Το Μπλε Καφτάνι
- Le Bleu du Caftan
- The Blue Caftan
- 2022
- Γαλλία, Μαρόκο
- Αραβικά
- Αισθηματική, Δραματική
- 30 Μαρτίου 2023
Σε μία από τις παλαιότερες συνοικίες του Μαρόκου, ένα παντρεμένο ζευγάρι συντηρεί ένα παραδοσιακό ραφείο και μαζί έναν γάμο από τον οποίο κάθε ερωτική διάθεση έχει παρέλθει. Εκείνη πασχίζει με την υγεία της και το πόσο της λείπει λίγη τρυφερότητα. Εκείνος παλεύει με την καταπιεσμένη ομοφυλοφιλία του. Κι ένας νεαρός μαθητευόμενος έρχεται να τρυπώσει καταλυτικά ανάμεσά τους.
Σκηνοθεσία:
Maryam Touzani
Κύριοι Ρόλοι:
Lubna Azabal … Mina
Saleh Bakri … Halim
Ayoub Missioui … Youssef
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Maryam Touzani
Παραγωγή: Nabil Ayouch
Μουσική: Kristian Eidnes Andersen
Φωτογραφία: Virginie Surdej
Μοντάζ: Nicolas Rumpl
Σκηνικά: Manu de Meulemeester, Rachid El Youssfi
Κοστούμια: Rafika Benmaimoun
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Le Bleu du Caftan
- Ελληνικός Τίτλος: Το Μπλε Καφτάνι
- Διεθνής Τίτλος: The Blue Caftan
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο ΠΕΚΚ και κοινού στο φεστιβάλ Αθηνών.
- Βραβείο FIPRESCI για το τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του φεστιβάλ Κανών.
- Βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ του Σικάγο.
- Επίσημη πρόταση του Μαρόκου για το ξενόγλωσσο Όσκαρ. Βρέθηκε στις 15 τελικές επιλαχούσες.
Παραλειπόμενα
- Η Maryam Touzani, παρότι γυναίκα σε αραβική χώρα, προτείνεται από το Μαρόκο για δεύτερη φορά για το ξενόγλωσσο Όσκαρ (πόσο μάλλον με αιχμηρή θεματολογία σε αμφότερες τις ταινίες). Και μάλιστα πετυχαίνει να είναι η μόλις δεύτερη, μετά τον Roschdy Zem, που βρίσκεται να προκρίνεται στους τελικούς επιλαχόντες των βραβείων.
- Η δημιουργός εμπνεύστηκε το στόρι της γνωρίζοντας έναν κομμωτή. Και πάνω σε αυτόν έχτισε τον χαρακτήρα του Χαλίμ.
- Για τον Ayoub Missioui αποτελεί κινηματογραφικό ντεμπούτο.
Κριτικός: Ρωμανός Αναστασίου
Έκδοση Κειμένου: 29/3/2023
Το Μπλε Καφτάνι είναι μια ταινία της οποίας ο τίτλος και μόνο αποτελεί ιδιαιτέρως εύστοχη σύλληψη του κλίματος, της θεματικής και του χαρακτήρα της. Η ενδιαφέρουσα αυτή ανεξάρτητη κυκλοφορία της Maryam Touzani τοποθετείται στα πλαίσια ενός παραδοσιακού ραφείου στο Μαρόκο, το οποίο λειτουργεί ένα ζευγάρι μέσης ηλικίας. Η προσπάθειά τους να κρατήσουν την τέχνη του ραφείου αυθεντική στις παρυφές ενός όλο και λιγότερο βιώσιμου σύγχρονου βιομηχανικού μοντέλου παραγωγής τούς οδηγεί στην πρόσληψη ενός μαθητευόμενου, η εμφάνιση του οποίου αποτελεί έντονο και απόκρυφο παράθυρο παρατήρησης των δυναμικών μεταξύ του ζευγαριού και του μαθητευόμενου.
Οι άρρητες συναισθηματικές εντάσεις και αντιφάσεις των πρωταγωνιστών απεικονίζονται με την ικανότητα που τους αρμόζει τόσο από τη Lubna Azabal (Μίνα) όσο και από τον Saleh Bakri (Χαλίμ), του οποίου η ήσυχη, θολωμένη και αποτραβηγμένη ψυχοσύνθεση αποτελεί σημαντικό δραματουργικό πόλο έναντι σε αυτόν της εξωστρεφούς και δυναμικής γυναίκας του. Οι λεπτεπίλεπτες ισορροπίες επικοινωνούνται με αξιοθαύμαστη ακρίβεια από τον φωτισμό και τη σκηνογραφία, στοιχεία τόσο εμφανώς καλοδουλεμένα που η βύθιση του θεατή στον μελαγχολικό, κλειστό κόσμο γίνεται με επιτυχία πρακτικά συναισθητική· οι μυρωδιές, οι υφές, οι ήχοι που στολίζουν τον μικρόκοσμο εντός του οποίου συντίθεται η περίπλοκη μελέτη των ζωών των δύο αυτών χαρακτήρων γίνονται τόσο γρήγορα οικεία στον θεατή, θυμίζοντας απτά την αυθαιρεσία του διαχωρισμού ουσίας από αισθητικής.
Η εισαγωγική κιόλας σεκάνς αποτελεί μια στιγμιαία απεικόνιση αυτού που ξεδιπλώνεται κατά τη διάρκεια της ταινίας -μελαγχολικά, παρατηρητικά βλέμματα αναγνώρισης και αποδοχής, διερευνητικά και σύνθετα, βυθισμένα σε συγκέντρωση και πάθος, ψυχρότητα και πόθο-, όλα απεικονίζονται με τη σκηνοθετική νηφαλιότητα που συνοδεύει αποκλειστικά το καλλιτεχνικό χέρι που είναι σίγουρο και εμβριθές στη στοχοθεσία του. Ως εκ τούτου, το ψυχολογικό πορτραίτο που δημιουργείται σταδιακά είναι ταυτόχρονα απολύτως παρακολουθήσιμο και συναισθηματικά δαιδαλώδες· με λίγα λόγια, φυσικό.
Ταυτόχρονα, το κομψό, εσωστρεφές αραβούργημα που αποτελεί αυτή η ταινία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από κάποιους μεμπτά αργό ή, σε στιγμές, συναισθηματικά εκβιαστικό. Η πνευματική χώνεψη του συναισθηματικού τοπίου που προσφέρει η ταινία εξαρτάται πάντα και σε μεγάλο βαθμό από τον “ψυχικό μεταβολισμό” του εκάστοτε θεατή. Επομένως, πιστεύοντας πως δικαίως παίρνει τον χρόνο της για την εξερεύνηση των ζητημάτων με τα οποία καταπιάνεται, μου είναι επίσης φανερό πως η άρτια υφασμένη αυτή ταινία μπορεί κάλλιστα να φανεί βαριά ελλείψει της κατάλληλης, συγκεκριμένης διάθεσης που απαιτείται για τη θέασή της.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
