Η Τζελσομίνα, ένα ονειροπαρμένο και καλοκάγαθο πλάσμα που βλέπει μόνο το καλό στους άλλους, πωλείται από τη μητέρα της στον Ζαμπανό, έναν βάρβαρο πλανόδιο καλλιτέχνη τσίρκου. Ο Ζαμπανό συμπεριφέρεται με τον χειρότερο τρόπο στην Τζελσομίνα και δεν διστάζει να την απατήσει με άλλες γυναίκες. Έπειτα από μια έκρηξη βίας του, η Tζελσομίνα αποφασίζει να δραπετεύσει. Σε ένα γειτονικό χωριό βλέπει την παράσταση ενός άλλου περιπλανώμενου, του ισορροπιστή Tρελού, και μένει έκθαμβη. Ο Ζαμπανό όμως τη βρίσκει και την αναγκάζει να τον ακολουθήσει. Οι δυο τους πλέον αποτελούν μέλη του προσωπικού ενός τσίρκου. Στο ίδιο τσίρκο εργάζεται κι ο ισορροπιστής Τρελός που είχε μαγέψει τη Τζελσομίνα με τα ακροβατικά του. Ο Τρελός θα βοηθήσει τη Τζελσομίνα να καταλάβει ότι αγαπά τον Ζαμπανό παρά τον βίαιο του χαρακτήρα, κι ενώ σε εκείνη θα δοθούν πολλές ευκαιρίες να σπάσει τα δεσμά της και να ξεφύγει από τον τύραννο, εκείνη θα παραμείνει δίπλα του για να υπομείνει τις βίαιες του εκρήξεις.

Σκηνοθεσία:

Federico Fellini

Κύριοι Ρόλοι:

Giulietta Masina … Gelsomina

Anthony Quinn … Zampano

Richard Basehart … ο Τρελός

Aldo Silvani … Κος Giraffa

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Federico Fellini, Tullio Pinelli, Ennio Flaiano

Στόρι: Federico Fellini, Tullio Pinelli

Παραγωγή: Dino De Laurentiis, Carlo Ponti

Μουσική: Nino Rota

Φωτογραφία: Otello Martelli

Μοντάζ: Leo Catozzo

Σκηνικά: Mario Ravasco

Κοστούμια: Margherita Marinari

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: La Strada
  • Ελληνικός Τίτλος: Λα Στράντα [επανέκδοσης]
  • Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: The Road
  • Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Πουλημένη απ’ τη Μητέρα της [αυθεντικός]

Κύριες Διακρίσεις

  • Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας (Ιταλία). Υποψήφιο για αυθεντικό σενάριο.
  • Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας από οποιαδήποτε προέλευση και ξένης ηθοποιού (Giulietta Masina).
  • Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας. Αργυρός Λέοντας.

Παραλειπόμενα

  • Ο Federico Fellini δανείστηκε στοιχεία από τον χαρακτήρα ενός βοσκού που ζούσε στο Ρίμινι όταν διένυε εκεί την εφηβεία του, προκειμένου να περιγράψει τον βίαιο Ζαμπανό. Ο βοσκός εκείνος, εκτός από το γεγονός ότι αναλάμβανε τον ευνουχισμό γουρουνιών, είχε πλαγιάσει σχεδόν με όλες τις κοπέλες της περιοχής, κι άφησε έγκυο μια κοπέλα για την οποία όλοι έλεγαν ότι έφερε το παιδί του διαβόλου.
  • Ο Fellini ονόμασε τον Ζαμπανό εμπνευσμένος από τα ονόματα των ιδιοκτητών μικρών τσίρκων στη Ρώμη, Zamperla και Saltano.
  • Dino De Laurentiis και Carlo Ponti ήθελαν να βρίσκονται οι Silvana Mangano (σύζυγος του De Laurentiis) και Burt Lancaster στους δύο κεντρικούς ρόλους. Ο Fellini όμως πάτησε πόδι και για τους δύο. Καταρχάς, η Giulietta Masina ήταν η έμπνευση του για όλο το σχέδιο, ενώ για τον Ζαμπανό αρχικά σκέφτονταν κάποιον ερασιτέχνη. Μετά από αποτυχημένη αναζήτηση ανάμεσα σε τσιρκολάνους για τον δεύτερο, στράφηκε σε πιο επαγγελματικό καστ.
  • Για τον ρόλο του τρελού, ο δημιουργός επέλεξε μέσα από τον κύκλο του τον Moraldo Rossi, που όμως προτιμούσε τη θέση του βοηθού σκηνοθέτη. Δοκίμασε και τον συχνό συνεργάτη του, Alberto Sordi, αλλά προς απογοήτευση του ηθοποιού, δεν του άρεσε με τη συγκεκριμένη αμφίεση. Τελικά κατέληξε στον Richard Basehart, μια και του θύμιζε τον Charlie Chaplin.
  • Ο ιταλός δημιουργός δέχτηκε τον Anthony Quinn για τον ρόλο του Ζαμπανό, μετά από προτροπή της Masina, και ο ηθοποιός δέχτηκε την προσφορά ζητώντας μόνο μερίδιο από τα κέρδη της ταινίας. Όταν ο ατζέντης του το έμαθε, άλλαξε τη συμφωνία απαιτώντας προπληρωμή. Λόγω της μεγάλης εμπορικής απήχησης του φιλμ, ο Quinn παραδέχτηκε χρόνια αργότερα ότι η απόφαση του ατζέντη του του στοίχισε πάρα πολλά εκατομμύρια δολάρια.
  • Η παραγωγή σημαδεύτηκε από δυσκολίες, ανάμεσα στις οποίες ήταν το πρόβλημα στο μπάτζετ λόγω οικονομικού στενέματος, το προβληματικό καστ και αναρίθμητες καθυστερήσεις στα γυρίσματα (όπως στις αρχές ένας τραυματισμός της Masina, που παραλίγο να κοστίσει τη συμμετοχή της). Ως αποτέλεσμα αυτών είχε, λίγο πριν ολοκληρωθεί η ταινία, ο Fellini να πάθε νευρικό κλονισμό και να χρειαστεί ιατρική περίθαλψη ώστε να την τελειώσει.
  • Ο Fellini αποκαλούσε την ταινία ως έναν πλήρη κατάλογο ολόκληρου του μυθολογικού του κόσμου. Ως αποτέλεσμα αυτού, κατέβαλε περισσότερη προσπάθεια από κάθε άλλη ταινία που έκανε στη ζωή του.
  • Η ταινία αποτέλεσε την πρώτη παγκόσμια επιτυχία του σκηνοθέτη, καθώς κι εκείνη που του χάρισε διεθνή αναγνώριση.
  • Σύμφωνα με το αμερικανικό ινστιτούτο κινηματογράφου, το φιλμ συγκαταλέγεται στη λίστα των πλέον επιδραστικών ταινιών του σινεμά.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Ο Nino Rota ξεκίνησε να γράφει τη μουσική αφού πρώτα ολοκληρώθηκαν όλα τα γυρίσματα.

Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη

Έκδοση Κειμένου: 7/1/2011

Πολλοί θεωρούν πως το Λα Στράντα σηματοδοτεί το ωριμότερο έργο του Φελίνι. Και όχι άδικα. Ο νεορεαλιστής Φελίνι των Βιτελόνι παραγκωνίζεται αισθητά, και δίνει τη θέση του σε έναν κινηματογράφο ποιητικό κι ονειρικό. Σε αυτό λοιπόν το μήκος κύματος είναι κινούμενο το Λα Στράντα, μοιάζει με κάτι ανάμεσα σε παραμύθι και χριστιανική παραβολή. Μια κοπέλα μειωμένης ευφυΐας εξαγοράζεται από έναν περιπλανώμενο καλλιτέχνη, ο οποίος της φέρεται με σκληρότητα. Η ιστορία είναι τόσο απλή φαινομενικά που «δεν σου γεμίζει το μάτι». Όμως, ο Φελίνι κάνει την ταινία του να μοιάζει τόσο διαχρονική όσο η Κοκκινοσκουφίτσα, μια ιστορία αποστασιοποιημένη από τον χώρο και τον χρόνο. Επιπλέον, δεν μας δίνει πολλά στοιχεία για τους ήρωες του, μοιάζουν με κούκλες δίχως παρόν και παρελθόν, με αποτέλεσμα να ταυτιζόμαστε μαζί τους ως φυσικό παρεπόμενο.

Ο Φελίνι δεν βασιζόταν ποτέ μονάχα στους ήρωες του, αλλά πάντα τα σενάρια του είχαν να μας πουν κάτι παραπάνω είτε μέσω συμβολισμών, είτε μιλώντας μας ευθέως. Εδώ επιλέγει και τις δύο μεθόδους. Οι χριστιανικοί συμβολισμοί, αν και καλά κρυμμένοι, γίνονται τελικά αντιληπτοί και καταφέρνουν να μας αγγίξουν διανοητικά. Βέβαια, καταφέρνει να μας μιλήσει κι ευθέως. Θα μας πει πως η ζωή είναι απλή και πως η ευτυχία δεν είναι πάντα μακριά μας. Μας μαθαίνει πως πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι με αυτά που έχουμε. Επιπλέον, διατηρεί τη γνώριμη αίσθηση περιπλάνησης που διακατέχει τη δουλειά του. Σίγουρα δεν θα σας βοηθήσει να βρείτε τον χαμένο σας δρόμο. Δεν θα σας αφήσει ψίχουλα για να φτάσετε στον προορισμό σας. Όμως, θα σας θέσει ερωτηματικά και θα σας προβληματίσει «ανεπανόρθωτα».

Ένα πράγμα είναι αυτό που δεν αφήνει την ταινία να αναδειχθεί σε αριστούργημα. Μοιάζει με ένα παραμύθι που σου διηγείται η γιαγιά με την υποτονική της φωνή. Λείπει από παντού η συναισθηματική ένταση. Ο Φελίνι μοιάζει να αφηγείται την ιστορία του αποστασιοποιημένος από το κοινό του, δίχως να ενδιαφέρεται για το τι θα νιώσει αυτό.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

13 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *