Το Νησί των Ψεμάτων

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 22/5/2021

Έξυπνη η ιδέα της Paula Cons να δώσει μια δική της, φεμινιστική απάντηση σε ένα γεγονός που έλαβε χώρα έναν αιώνα πριν. Έξυπνο και να προβάλει μαζί με τον φεμινισμό και μια διάσταση που δεν παινεύει τις εκάστοτε αρχές ενός τόπου. Βέβαια, το αν αυτό έχει βάση ή είναι απλά μια μυθοπλαστική εκδοχή, φοβάμαι πως μόνο άνθρωποι που έχουν αφήσει τη ζωή εδώ και πολλά χρόνια θα μπορούσαν να απαντήσουν με σιγουριά, ώστε να δικαίωναν και πρακτικά τα θέλγητρα της σκηνοθέτιδας.

Έτσι, το μόνο που μπορούμε εμείς να αποκομίσουμε στην ουσία από εδώ, είναι ένα στόρι βασισμένο όχι σε αληθινά γεγονότα, αλλά πάνω στην -θεμιτή- ιδεοληψία της δημιουργού του. Και ως στόρι καθαρά, έχουμε ένα υλικό που σε παραπέμπει ευκολότερα σε σειρά εποχής, παρά σε ταινία του είδους. Κι αυτό επειδή στην πρώτη εκδοχή θα είχαμε μια ανάπτυξη όλου αυτού του μικρόκοσμου των κατοίκων ενός νησιού-τσιφλικιού, και όχι τον εγκλωβισμό σε ένα γεγονός που θα έπρεπε να λειτουργεί απλά ως προσάναμμα του δράματος.

Η Cons δεν ρισκάρει να τσαλακώσει την ιστορία της θέλοντας να ανακατέψει το μυαλό του θεατή με το μυστήριο που ενσκήπτει (το οποίο κυλάει και λύνεται αβίαστα), μοιράζοντας τον λίγο φιλμικό χρόνο που έχει στη διάθεση της για να μιλήσει για το γενικό γίγνεσθαι επί του νησιού, και για να αναπτύξει κάποια γεγονότα που οδηγούν και στο φινάλε. Ενδιάμεσα, όμως, ούτε οι αρκετοί χαρακτήρες έχουν προλάβει να ψυχογραφηθούν ορθά, ούτε το μυστήριο έχει πάρει τις ευκαιρίες του ώστε να προσκολληθούμε κι εμείς ως θεατές σε αυτό. Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει πως εδώ παρακολουθούμε μια μίνι-σειρά μονταρισμένη ως τηλεταινία, στην οποία έχει μείνει το «ζουμί», αλλά χάθηκαν εκείνα τα πολλά μικρά που θα μας έβαζαν στην ψυχολογία της κατάστασης.

Μιλάμε, επί του συνόλου, για μια ταινία που δεν έχει αυτή την επική διάσταση που θα της έπρεπε ως δραματικό θρίλερ εποχής (με ένα τοπίο καλύτερο κι από ακριβό σκηνικό), και που αγγίζει τους ήρωες της ως φαντάσματα άλλων καιρών, αποτυγχάνοντας να τους ζωντανέψει για χάρη μας. Ακόμα όμως κι έτσι, δεν απογοητεύει ούτε ως προς τις προθέσεις της, υπηρετώντας την πρωτόλεια έμπνευση της δημιουργού ως προς την εμφάνιση μιας εναλλακτικής και πιο λογικής εκδοχής που αποτελεί δικαίωση απέναντι σε θύματα αλλότριων πεποιθήσεων και καταστάσεων, ενώ παράλληλα είναι μια στρωτή ταινία που δεν σε αφήνει μετέωρο επί των βασικών μέσω κάποιων χοντρών σκηνοθετικών ή σεναριακών ατοπημάτων. Θα συγκινήσει ιδιαίτερα το κοινό τηλεοπτικών παραγωγών τύπου Νησί και Άγριες Μέλισσες, ως μια καλοστημένη και καλοφωτογραφισμένη παραγωγή που συνδυάζει την ελεγχόμενη βία με το κοινωνικό δράμα.

Βαθμολογία: