Η Παρθένος του Αυγούστου

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 10/8/2020

Το πνεύμα του αείμνηστου Eric Rohmer φαίνεται να εξακολουθεί να εμπνέει μέχρι και σήμερα και σκηνοθέτες πέραν της χώρας καταγωγής του, όπως φαίνεται εδώ. Κι ενώ δεν μπορεί κανείς να πει πως οι μακροσκελείς διάλογοι που «σκαρώνουν» ο Jonas Trueba και η πρωταγωνίστριά του, Itsaso Arana, δεν παρουσιάζουν ένα ενδιαφέρον κι έναν διόλου ευκαταφρόνητο βαθμό συγγραφικής δεξιοτεχνίας κυρίως ως προς την αληθοφάνειά τους, όταν πέφτουν οι τίτλοι τέλους αιωρείται ένα αίσθημα ανικανοποίητου…

Αυτό συμβαίνει επειδή ο Trueba αδυνατεί σε μια διάρκεια άνω των δύο ωρών (η οποία μάλλον, δεδομένης της μικρών φιλοδοξιών φύσης του φιλμ, κρίνεται ως υπερβολική) να πείσει για τη σημασία του εσωτερικού ταξιδιού της ηρωίδας του ενώ περιπλανιέται στην αυγουστιάτικη Μαδρίτη, ή έστω να βρει τον απαιτούμενο χρόνο για να το αναπτύξει επαρκώς πέραν των πολυάριθμων συζητήσεων στις οποίες λαμβάνει μέρος και που αποκαλύπτουν ψήγματα της ψυχοσύνθεσής της. Για αυτό και όταν πλησιάζει το φινάλε και γίνεται γνωστή μια σημαντική πληροφορία για την ίδια, ο θεατής ενδέχεται να μουδιάσει, καθώς δεν του έχει δοθεί αρκετός καιρός για να την επεξεργαστεί και να κρίνει ανάλογα τη δράση της. Αλλά κι αυτή η πληροφορία δεν αρκεί από μόνη της για να λειτουργήσει ως ριζικά αναθεωρητικό στοιχείο επί όσων έχουν προηγηθεί, ακριβώς γιατί έτσι όπως έχει ενταχθεί στο σεναριακό σύνολο, μοιάζει τελικά να μην έχει τόσο μεγάλη δραματουργική βαρύτητα. Τελικά μπαίνει κανείς στη διαδικασία να αναρωτηθεί αν το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν καλύτερο χωρίς αυτή την τελική επεξήγηση, αν απλά επρόκειτο για μια νεαρή γυναίκα που περιφέρεται στη Μαδρίτη πέφτοντας πάνω σε γνωστούς και αγνώστους, χωρίς κάποια αιτία από πίσω.

Για να λέγονται όλα, η χαλαρή και προσγειωμένη σκηνοθετική προσέγγιση του Trueba και το καλογραμμένο κείμενο της Arana και του ίδιου κατορθώνουν να μεταφέρουν με μεγάλη αποτελεσματικότητα το κλίμα μιας πόλης και των ανθρώπων της σε θερινή ραστώνη. Αυτή η αυθεντικότητα στην καταγραφή προσθέτει πόντους. Υπάρχει και ολίγη από κοινωνικοπολιτική κριτική που απεικονίζει μια Ισπανία που δεν έχει βρει ακόμη τον βηματισμό της μετά από το φαινομενικό πέρας της οικονομικής κρίσης, η οποία διατυπώνεται με λεπτότητα και που ακόμη κι αν δεν ανακαλύπτει δα τον τροχό, ένα βάθος το προσθέτει. Αλλά και οι χαρακτήρες αποτυπώνονται με μια τρυφερότητα, χωρίς ούτε μια υπόνοια μικρόψυχης επικριτικής διάθεσης ακόμη κι όταν δεν συμπεριφέρονται «σωστά», κάτι που υποδεικνύει ένα συγγραφικό δίδυμο με ευαίσθητες κεραίες αν μη τι άλλο. Οι προσωπικές ιστορίες που μοιράζονται ο ένας με τον άλλο στις συνομιλίες τους έχουν κάτι από την ειλικρίνεια, αν όχι ενός Rohmer, τότε σίγουρα κάποιων εκ των καλύτερων μαθητών του όπως ο Linklater. Αν αυτές οι αρετές συνδυάζονταν με μια περισσότερο στέρεη σε δομή ιστορία, τότε κι αυτές θα αναδεικνύονταν καλύτερα, αλλά και το σύνολο θα έμοιαζε να εξυπηρετεί έναν πιο συγκεκριμένο σκοπό. Στην παρούσα της μορφή, η «Παρθένος του Αυγούστου» όντως επιτυγχάνει στο να αναπαραστήσει μια συγκεκριμένου τύπου ατμόσφαιρα, αλλά σε αφηγηματικό επίπεδο όπως και ως ψυχογράφημα πάσχει.

Σίγουρα οι ερμηνείες βοηθούν, καθώς διέπονται από μια χαρακτηριστικά ευρωπαϊκή φυσικότητα στη συντριπτική τους πλειοψηφία. Κι αυτό δεν ισχύει μονάχα για τη ζωηρή και συνάμα ώριμα ζυγισμένη πρωταγωνιστική παρουσία της Itsaso Arana, που προσαρμόζει ολόκληρο το ύφος της ταινίας γύρω από το πορτρέτο της, αλλά και για πολλούς εκ των δευτεραγωνιστών, με την καλλιτεχνίζουσας και μποέμικης στόφας Isabelle Stoffel και τον εξωστρεφή Joe Manjon, που συνδυάζει έξοχα αμεσότητα κι ευαισθησία, να ξεχωρίζουν για το χρονικό διάστημα που περνούν επί της οθόνης.

Τελικά, σαν αίσθηση μένει αυτή ενός ενδιαφέροντος εγχειρήματος με ατέλειες, κάπως υπερβολικά «στημένο» σε επίπεδο γραφής για να αφήνει τη γεύση μιας πραγματικής «φέτας ζωής», ούτε όμως απόλυτα συνειδητοποιημένο σαν δημιουργικό όραμα σε σινεφίλ πλαίσια. Όπως και να έχει, βλέπεται αρκετά ευχάριστα, και δη εντός ενός καλοκαιρινού context λόγω θεματολογίας.

Βαθμολογία: