Οι Τελευταίοι Ιππότες

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 6/4/2015

Το Last Knights μάς μεταφέρει στο… κάποτε, γνωστό ως η εποχή των Μεγάλων Πολέμων και τοποθετεί τη δράση του στο… κάπου… Εκτός από αυτές τις δύο πολύ συγκεκριμένες και ξεκάθαρες πληροφορίες, μας δείχνει κι ένα μείγμα εθνικοτήτων μοιρασμένο σε διάφορες κοινωνικές θέσεις και κάπου εκεί μας αφήνει να κολυμπήσουμε στα περίεργα και θολά νερά του, μισοσαστισμένοι.

Η σκιά του Game of Thrones πλανάται πάνω από το Last Knights απειλητικά. Η διαφορά όμως είναι ότι το πρώτο έχει αρκετό χρόνο στη διάθεση του να γνωρίσει τους χαρακτήρες στο κοινό και να τους δώσει βάθος, ενώ το Last Knights δεν έχει αυτή την πολυτέλεια. Στην ουσία μοιάζει να αδιαφορεί για την εμβάθυνση στους χαρακτήρες των ηρώων ή να μην μπορεί να τους προσεγγίσει κατάλληλα (καμπανάκι για τον σκηνοθέτη Καζουάκι Κιρίγια), καθώς όταν για περίπου μία ώρα, που δεν συμβαίνει τίποτα στο φιλμ, θα μπορούσε να έχει ασχοληθεί περισσότερο με τους χαρακτήρες του, ενώ αυτό τους περιφέρει άσκοπα εδώ κι εκεί αφήνοντας τα πάντα να υπονοηθούν.

Δυστυχώς, είναι πολύ κακά σχεδιασμένο και εκτελεσμένο όλο το πλάνο του Last Knights, που χάνονται ακόμα και κάποια καλά στοιχεία. Η ενδιαφέρουσα μερικές στιγμές φωτογραφία και κάποιες εμπνευσμένες σκηνές δράσης προς το τέλος του φιλμ δεν αρκούν για κανέναν λόγο στο «πεινασμένο μάτι» του θεατή. Το ίδιο συμβαίνει και με την ερμηνεία του Κλάιβ Όουεν, ο οποίος όντας καλός ηθοποιός προσπαθεί να δώσει υπόσταση στον ήρωά του, αλλά δεν έχει την κατάλληλη στήριξη. Καλοί ηθοποιοί υπάρχουν κι άλλοι εδώ, όπως φυσικά ο Μόργκαν Φρίμαν, ο οποίος μας αφήνει νωρίς (spoiler, αλλά καλύτερα να το γνωρίζετε), o Άξελ Χένι, γνωστός από τους Κυνηγούς Κεφαλών, και ο Κλιφ Κέρτις, ικανός καρατερίστας. Αν εξαιρέσεις τον Φρίμαν που είπαμε ότι έχει σύντομη εμφάνιση, οι άλλοι δύο δεν πιάνουν υψηλά στάνταρ, αλλά δεν νομίζω ότι ευθύνονται οι ίδιοι για την απόδοσή τους. Ο Χένι είναι υπερβολικός και ο Κέρτις αδιάφορος.

Γενικά, το Last Knights είναι ένα φιλμ που μπερδεύει τους πάντες. Από τους συντελεστές του μέχρι τον θεατή. Ακόμα και στο είδος του φιλμ θα μπορούσε να υπάρξει διαφωνία. Κινείται στα πλαίσια της περιπέτειας εποχής, αλλά όλο το σκηνικό είναι φανταστικό οπότε με ευκολία θα μπορούσε κάποιος να το κατατάξει στο είδος της περιπέτειας φαντασίας, όπως το Game of Thrones. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ωστόσο αυτό που μετράει και αν το αποτέλεσμα αυτό ήταν κάτι ενδιαφέρον, ποσώς θα μας ένοιαζε το είδος του φιλμ και θα ασχολούμασταν με τα λειψά στοιχεία που μας δίνει. Δυστυχώς, όμως, το πιάτο που μας σερβίρεται είναι άνοστο και ελάχιστα προσεγμένο.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 28/5/2017

Μια απόλυτα αποτυχημένη προσπάθεια προσαρμογής ενός ιάπωνα σκηνοθέτη στα αγγλικά πρότυπα, αλλά μια ταινία που με τη λογική μιας ακριβής b-movie μπορεί να σας κρατήσει αναίμακτη παρέα. Επί της ουσίας, λίγα δεν πάνε στραβά στο έργο του Καζουάκι Κιρίγια. Αυτά αφορούν τη δράση του και τα γνωστά πρόσωπα που παρελαύνουν (Κλάιβ Όουεν, Μόργκαν Φρίμαν, Κλιφ Κέρτις). Η λογική του σκηνοθέτη να παραβάλει την εποχή του ιπποτισμού με αυτή των σαμουράι (των 47 για την ακρίβεια…) γίνεται όμως με πλέον παλιομοδίτικους όρους, σε σημείο να πρέπει να ανεχτούμε λογύδρια περί ηρωισμού και ιπποσύνης, που μονάχα το παλιό Χόλιγουντ συμπεριλάμβανε. Επίσης, παρά τον έντονο ρεαλισμό, ο Μεσαίωνας παρουσιάζεται με μια περισσή αθωότητα, ενώ η διάρκεια είναι μεγαλούτσικη για ένα σενάριο τόσο απλοϊκό. Δείτε το παρά ταύτα χωρίς απαιτήσεις περί ποιότητας, κι όλο και κάποια νοσταλγία θα σας βγάλει, μια κι ως παραγωγή παρέχει τα απαραίτητα.

Βαθμολογία: