Το Άνθος του Κακού (2003)

ΣΥΝΟΨΗ

Η Αν φιλοδοξεί να γίνει δήμαρχος. Στη διάρκεια της προεκλογικής της εκστρατείας, όμως, δέχεται ένα γράμμα που απειλεί την οικογένειά της και κατηγορεί τη θεία της, Λιν, για φόνο. Το γράμμα αυτό ταράζει τον προεκλογικό αγώνα της Αν, και στο διάστημα των δύο εβδομάδων που αυτός διαρκεί, αποκαλύπτονται πολλά μυστικά, πέφτουν πολλά προσωπεία και πολλοί αθώοι δηλώνουν ένοχοι.

Σκηνοθεσία:

Claude Chabrol

Κύριοι Ρόλοι:

Nathalie Baye … Anne Charpin-Vasseur

Benoit Magimel … Francois Vasseur

Melanie Doutey … Michele Charpin-Vasseur

Suzanne Flon … θεία Line

Bernard Le Coq … Gerard Vasseur

Thomas Chabrol … Matthieu Lartigue

Henri Attal … ο πεθερός της Fanny

Francoise Bertin … Therese

Caroline Baehr … Fanny

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Claude Chabrol

Στόρι: Caroline Eliacheff, Louise L. Lambrichs

Παραγωγή: Marin Karmitz

Μουσική: Matthieu Chabrol

Φωτογραφία: Eduardo Serra

Μοντάζ: Monique Fardoulis

Σκηνικά: Francoise Benoit-Fresco

Κοστούμια: Mic Cheminal

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: La Fleur du Mal
Ελληνικός Τίτλος: Το Άνθος του Κακού
Διεθνής Τίτλος: The Flower of Evil

Κύριες Διακρίσεις

Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βερολίνου.

Παραλειπόμενα

Ο Claude Chabrol ήθελε να συνεργαστεί με τη Nathalie Baye από το 1982 και την αποτυχία τότε να την εντάξει στο καστ του Τα Φαντάσματα του Καπελά.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 28/9/2016

Από την αρχή βυθιζόμαστε στον γνώριμο θριλερικό κόσμο του Chabrol, αλλά πολύ γρήγορα κατανοούμε πως τίποτα δεν είναι ίδιο, και επ’ ουδενί… θρίλερ. Αναπτύσσοντας επιδέξια τους χαρακτήρες που απαρτίζουν την οικογένεια, αναγνωρίζουμε τις απόλυτες ομοιότητες με τους αντίστοιχους του κύκλου των Ατρειδών του Ευριπίδη. Όμως, τίποτα δεν βαίνει τραγικά όπως θα επέλεγε ίσως ένας Παζολίνι, ούτε εξελίσσεται (μέχρι τη στιγμιαία έκρηξη του τέλους) το όποιο δράμα ώστε να προκαλέσει τη διέγερση του θεατή. Έτσι, συστηνόμαστε, γνωριζόμαστε, αλλά δεν συμμετέχουμε στη ζωή τους, αφού τα πάντα εμμένουν στον αρχικό τους καθορισμό.

Αδιόρατη παραμένει η υποβόσκουσα σάτιρα των ηθών μιας τυπικής μπουρζουαζικής οικογένειας και ελάχιστα τονίζεται ο… ανθός του κακού που θα προκαλούσε αρχέγονες ερμηνείες. Δέχομαι πάντως την εκδοχή πως η εξέλιξη μιας οικογενειακής κατάρας δεν χρειάζεται να κρύβεται στα γονίδια, αλλά μπορεί να διαιωνίζεται μέσω εμπειριών, κάτι που αναγνώνεται -σε δευτερεύοντα εδώ βαθμό- μέσα από τον τρόπο ζωής και την κοινή συμμετοχή στη διατήρηση των μυστικών τους.

Βαθμολογία: