Η Ναταλί διδάσκει φιλοσοφία σε γυμνάσιο του Παρισιού. Είναι παθιασμένη με τη δουλειά της και απολαμβάνει ιδιαίτερα την απόλαυση της σκέψης. Παντρεμένη με δύο παιδιά, μοιράζει τον χρόνο της ανάμεσα στην οικογένεια της, τους μαθητές της και της κτητική της μητέρα. Μια μέρα, ο σύζυγος της της ανακοινώνει πως της αφήνει για κάποια άλλη. Με την ελευθερία τώρα να της επιβάλλεται, η Ναταλί πρέπει να ξαναρχίσει τη ζωή της από την αρχή.
Σκηνοθεσία:
Mia Hansen-Love
Κύριοι Ρόλοι:
Isabelle Huppert … Nathalie Chazeaux
Andre Marcon … Heinz
Roman Kolinka … Fabien
Edith Scob … Yvette Lavastre
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Mia Hansen-Love
Παραγωγή: Charles Gillibert
Φωτογραφία: Denis Lenoir
Μοντάζ: Marion Monnier
Σκηνικά: Anna Falgueres
Κοστούμια: Rachel Raoult
Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.- Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
Αυθεντικός Τίτλος: L’Avenir
Ελληνικός Τίτλος: Το Μέλλον
Διεθνής Τίτλος: Things to Come
Κύριες Διακρίσεις
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βερολίνου. Βραβείο σκηνοθεσίας.
Παραλειπόμενα
- Το σενάριο γράφτηκε εξαρχής με την Isabelle Huppert κατά νου. Ταυτόχρονα, η Mia Hansen-Love βάσισε τον ρόλο αυτό στη μητέρα της.
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 17/11/2016
Αλήθεια, η ευφυΐα και η κουλτούρα αρκούν για να κάνουν έναν βίο ευτυχισμένο; Σίγουρα βοηθάνε, αλλά οι εκπλήξεις της ζωής, μικρές και μεγάλες, επιδρούν προς την αρνητική απάντηση. Αυτό είναι το ερώτημα και η απάντηση της νέας ταινίας της Mia Hansen-Love, που δεν βγήκε για να ταρακουνήσει κάποια ύδατα, αλλά για να ψυχαγωγήσει, κατά έναν τρόπο, τον σινεφιλικό θεατή που ίσως έχει πιστέψει ότι με τη διανόηση έχει λύσει όλα του τα προβλήματα. Αλλά μια τόσο ήρεμη στην όψη της ταινία, που δεν έχει και κάποια τρανταχτή κατάληξη να εντυπωσιάσει, είχε ανάγκη κάτι περισσότερο από έναν σταθερό αφηγηματικό κορμό, και τη λύση σε αυτό τον τομέα δεν τη δίνει η σκηνοθεσία ή το σενάριο. Μάλιστα, δυσκολεύει τα πράγματα, φορτώνοντας τον κεντρικό ρόλο με ερμηνευτικές απαιτήσεις που δύσκολα θα αναλάμβανε κάποιος σε μια ταινία δίχως πολλές-πολλές απαιτήσεις όπως αυτή…
Και η λύση έχει όνομα κι επίθετο, και μάλιστα μιας συνήθης ύποπτης σε παρόμοιες αποστολές: Isabelle Huppert. Το λεπτό ύφος της Hansen-Love και οι απαιτήσεις που φορτώνεται η κεντρική ηρωίδα ως προς τον δραμεντί χαρακτήρα του φιλμ, πατάνε με χαρακτηριστική ασφάλεια πάνω στους ώμους της παριζιάνας ηθοποιού, κι αυτή δίχως να κάνει τον κόπο να εντυπωσιάσει (δεν το απαιτεί άλλωστε το σενάριο) αποδίδει στην εντέλεια μια «ιντελεκτουέλ γυναίκα σε κρίση» με κάθε κίνηση του κορμιού και του προσώπου, αναδύοντας έναν χαρακτήρα που δύσκολα κατά τα άλλα θα κατανοούσες με τόση ακρίβεια. Μακάρι η δημιουργός να επένδυε περισσότερο χρόνο πάνω στη σεναριακή κατάληξη, ώστε το φιλμ να γίνονταν λίγο πιο ανοιχτό στο ευρύτερο κοινό, αφού πρέπει να αναφερθεί, ότι μια εκπαίδευση πάνω στο ποιοτικό γαλλικό σινεμά πρέπει να προϋπάρχει για να αντιληφθείτε πλήρως τον τρόπο λειτουργίας και λειτουργικότητας της ταινίας.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
