Η Γυναίκα των Δακρύων (2019)

👍 Εγχρ. 01 ωρ. 37 λεπ.

2 votes 3.5

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Ενρίκε Μοντεβέρδε, στρατηγός εν αποστρατεία, κρίνεται ένοχος για τα εγκλήματα που είχε διαπράξει στη διάρκεια της χούντας στη Γουατεμάλα τη δεκαετία του 1980, ωστόσο η απόφαση ακυρώνεται για δικονομικούς λόγους, πυροδοτώντας τη λαϊκή κατακραυγή. Η οικογένεια Μοντεβέρδε αναγκάζεται να οχυρωθεί στην πολυτελή της βίλα, καθώς ο κλοιός σφίγγει απειλητικά γύρω από τον πρώην στρατηγό. Το πνεύμα της Llorona -της γυναίκας που θρηνεί, κατά την λατινοαμερικάνικη παράδοση- περιφέρεται μες στο σπίτι, αποζητώντας τη δικαιοσύνη που της αρνήθηκαν στον κόσμο των ζωντανών.

Σκηνοθεσία:

Jayro Bustamante

Κύριοι Ρόλοι:

Maria Mercedes Coroy … Alma

Margarita Kenefic … Carmen

Sabrina De La Hoz … Natalia

Julio Diaz … στρατηγός Enrique Monteverde

Maria Telon … Valeriana

Ayla-Elea Hurtado … Sara

Juan Pablo Olyslager … Letona

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Jayro Bustamante, Lisandro Sanchez

Παραγωγή: Jayro Bustamante, Gustavo Matheu, Marina Peralta, Georges Renand

Μουσική: Pascual Reyes

Φωτογραφία: Nicolas Wong

Μοντάζ: Jayro Bustamante, Gustavo Matheu

Σκηνικά: Sebastian Munoz

Κοστούμια: Beatriz Lantan, Sofia Lantan

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: La Llorona
Ελληνικός Τίτλος: Η Γυναίκα των Δακρύων
Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: The Weeping Woman

Κύριες Διακρίσεις

Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα ξενόγλωσσης ταινίας.
Ειδικό βραβείο επιτροπής στο φεστιβάλ της Αβάνας.
Βραβείο Fedeora στο φεστιβάλ Βενετίας.
Επίσημη πρόταση της Γουατεμάλας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ. Έφτασε ως τις 15 επιλαχούσες.

Παραλειπόμενα

Ο θρύλος της Γιορόνα είναι αληθινός, και είναι ο ίδιος που χρησιμοποιήθηκε και στην αμερικανική ταινία Η Κατάρα της Γιορόνα.
Πρώτη ταινία από τη Γουατεμάλα που βρέθηκε ποτέ υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη
Έκδοση Κειμένου: 15/2/2021

Κινούμενος ανάμεσα στο ντοκιμαντέρ και τη μυθοπλασία, ο Jayro Bustamante παλεύει εδώ με τα θηρία και τις ανοιχτές πληγές της ίδιας του της πατρίδας. Η υπαρκτή και οργανωμένη προσπάθεια γενοκτονίας του λαού της Γουατεμάλας και η καταδίκη των υπευθύνων μπλέκονται με οράματα, μύθους και οικογενειακές σχέσεις.

Ο έκπτωτος εθνικιστής στρατηγός είναι πλέον, επίσημα, υπέργηρος και ασθενής. Όσο όμως ασθενεί το σώμα, εξασθενεί η μνήμη και το πνεύμα. Και τη μάχη κερδίζουν αρχέγονα ένστικτα και φαντάσματα, με την οικογένεια του να παλεύει με τα εξαγριωμένα πλήθη εκτός των τειχών της εστίας, και το τέρας εντός.

Ο Bustamante προσπαθεί να ανανεώσει το είδος της ταινίας φαντασίας χαρίζοντας της μια εσάνς από gore εθνικισμό. Κι αν η επιχείρηση ανανέωσης μπορεί να κριθεί προβιβαστέα εκπλήσσοντας με το αισθητικό της αποτέλεσμα, ο δημιουργός μοιάζει αμήχανος απέναντι στο ίδιο του το θέμα, αποπενεδύοντας πλήρως από τον οποιονδήποτε μελοδραματισμό και καταλήγοντας σε ένα αποτέλεσμα χωρίς ψυχή. Ενώ ταυτόχρονα μοιάζει να λαμβάνει το ίδιο του το θέμα υπερβολικά σοβαρά, χαρίζοντας στο τελικό του αποτέλεσμα τη δειλή αυταρέσκεια τής σώνει και ντε δημιουργίας ενός πολιτικού κινηματογραφικού αριστουργήματος.

Πρόκειται, βέβαια, για μια γενναία ταινία που κοιτάει στα μάτια την σύγχρονη λερναία ύδρα του φασισμού χωρίς περιστροφές, μισόλογα και αφηγηματικές υπεκφυγές. Ενώ η επιχείρηση συνδυασμού των κινηματογραφικών ειδών, όσο κι αν καταλήγει ημιτελής, δεν παύει να αποτελεί μία ακόμα μεγάλη δόση στη γενναιότητα του συνολικού αποτελέσματος.

Βαθμολογία: