Η Μαύρη Κηλίδα

Κριτικός: Λήδα-Ειρήνη Αδάμου

Έκδοση Κειμένου: 26/7/2021

Θα μπορούσε πράγματι να ξεκινήσει κανείς την ανάλυση της ταινίας του Enrique Garcia με τον εξής συλλογισμό: «Σε κάθε περίπτωση που ο πλούτος συσσωρεύεται στους λίγους, εκ των πραγμάτων δεν τους ανήκει. Γιατί είναι φύσει αδύνατον να παράξει κάποιος απ’ αυτούς, όσο χαρισματικός κι αν είναι, με μεγάλες αποκλίσεις από το μέσο άτομο. Βάσει του άνωθεν συλλογισμού προκύπτει η γνωστή φράση του Πιερ-Ζοζέφ Προυντόν πως «η ιδιοκτησία είναι κλοπή», η οποία έρχεται όμως να αντικατασταθεί στο φιλμ του Garcia από μια άλλη φράση, που συνοψίζεται στο γεγονός πως η ιδιοκτησία δεν συνιστά παρά… «κατάρα».

Και αυτό γιατί σύμφωνα με τη συλλογιστική των συντελεστών της Μαύρης Κηλίδας (να σημειώσουμε εδώ πως το σενάριο υπογράφει η Isa Sanchez), η «κατάρα» της ιδιοκτησίας δεν εστιάζει τόσο στις  τυχόν ανισότητες, οι οποίες και έχουν βρει γόνιμο έδαφος (κάπου στις αρχές των 1970) στη μικρή κοινωνία ενός  παραδοσιακού χωριού της Ανδαλουσίας, όπου και διαδραματίζεται η ιστορία. Ο κεντρικός άξονας της υπόθεσης δηλαδή δεν αφορά στο “all time classic” ζήτημα της συσσώρευσης του πλούτου από τους λίγους και το πόσο οι λοιποί (είτε αυτοί είναι οι συγχωριανοί είτε ο παπάς του χωριού) αναζητούν την κατάλληλη αντιμετώπιση με δράσεις, οι οποίες θα μπορούσαν πρακτικά να αποτρέψουν κάτι τέτοιο. Επικεντρώνεται εν αντιθέσει στα καλά κρυμμένα μυστικά μιας χαροκαμένης οικογένειας, των οποίων το «δράμα» κάνει όλο το μίσος, την απέχθεια και την απόγνωση του παρελθόντος να επιστρέψει.

Δεν έχουμε συνεπώς να κάνουμε στο ατμοσφαιρικό αυτό θρίλερ του Enrique Garcia, παρά με την εκ των έσω κατάρρευση του «Οίκου των Cisneros» (που συμπεριλαμβάνει τόσο τη γη όσο και την επιχείρηση/ελαιοτριβείο της οικογένειας), η τραγωδία του οποίου προσομοιάζει σε αρχαίο (ελληνικό) δράμα, πλαισιωμένο από τις ερμηνείες ενός ανδαλουσιανού, ως επί το πλείστον, καστ με ξεκάθαρη θεατρική παιδεία (προσωπικά ξεχώρισα ως πιο θεατρική την ερμηνεία της Manuela, που υποδύεται η Virginia de Morata).

Σύμμαχος σ’ όλα τα παραπάνω η κινηματογράφηση του Jose Antonio Crespillo, η οποία δίνει μια επιπρόσθετη φωτεινή διάθεση, στην όλη, αρκούντως σκοτεινή (ενισχυμένης ως προς αυτό κι από το εξίσου σκοτεινό σάουντρακ  του Jesus Calderon), ατμόσφαιρα του φιλμ. Και φυσικά, τέλος, το «λύσιμο» της κατάρας του Οίκου των Cisneros, όταν τα εναπομείναντα μέλη του αντιλαμβάνονται (μετρώντας πια τις  πληγές τους) την ιδιοκτησία τους, ως μια χρήσιμη πραγματικότητα για τη διαβίωση τους, η οποία ενέχει βέβαια τραγικό τίμημα…

Βαθμολογία: