστού για τις προκλήσεις και τις ολισθήσεις του. Για να εξιλεωθεί από κάποιες ανάρμοστες παρατηρήσεις του, ο τελευταίος συμφωνεί να προετοιμάσει τη Νεϊλά για τον περίφημο διαγωνισμό ευγλωττίας. Παράλληλα κυνικός κι απαιτητικός, ο Πιέρ θα μπορούσε να γίνει ο μέντορας που χρειάζεται, ωστόσο και οι δύο πρέπει να ξεπεράσουν τις προκαταλήψεις τους.
Σκηνοθεσία:
Yvan Attal
Κύριοι Ρόλοι:
Camelia Jordana … Neila Salah
Daniel Auteuil … Pierre Mazard
Yasin Houicha … Mounir
Nozha Khouadra … Κα Salah
Nicolas Vaude … Gregoire Viviani
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Yvan Attal, Victor Saint Macary, Yael Langmann, Noe Debre
Παραγωγή: Benjamin Elalouf, Dimitri Rassam, Jerome Seydoux
Μουσική: Michael Brook
Φωτογραφία: Remy Chevrin
Μοντάζ: Celia Lafitedupont
Σκηνικά: Michele Abbe-Vannier
Κοστούμια: Carine Sarfati
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Le Brio
- Ελληνικός Τίτλος: Το Ταλέντο
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο Cesar υποσχόμενης ηθοποιού (Camelia Jordana). Υποψήφιο για καλύτερη ταινία και πρώτο αντρικό ρόλο (Daniel Auteuil).
Παραλειπόμενα
- Το σενάριο είχε γραφτεί έχοντας κατά νου τους Melha Bedia και Fabrice Luchini στους δύο κεντρικούς ρόλους.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 24/2/2019
Ο ισραηλινός Ιβάν Ατάλ είναι φυσιολογικό να θίγει τον ρατσισμό, έτσι μάλιστα όπως ολοένα κι ακμάζει μέσα και στην ίδια του την πατρίδα που τον φιλοξενεί. Βέβαια, δεν είναι ο καθημερινός μετανάστης, μια και ζει κι αναπνέει σχεδόν μία ζωή ως Γάλλος. Για αυτό επιλέγει να δει αυτό το καυτό θέμα υπό το βλέμμα ενός ψύχραιμου πολίτη, που πιστεύει ότι το «αυγό του φιδιού» μπορεί να καταπολεμηθεί μέσα από φαινομενικά μικρές μάχες. Ως προς αυτό, δεν είναι κακό που διαβάζει υπό όρους «φοιτητικής» δραμεντί αυτή τη μίνι-επανάσταση του, μονάχα που δεν το πράττει ορθά. Κι αυτό επειδή έχουμε ένα στόρι απλοϊκό ως το μεδούλι του, και υπαγμένο σε γνωστά κλισέ ενός είδους που έχει εξαντληθεί ήδη εδώ και έτη. Η κόντρα χαρακτήρων βοηθάει τις ερμηνείες, αλλά ποτέ τη νοηματική ουσία. Θα μπορούσες να το αποκαλέσεις και «επανάσταση του φτερού». Ευτυχώς, ως αφήγηση έχει μια έστω κι ανούσια συνέπεια προς έναν χαλαρό θεατή.
Βαθμολογία: