Ένα ζευγάρι, ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα. Ένα παιδί, ο Αδάμ. Το πρόβλημά του, η μάχη τους και το αίσιο τέλος της. Μα πάνω απ’ όλα η σπουδαία ιστορία αγάπης τους. Όλα κινούνται γύρω από την τεράστια μάχη που δίνει η μητέρα, όταν εκείνη και ο σύντροφός της πληροφορούνται ότι ο γιος τους έχει έναν κακοήθη όγκο στο κεφάλι. Η καθημερινότητά τους ανατρέπεται συνταρακτικά, το ζευγάρι παίρνει θέση στην εμπόλεμη σύρραξη και ενωμένο δίνει τη μεγάλη μάχη της ζωής. Η επόμενη μέρα όμως μετά την τελική νίκη, θα τους βρει μαζί;
Σκηνοθεσία:
Valerie Donzelli
Κύριοι Ρόλοι:
Valerie Donzelli … Juliette
Jeremie Elkaim … Romeo Benaim
Brigitte Sy … Claudia Benaim
Elina Lowensohn … Alex
Michele Moretti … Genevieve
Philippe Laudenbach … Philippe
Anne Le Ny … Δρ Fitoussi
Frederic Pierrot … καθηγητής Sainte-Rose
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Valerie Donzelli, Jeremie Elkaim
Παραγωγή: Edouard Weil
Φωτογραφία: Sebastien Buchmann
Μοντάζ: Pauline Gaillard
Σκηνικά: Gaelle Usandivaras
Κοστούμια: Elisabeth Mehu
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: La Guerre est Declaree
- Ελληνικός Τίτλος: Πολεμώντας για τη Νίκη
- Διεθνής Τίτλος: Declaration of War
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, πρώτο γυναικείο ρόλο (Valerie Donzelli), σενάριο, μοντάζ και ήχο στα Cesar.
- Επίσημη πρόταση της Γαλλίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.
Παραλειπόμενα
- Βασίζεται στις αληθινές εμπειρίες που έζησαν η Valerie Donzelli και ο Jeremie Elkaim ως ζευγάρι.
Κριτικός: Γιώργος Δαβίτος
Έκδοση Κειμένου: 24/11/2011
Υπάρχουν ταινίες που βγαίνοντας από την αίθουσα σού αφήνουν μια αίσθηση κάθαρσης και ένα συναίσθημα ευτυχίας. Ε, το «Πολεμώντας για τη Νίκη» είναι μια από αυτές. Η Valerie Donzelli, στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινίας της, γράφει και σκηνοθετεί για την αληθινή ιστορία του γιου της.
Κρατώντας και τον πρωταγωνιστικό ρόλο παρέα με τον Jeremie Elkaim, ερμηνεύουν τον Ρωμαίο και η Ιουλιέτα, δυο αμέριμνους Γάλλους που ερωτεύονται, αποκτούν τον Άνταμ και έρχονται αντιμέτωποι με το απόλυτο σενάριο τρόμου κάθε γονέα, τη διάγνωση καρκίνου του εγκεφάλου στον γιο τους. Εξελισσόμενη σε ένα διάστημα πολλών ετών, η ταινία περιγράφει πώς το ζευγάρι προσπαθεί να ζήσει την καθημερινή ζωή του μέσα από όλη αυτή την οδυνηρή διαδικασία πασχίζοντας να ανταπεξέλθει.
Το «Πολεμώντας για την Νίκη» είναι μια γλυκόπικρη και τρυφερή ταινία που ξεχωρίζει, αφού παρά το θέμα της, το οποίο ομολογούμενος είναι δύσκολο και βαρύ, δεν καταντάει ούτε στιγμή μελό ενώ αντίθετα σε ξαφνιάζει με την παιχνιδιάρικη αφήγηση του και τα αισιόδοξα μηνύματα που περνάει. Σαφώς και υπάρχουν στιγμές που η συγκίνηση χτυπάει κόκκινο αλλά και σε εκείνες τις στιγμές το χιούμορ χρησιμοποιείται ως μια βαλβίδα ασφαλείας και καταφέρνει να μην σου αφήνει κανένα δυσάρεστο συναίσθημα.
Χάρη στις απόλυτα φυσιολογικές ερμηνείες των δυο πρωταγωνιστών και γενικώς ολόκληρου του καστ (ειδική μνεία στην Brigitte Sy, την λεσβία μητέρα του Romeo) αλλά και στην δυναμικότητα του σεναρίου που μέσα από μικρές αλλά ισχυρές συναισθηματικά σκηνές τονίζει την σημασία της οικογένειας, της αγάπης και της ενότητας, το «Πολεμώντας για την Νίκη» συγκλονίζει με τον ρεαλισμό και την ευαισθησία του, ενώ καταφέρνει να μας κάνει να συμπάσχουμε με τις ανησυχίες του ζευγαριού και να αισθανόμαστε τον φόβο τους.
Γενικά, μιλάμε για μια ταινία γεμάτη πόνο, γεμάτη ζωή, γεμάτη αισιοδοξία που με αφοπλιστική ειλικρίνεια εξιστορεί μια βαθιά συγκινητική και συναρπαστική ιστορία αγάπης, για την απόλυτη αποφασιστικότητά ενός ζευγαριού να αντιμετωπίσει τα κτυπήματα της μοίρας και το κάνει με ένα ζωντανό και δυναμικό στυλ. Έξυπνη, ευαίσθητη, χωρίς ποτέ να γίνεται συναισθηματική, το «Πολεμώντας για την Νίκη» είναι τόσο έντονα συγκινητικό και χιουμοριστικό που θα σας καταπλήξει. Εγώ το λάτρεψα.
Βαθμολογία:
Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur
Έκδοση Κειμένου: 17/4/2012
Είναι εντυπωσιακό το κουράγιο του ζεύγους Valerie Donzelli και Jeremie Elkaim, που στ’ αλήθεια «έδωσαν μάχη» κατά του καρκίνου του παιδιού τους και, την χρονιά που μας πέρασε, έγραψαν, πρωταγωνίστησαν και η Donzelli σκηνοθέτησε την (σχεδόν) αυτοβιογραφική κινηματογραφική εξιστόρηση του φοβερού αυτού βιώματος.
Η ταινία όμως, αν και μου άρεσε, δεν με κέρδισε. Θεωρώ πως το γεγονός ότι η ιστορία είναι αληθινή και, κυρίως, το ότι η χαρακτηριστική της λιτότητα σου δίνει αυτή την αίσθηση, συμβάλλει στην αμεσότητα και τον ρεαλισμό του φιλμ, του στοιχίζει όμως σε ένταση και ρυθμό. Πέρα από τις αληθινά δυνατές σκηνές μετά τη διάγνωση του καρκίνου, δεν ένιωσα ποτέ άλλοτε ιδιαίτερα συγκινημένος και, παρόλο που βρήκα τις αισιόδοξες προθέσεις της σκηνοθέτιδας εξαιρετικές, αυτές τελικά δεν με άγγιξαν πραγματικά και δεν μου άφησαν το χαμόγελο που περίμενα. Επίσης μου φάνηκε αχρείαστη η σκηνή του τραγουδιού των δύο πρωταγωνιστών και η χρήση της αφήγησης off.
Παρόλα αυτά, είναι ομολογουμένως καταπληκτικό ότι μέσα από τόσο πόνο, η ταινία προσπαθεί να γίνει όσο το δυνατόν πιο αισιόδοξη και, ειδικά στους καιρούς που ζούμε, τέτοια μηνύματα ζωής είναι που χρειαζόμαστε από τον κινηματογράφο…
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
