Κελί από Χρυσάφι

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: La Jaula de Oro

Ελληνικός Τίτλος: Κελί από Χρυσάφι

Διεθνής Τίτλος: The Golden Dream

Κύριες Διακρίσεις

• Καλύτερη ταινία και 10 ακόμα βραβεία στα Ariel, τα εθνικά βραβεία του Μεξικού. Υποψήφιο σε ακόμα 5 κατηγορίες.
• Καλύτερη ταινία στο φεστιβάλ της Βομβάης.
• Ειδική μνεία και βραβείο για το καστ για το τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του φεστιβάλ Κανών.
• Χρυσός Αλέξανδρος, βραβείο σκηνοθεσίας, ανθρωπίνων αξιών και κοινού στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Παραλειπόμενα

• Η αρχική εκδοχή της ταινίας ήταν 2μιση ώρες.
• Κανείς από τους τέσσερις κεντρικούς πρωταγωνιστές δεν είχε ξαναπαίξει σε ταινία.
• Σκηνοθετικό και σεναριακό ντεμπούτο του Diego Quemada-Diez, μετά από τρεις μικρού μήκους ταινίες.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Νάνσυ Μιχαηλίδου

Έκδοση Κειμένου: 9/11/2013

Οι 15χρονοι Σαμουέλ, Χουάν και, η μεταμφιεσμένη σε αγόρι, Σάρα αφήνουν τη Γουατεμάλα και ξεκινούν ένα ταξίδι στο όνειρο, με την ελπίδα ότι θα εξασφαλίσουν μια καλύτερη ζωή. Στον δρόμο τους θα συναντήσουν τον Τσαούκ, έναν συνομίληκό τους Ινδιάνο που δεν έχει χαρτιά και δεν μιλάει ισπανικά. Μαζί θα επιχειρήσουν να διασχίσουν το Μεξικό για να φτάσουν στις Ηνωμένες Πολιτείες, οπλισμένοι με νεανικό πείσμα κι έχοντας πίστη στον στόχο τους, αλλά και πλήρη άγνοια του κινδύνου που μπορεί να κρύβει μια τέτοια περιπέτεια.

Ο Διέγο Κεμάδα-Δίες ακολουθεί τους ήρωές του με ψύχραιμη ματιά, αποφεύγοντας τους μελοδραματισμούς και τις συγκινήσεις. Αρχικά, ξεγελάει το κοινό παρουσιάζοντας μια ξέγνοιαστη νεανική απόδραση αλά «Στάσου Πλάι μου» για να τη προσγειώσει λίγο αργότερα στη σκληρή πραγματικότητα. Όπως ακριβώς γίνεται και στη ζωή. Θίγει με ρεαλισμό το θέμα της μετανάστευσης, τις παράνομες οργανώσεις που γεννιούνται μέσα απ` αυτήν, των άθλιων συνθηκών και της οδύσσειας που βιώνουν οι μετανάστες στο ταξίδι τους, παρουσιάζοντας παράλληλα την εξιδανίκευση του αμερικανικού ονείρου μέχρι την απόλυτη ισοπέδωσή του. Ο Διέγο Κεμάδα-Δίες αντιμετωπίζει με ωριμότητα όλα τα παραπάνω κι έχοντας στα χέρια του ένα χαρισματικό καστ, καταφέρνει να μας χαρίσει μια καθηλωτική ταινία που οι θεατές θα τη θυμούνται για καιρό.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur

Έκδοση Κειμένου: 22/12/2014

Δύο αγόρια και ένα κορίτσι -μεταμφιεσμένο σε αγόρι για την ασφάλειά του- επιχειρούν να μεταναστεύσουν από τη Γουατεμάλα στις ΗΠΑ προς αναζήτηση καλύτερων συνθηκών ζωής. Ένας τέταρτος, μοναχικός έφηβος που δεν μιλάει λέξη Ισπανικά τους ακολουθεί στην πορεία τους, διεκδικώντας, με τον τρόπο του, μια θέση στην παρέα τους.

Κάπως έτσι, ξεκινά όχι μόνο μία οδύσσεια επιβίωσης και αναζήτησης κάποιας θολά λυτρωτικής Ιθάκης (σηματοδοτούμενης από τις λυρικές εικόνες χιονιού), αλλά και ένα ταξίδι στην παγκόσμια γλώσσα των ανθρώπινων σχέσεων. Γι’ αυτό και το φιλμ δεν αντλεί την αξία του μονάχα από τη ρεαλιστική αποτύπωση μιας σκληρής, μακρινής για εμάς (;) πραγματικότητας, αλλά, κυρίως, από τη βαθιά ανθρωπιά του και την καθολικότητα με την οποία αντιμετωπίζει την ανθρώπινη επικοινωνία. Δεν καταλαβαίνουμε ποτέ τα ακριβή λόγια του νεαρού Chauk (Rodolfo Dominguez), μα πάντα αντιλαμβανόμαστε πώς αισθάνεται και η σχέση του με τα άλλα παιδιά, καλή ή κακή, αναπτύσσεται ανεξαρτήτως οποιασδήποτε διαλογικής επικοινωνίας, έστω κι αν αυτή επιχειρείται. Γιατί καμία πολιτική συγκυρία και κοινωνική (ή γεωγραφική) θέση δεν μπορεί να διαφοροποιήσει τους ανθρώπους από αυτό που καθένας –ανεξαιρέτως- είναι πάνω απ’ όλα: άνθρωπος.

Με αντίστοιχο τρόπο μοιάζει να λειτουργεί, υπό μια έννοια, και η ταινία. Λιγοστός διάλογος και εκτεταμένες σιωπές, ελάχιστη μουσική, ήρεμη, χαμηλόφωνη σκηνοθεσία. Και μια ασυγκράτητη εσωτερική δύναμη που είναι αδύνατον να μη σε παρασύρει. Ο πρωτοεμφανιζόμενος Diego Quemada-Diez, μας πιάνει από το χέρι και μας παίρνει μαζί με τους εκπληκτικούς, παρότι άπειρους πρωταγωνιστές του και τους (πάνω από 600) αληθινούς πρόσφυγες που συμμετείχαν στα γυρίσματα, σε μια απρόβλεπτη διαδρομή σοκαριστικής ειλικρίνειας, μέσα από την απολαυστική ομορφιά των φυσικών τοπίων και την τρομακτική ανθρώπινη “ασχήμια”. Παραδίδει ένα ευρηματικό, φρέσκο και αντισυμβατικό δείγμα γραφής που κερδίζει όχι απλώς την προσοχή, αλλά τον θαυμασμό μας. Και μας αφήνει μουδιασμένους και άφωνους, ίσως και δακρυσμένους, ανίκανους να σηκωθούμε από τη θέση μας μέχρι να ολοκληρωθούν οι τίτλοι τέλους. Χτυπημένους από ένα κύμα απροσδόκητης συναισθηματικής ορμής και ωμής αλήθειας.

Βαθμολογία: